Сакрат Яновіч - Загоны

Хоць не біся з нікім, сыночак, бо пакалечыць могуць аднаго і захварэеш. Васілёва вяселле нядаўна адбывалася, нават перагародкі ў хаце раскідалі, каб сталоў болын змясцілася, — у нас пасуду, крэслы, пазычалі. Аўтобус да шлюбу нанялі. Калі прышло дарыць маладых, цесць адрокся ад свайго слова і не даў гумавіка ў пасаг. Сват лаяцца пачаў, старшы дружбант выкрыкнуў, каб Васіль на развод падаў з месца, а музыкант шпурнуў агурком у Васілёвага швагра, які хваліўся, што ўжо адну «Яву» разграхатаў і хоць заўтра можа купіць другі матацыкл. Бойка разгарэлася такая, што калі б міліцыя ранкам не прыехала, невядома чым скончылася б. I маю пасуду пабілі! I Васілю аперацыю робяць на патыліцы.

Шануй сябе, адзявайся цёпла. Апрані свэтрык, летнічак і пінжак, каб не прастыў. Купім чаравікі моцныя, штаны яшчэ адны я пашыю хутка, вушанку прышлём.

Восень халодная наступіла. Дождж крапаціць па шыбах цэлымі днямі. Прыдзе бацька ўвечары з малацьбы ды гатаваць нічога не хочацца. Няма цябе, няма каму. Талкуем-гадаем, як жывеш у чухіых людзях?

Пакрова ўжо мінавала, а пісьма ад цябе не чуваць. Паштальён кажа, што ты, Віця, мабыць, не напісаў яшчз пісьма, таму і не прысылаюць яго нам. Але я не веру яму. Чула, як смяяўся ён да суседкі: пра Віцьку ўсё думаюць, чыста памарнелі. Шлюць пачку за пачкай, маладому толькі і трэба таго. Нябось, каб было холадна і голадна, раз-два напісаў бы пісьмо. Так смяяўся паштальён.

НАПІШЫ, СЫНОК, АДРАС

Дрэнна ты вучыўся ў сёмым класе. Дзядзька Сцяпан, што быў на прымусовых работах у Нямеччыне, падсмейваўся: «Ну, Валодзя, колькі цвайяк зарабіў?» Двоек, значыць.

Настаўніца скардзілася: — Здольны ён хлолец, — гаварыла. — Але мала вучыцца, заўсёды часу не мае...

Сварыўся на цябе! Ды што, калі падручнікаў і «каетаў» тваіх не разумеў. (Сам жа не здабыў ніякай навукі). А ты палюбіў гаспадарку — зайздросна, моцна. Даглядаў свіней, кароў, авец — рэзаў сечку, укладаў подсцілку. Проста, не дапускаў нас да гэтай работы. Маці крычала:

Ідзі вучыся! Я сама зраблю...

—Мама, авечкам рана даваць не сена, а саламяную трасянку, — спрачаўся ты.

Пакрыёма цешыўся табою. «Будзе з яго гаспадар»! — думаў і ўяўляў сябе старым, з унукамі на каленях. Ціха і шчасліва.

Неяк перад Колядамі сустрэў на вуліцы пісьманосца.

Вам перасылка з Варшавы.

Падаў мне запакаваную кніжку. Што гэта? Адрас мой, але нікуды я не пісаў і ніякіх кніжак не прасіў. У хаце распячатаў ды прасілібізаваў на вокладцы — «Жывёлагадоўля ў сялянскай гаспадар-цы».

— Прыслалі! — твая радасць выясніла ўсё. Выхапіў кніжку з маіх рук і пабег з ёю ў пакой.

Гнеў і здзіўленне перамяшалася ў пачуццё трывогі. «Па кніжках, значыць, хоча гаспадарыць. Ды што там у іх могуць напісаць? I без таго гаспадар ведае, чым карову карміць, свіней, а чым курэй або гусей. От, дурыць сабе хлопец імі галаву.»

Праз тыдзень з пошты прынеслі другую кніжку, танчэйшую — аб курах. Прычапіліся, каб прадоўжыць выпіску «Рольніка Польскага». Танная газета, добрая да самакрутак — дык яно праўда.

З той пары на вёсцы празвалі цябе Валодзькам-аграномам. Аграномаў бацька, аграноміха... Так і засталіся мы «аграномчыкамі» па сённяшні дзень.

У нас на весну рабілі сход. Нагаварвалі, каб выкуплялі ў ГС-е вапну і рассявалі па полі. Бо глебы нашы падмоклыя, «кіслыя» — тлумачылі. Паехалі... і больш не паказаліся.

Бог яго ведае? Як думаеш, сынок, дасць яна, вапна, карысць якую?

Пішаш, што атрымалі новую кватэру ў цэнтры Беластока — тры пакоі з кухняй. Як жа цешуся, што табе добра жывецца! Мы маем цябе аднаго...

Напішы, сынок, адрас.

ЯК 3 МІХАЛКАМ ЛЕС КРАЎ

Хросны Міхалка шэпча ў твар так, каб ніхто не пачуў: — Заве-ея, заве-ея... Бачыш?

Міхалка вышэйшы, і яго чырвоны нос тыцкае проста ў брыво. Збоку ад яго авечай вушанкі відаць месяц, а навокал месяца бялісты круг:

— Праўда, хросны, праўда, будзе завея.

У Міхалкі па-воўчаму блішчыць вока, бо другога не бачу, нос засланіў. Дыхае ён, аж дух забівае. Хачу адвярнуць галаву і ніяк не магу, усё-роўна, бы шыя адранцвела. А Міхалка свідруе бельмам навылёт, не адпускае:

— А што, не казаў? Мо няпраўда?... Дык запрагай каня, запрагай хутчэй! Чуеш?!

Буланка стрыжэ вушыма, адварочвае ўбок кудлатую грыву — ні то саромеецца, ні то баіцца чагосьці? Хросны Міхалка бубніць у кабылінае вуха: — Не храпі, буланка, не храпі, золатца, а то вунь сусед нядобры пачуе.

Буланка крадком топае, разглядаецца па прыгуменнях. Ласкавы Міхалка гладзіць закручаны палоз: