Сяргей Пясецкі - Запіскі афіцэра Чырвонай Арміі

Пішучы гэта, я заўважыў, што даўно нічога аб палітычных справах не ўзгадваў. Але што пра іх шмат пісаць? Гэта справа нашага ПРАВАДЫРА і ягонага СЯБРА. Яны работу тую выканаюць спраўна і прафесійна. Вымятуць з Еўропы і ўсяго свету капіталістычных паразітаў. І яшчэ такое здзейсняць, што я сабе патэфон, а можа, нават і радыё здабуду. Хто ж гэта ведае! Апошні год пераканаў мяне, што спаўняюцца ў маім жыцці такія рэчы, аб якіх я нават не думаў, не марыў і не сніў. Адзін доказ гэтага стаіць перада мною на стале. Другі – чамадан – ільсніцца медзянымі замкамі. А два гадзіннікі шэпчуць удзень і ўночы… Адзін: вялікаму Сталіну ура, ура, ура… Другі: вялікаму Гітлеру брава, брава, брава!

Таму аб палітычных справах няма што шмат распісваць. Усё ідзе згодна з планам палітычнай прадукцыі, прынятым двума найвялікшымі дабрачынцамі чалавецтва. Далучылі ўжо Літву, Латвію, Эстонію, палову Польшчы, Бесарабію, Беларусь, Украіну. Толькі з Фінляндыяй нам не дужа пашэнціла. Але там неверагодна хітрыя рэакцыяністы з усяго свету сабраліся і за англійскія капіталы такую абарону зрабілі, што цяжка да іх адразу дабрацца. Апавядаў мне знаёмы капітан, двухразовы герой Савецкага Саюзу, каторы быў на фінскім фронце, што вельмі моцна там фашысты заселі. Аказалася, што яны зрабілі ўмацаванні з гумы. Мы, значыцца, валім па іх з гарматаў альбо лупцуем бомбамі з самалётаў, а снарады адскокваюць ад гумы і ніякай ім шкоды не прычыняюць. Таму плюнулі мы на тую заразу і пакінулі іх на потым. Тым часам нашы вучоныя такія промні вынайшлі, што гуму здалёк раствараюць. Толькі апараты тыя яшчэ не скончаныя, бо нейкі сабатажнік у фабрыку залез і працу папсаваў. Але гэта справу толькі ненадоўга зацягне. Потым як рушым з тымі промнямі на фінаў, дык уся іхняя гума растварыцца і патопяцца яны ў ёй, як мухі ў смале. А для нас яшчэ і тая карысць будзе, што шмат гумы на выраб калошаў для рабочага люду здабудзем, таму меней людзей будуць босымі хадзіць. Словам, ад гэтага прадбачыцца рост дабрабыту ў Савецкім Саюзе і эканамічны прагрэс.

А наш сябра сардэчны, Адольфік, тым часам Францыю ўпарадкуе і іншыя краіны таксама… Пэўна, і ягоныя героі шмат гадзіннікаў, чамаданаў і ботаў панакуплялі альбо папросту сацыялізавалі. Можна меркаваць, што ім не горш чым нам шанцуе. Таму ўсё развіваецца вельмі прыемна, як трэба згодна з планам вайскова-палітычнай прадукцыі. Па-стаханаўску, можна сказаць, нашы ўлюбёныя ПРАВАДЫРЫ Еўропу абрабляюць. А як яе скончаць, дык троху адаспяцца і да Амерыкі дабяруцца. Там таксама будзе шмат цікавай работы, бо долараў там, як чуў, вельмі шмат, і будзе за што пагуляць. Тады я сабе нават веласіпед куплю… з насосікам.

Учора было яшчэ адно цікавае здарэнне. Атрымаў я ад брата Васіля з Масквы пасылку. І нават шпарка дайшла, бо толькі два з паловай месяцы была ў дарозе. А найгалоўнейшая рэч у тым, што нічога з пасылкі не знікла. Можа, цяжка ў такое паверыць, але гэта шчырая праўда. Зверыў дакладна, бо ўнутры знайшоў спіс рэчаў, напісаны рукой брата. Вельмі прыемна, што ў нас у Савецкім Саюзе такія спраўныя і чэсныя служачыя. Мы можам служыць прыкладам усяму капіталістычнаму свету.

У пасылцы было: тры кіло бульбы – нават не папсавалася ў далёкай дарозе, кіло цыбулі, два вялікія буракі, торбачка хлебных сухароў, пачак махоркі і аркуш газеты для кручэння цыгарак. Была таксама пляшачка алею і – найважнейшая рэч – паўкілаграма масла нашай савецкай вытворчасці, зробленага на фабрыцы імя слыннай рэвалюцыянеркі Карвуце. Прачытаць надпісы на ўпакоўцы масла я не мог, бо ўсё было дробна парэзана, з-за цэнзуры, якая сачыла, ці няма ўнутры чагось палітычна шкадлівага. Але назва фабрыкі была добра бачна: КАРВУЦЕ.

Я асцярожна выклаў тое масла на талерку. Паскладаў кавалачкі, каб усё было ў парадку і вырашыў, што пакажу яго Марыі Іванаўне. Няхай капіталістычная гадзіна падзівіцца нашым савецкім дасягненням і высокаму ўзроўню жыцця.

З іншымі прадуктамі я толькі клопат меў і мусіў паціху ўвечары з дому выйсці і ў бязлюдным месцы ўсё гэта праз паркан выкінуць. Брату ж трэба будзе напісаць, каб нічога болей мне не пасылаў. Няхай лепей сам гэта спажывае на здароўе, бо ў мяне ўсё ёсць. Сам паслаў бы яму вялікую пасылку з вяндлінамі, салам, каўбасамі, маслам, але баюся, каб легкадумна і яго, і сябе на турму ці сасланне ў лагер не падштурхнуць.

Вось пагрукаў я сёння зранку да Марыі Іванаўны.

– Прашу зайсці да мяне на мінутачку, – сказаў ёй. – Хачу я табе паказаць надзвычайную, можна сказаць, рэч, якая выразна сведчыць аб гіганцкім узроўні нашай савецкай цывілізацыі!