Сяргей Пясецкі - Запіскі афіцэра Чырвонай Арміі

Хутка пасля яны селі за стол і мяне запрасілі. Я адмаўляўся. Сказаў, што дома павячэраю. Але стары і слухаць не захацеў:

– Дома, – сказаў ён, – яшчэ раз паясі. А ад нас галодны не выйдзеш, бо інакш потым абгаворваць пачнеш, быццам палякі такі народ, што галоднага з дому выганяюць. А ты ў нас як госць. Таму сядай і еш!

Сеў я да стала. Стары гучна малітву прачытаў. Усе перахрысціліся. І я таксама. Потым пачалі есці. І аказалася, што гэтыя мужыкі не горш ядуць за маю памешчыцу. Дзіўныя рэчы! Бо ад пані Юзэфы я потым даведаўся, што яны – звычайныя сяляне. І нават не з заможных кулакоў, бо сям’я з шасці асобаў, а зямлі, не вельмі добрай, усяго 15 гектараў.

Вельмі мне дзеўкі спадабаліся. Вялікія, пунсовыя, добра і чыста апранутыя. А трымаюцца так, быццам яны – дочкі нейкага важнага буржуя. Ніводная з іх пальцамі ў носе не калупалася і не чухалася ад свярбення. Нават не лаяліся і на надвор’е не плявузгалі. Проста цуд!

Пасля вячэры я сабраўся дадому. Вельмі далікатна падзякаваў за прыём. Стары ж мне сказаў:

– Табе там на фальварку зусім нудна. Дык ты прыходзь да нас. Удзень мы часу не маем, бо працуем. Лепш за ўсё ўвечары ў суботу альбо ў нядзелю. Так што прыходзь, бо здзічэеш тут без людзей. Мне і пані Юзэфа казала, што табе ў яе сумна адному.

Развітаўся я з Малугамі і пайшоў дадому. Усю дарогу разважаў над тым, як добра польскія мужыкі жывуць. З гэтага вынікае, што і без калгасаў можна добра даць сабе рады. Але як да такіх багаццяў даходзіць, дык зразумець таго не магу… Ні трактароў у іх няма, ні розных інструктараў, ні дзяржаўнага планавання, ні кіраўнікоў, а так добра ўсё ў іх атрымліваецца!… Вырашыў я, што сапраўды трэба часцей да Малугаў хадзіць, каб добра да ўсяго прыгледзецца. А акрамя таго дзеўкі мне вельмі спадабаліся.

З таго, што ўбачыў дагэтуль, я зразумеў, што польскія мужыкі зусім інакш жылі, чым нам аб тым апавядалі. Дзе ты знойдзеш у Расіі мужыка, які б меў гадзіннік? А ў гэтых гадзіннікі – звыклая рэч. Сытыя таксама ўсе, добра апранутыя. І ніхто іх не б’е, не прадае, не трымае ў вязніцах. Нават наша памешчыца вымушаная ў мужыка каня пазычаць. Толькі адну вялікую загану маюць, што ўсе палякі і што ў Бога вераць. І тое яшчэ блага, што ў калгасы не аб’ядноўваюцца, але кожны сам для сябе працуе.

Прыйшоў я дадому. Пані Юзэфа ўжо павячэрала, а для мяне ў духоўцы пакінула. Спыталася ў мяне:

– Як табе ў Малугаў спадабалася?

– Вельмі добрыя людзі, – адказаў я, – і вельмі раскошна жывуць.

А пані Юзэфа запярэчыла:

– Дзе ж там “раскошна”? Гэта бедная гаспадарка. Ні лесу не маюць, ні поплаву. Годна трымаюцца і добра працуюць. Таму і бяды ў іх няма… А здабытак на гарэлку не марнуюць. Бо гэта – найгоршае.

Сказаў я ёй, што Малугі запрасілі мяне прыходзіць да іх вечарамі ў суботу альбо ў нядзелю.

– Вельмі добра, – сказала пані Юзэфа. – Можа, якая дзеўка ўпадабае цябе, а ты – яе, дык ажэнішся і застанешся тут назаўсёды. Навошта табе ў Расію вяртацца і ў калгасе невядома на каго ўсё жыццё працаваць, галадаць і нічога свайго не мець? Тут будзеш сам сабе гаспадаром… Як надыдуць лепшыя часы, дык і я табе дапамагу. А зараз, як сам бачыш, няма чым. Вашыя ўлады мой маёнтак цалкам знішчылі, а сям’ю па свеце раскідалі. Вось жыву абы-як, абы толькі да лепшых часоў ператрываць. І ўсе тут так жывуць.

Пайшоў я спаць, але доўга не мог заснуць. Усё думаў аб тутэйшым жыцці. Зусім усё інакш выглядала, чым нам апавядалі. А пры гэтым усе наракаюць і кажуць, што гэта благія часы і жывуць абы-як. Як жа яны перад вайной жылі?

Раней я свой гадзіннік у адрыне хаваў, каб не выкрыцца, што не салдатам звычайным быў, а заможным афіцэрам. Але зараз, калі ўбачыў, што тут нават мужыкі гадзіннікі маюць, дык я сваю “Амегу” дастаў са схованкі і зноў на руцэ пачаў насіць. Гэта дадало мне павагі і значнасці. Вось.

3 красавіка 1942 года.

Фальварак Буркі.

Два месяцы таму я пісаў, што вырашыў больш ніколі ў мястэчка не ездзіць. Аднак пазней асмялеў і ўжо некалькі разоў там быў. Першы раз пані Юзэфа мяне ўгаварыла, бо хацела мне некалькі кашуль з каўнерыкамі і гальштук купіць, каб я мог, прыгожа апрануты, да суседзяў у адведзіны пайсці. Купілі тры добрыя кашулі, два гальштукі і капялюш з шырокімі берагамі. Як прыбраўся я назаўтра ўвечары ва ўсё гэта і паглядзеўся ў люстэрка, дык самога сябе пазнаць не мог. Выглядаў, як кінаактор. Але ніяк не магу навучыцца гальштукі завязваць, і пані Юзэфа мне ўвесь час дапамагае.

Цяпер мы маем уласнага каня і ў суседзяў, каб гандляваць паехаць, больш не пазычаем. Конь, што праўда, кепскі, бо на добрага трэба шмат грошай. Але ў нашай гаспадарцы і гэты вельмі прыдасца. Заўсёды прыемней уласным канём у мястэчка паехаць, чым у нейкага хама пазычаць. Гэта нават і не выпадае, бо я не мужык, а лепшы элемент.