Сяргей Пясецкі - Запіскі афіцэра Чырвонай Арміі

– Прашу на мяне не гневацца, але я ў мястэчка не паеду. Не хачу болей немцаў у вочы бачыць!

– Чаму? – спыталася яна. – Са мной табе няма чаго баяцца. Я па-нямецку добра размаўляю. З усяго выкруцімся… Да таго ж у цябе дакументы ў поўным парадку. Можаш ехаць са мною смела.

– Не паеду ні за што! – кажу я. – Баюся, што як убачу немцаў, дык ад злосці не стрываю і біць іх пачну. Такі ўжо ў мяне гарачы характар. А паколькі фашыстаў тых вельмі не люблю, дык ад знервавання магу вялікія няшчасці на сябе і на пані наклікаць. Лепей я дома застануся, бо і працы шмат назбіралася.

– Добра, – сказала яна, – заставайся дома. Але я хацела, каб ты меў разрадку і на людзей паглядзеў.

– Лепей буду адзін сядзець, чым немца ўбачыць. Бо я іх нават за людзей не лічу. Горшыя яны за ваўкоў.

І застаўся дома. Работы ажно зашмат перарыдляваў, бо сумна было. А моцы мне ад добрай ежы прыбыло, таму і працаваць было лёгка.

Пані Юзэфа вярнулася дадому позна і была вельмі стомленая. Таму я каня распрог і пакупкі ў дом занёс. А яна напісала цыдулку і сказала мне:

– Адвядзі каня да Малугаў, бо ў мяне яшчэ шмат работы па доме. Аддасі ім каня, гэтую цыдулку і соль, якую прасілі для іх купіць.

Мне не вельмі хацелася да суседзяў паказвацца. Але пані Юзэфа, канешне, заўважыла гэта і сказала:

– Ты з суседзямі нашымі пазнаёмся і іх не асцерагайся. Тут усе палякі. Хаця гэта бедныя людзі, але шляхетныя, і ніякай крыўды ад іх ты мець не будзеш. Зрэшты, усе тут і так ведаюць, што ты ў мяне як рабочы працуеш і здагадваюцца, што пасля рускага войска застаўся. Можаш быць упэўнены, што ніхто на цябе не данясе. У нас такіх звычаяў няма. Не ты адзін у гэтых ваколіцах хаваешся. Шмат вашых салдатаў засталося і хаваюцца ў мужыкоў ці па фальварках.

Што было рабіць?… Узяў я соль і цыдулку, ускочыў без сядла на каня і паехаў да суседзяў. Нават было цікава паглядзець, як сапраўдныя мужыкі тут жывуць. Бо пані Юзэфа ж памешчыца. Гэта значыць, з вышэйшага класа паходзіць і жанчына выкшталцоная. Пэўна, толькі вайна прымусіла яе па-сапраўднаму працаваць і перастаць эксплуатаваць бедных людзей.

Выбраўся я на лепшую дарогу і еду да Малугаў. Гэта было блізка, але дарога дрэнная, бо апошнімі днямі шмат снегу нападала. Агні ў вокнах хаты здалёк бачна, бо побач з нашым фальваркам месціцца… Прыехаў я ўрэшце да Малугаў. Два вялікія сабакі выскачылі да мяне і пачалі брахаць. Дык я з каня злезці баяўся, бо псы як ваўкі выглядалі. Але нехта з дому выйшаў на двор і спытаўся па-польску:

– Хто там?

Я адказаў:

– Рабочы ад пані Юзэфы з Буркоў. Каня вам прывеў і соль прывёз. Цыдулка таксама ёсць для гаспадара.

Мужчына той сабак адагнаў і павёў каня на стайню.

– Пачакай тут хвілінку, – папрасіў мяне.

Вярнуўся ён адразу і пайшлі мы ў хату. Я з усімі павітаўся і цыдулку з кішэні дастаў.

– Не ведаю, каму гэта аддаць, – кажу.

– Вядома, мне, – сказаў старэйшы, зусім ужо сівы мужчына. – Я тут гаспадар.

Даў я яму цыдулку і хату разглядаю. Вельмі дзіўным мне падалося ўсё, што ў іх убачыў. Пад столлю вялікая газніца гарэла. На сценах шмат розных карцін вісела і гадзіннік у шкляным футарале. На вокнах шмат кветак ў гаршках і белыя добрыя фіранкі. Папросту дзіва мяне ўзяло і не мог я сам сабе паверыць, што тут звычайныя мужыкі жывуць. Але самае дзіўнае было тое, што ўсе добра апранутыя і абутыя. Кабеты ў чаравіках, а мужчыны ў ботах з халявамі. Узяло мяне вялікае падазрэнне. Падумаў нават, што тут нейкія капіталісты хаваюцца і прыкідваюцца мужыкамі.

Стары цыдулку прачытаў і схаваў яе ў шуфляду ў стале. Потым да мяне звярнуўся:

– Ты адкуль будзеш?

Дык я яму паведаміў так, як у паперах было запісана.

– З Дакудава. Лідскага павету.

А ён гаворыць:

– Ты гэта паліцыі будзеш балакаць альбо немцам. А я па тваёй гаворцы ведаю, адкуль ты. І не толькі па гаворцы, але і па ўсіх тваіх манерах. Ад нас табе няма чаго хавацца. Мы не такія людзі, каб чалавека ў няшчасці пераследваць альбо ўладам даносіць.

Тады я гавару:

– Ад войска я адстаў. А сам – з Расіі.

– Ну дык што ж, – мовіў стары. – Я Расію добра ведаю. За царом дык я яе ўздоўж і ўпоперак прайшоў. Яшчэ калі малады быў. Тады можна было па ўсёй Расіі свабодна ездзіць. А па-руску я не горш чым па-польску размаўляю.

Бачна, што сапраўды па-руску добра гаворыць. Так чыста і гладка, як палітрук, а не звычайны мужык. Расказаў я яму праўду, што паходжу з маскоўскай акругі і што маю ў Маскве брата, які працуе рабочым на мэблевай фабрыцы. Аб тым, што сам я афіцэр і камсамолец, а брат – начальнік складу матэрыялаў, нават не ўзгадваў. Размаўляў я з ім і па хаце азіраўся. Акрамя нас, там было яшчэ двое маладых мужчынаў і дзве дзеўкі. Аказалася, што гэта ўсё – дзеці Малугі. Адна дзеўка на кроснах ткала. А другая часта на чорную палову хаты на кухню хадзіла. Вячэру гатавала.