Зміцер Вішнеў - Тамбурны маскіт

Бумбамлітаўскі перыяд... Неандэртальскі перыяд. Літаратурнае дзяцінства. Многа выступаў. Вось і шаманскі выступ з мётламі ў 1995 годзе. Я грукаю ў складны тазік. Потым зімой 2000 года я і Ілля Сін гэты сімвал Бум-Бам-Літа закапалі. У поўным сакрэце ад усіх. Каб не знайшлі... Спакой змярцвелым бумбамлітаўкам! Пяшчоты чарвёў! Ша! Душыць гадзіну трэба ў зародку. Здаецца, нешта падобнае сказаў спадар Пуцін. А тады, у 1995 годзе, я грукаў у бляшанае дно тазіка і раздаваў народу свае друкапісы «Клёкатамус» і «Афрыканскія матывы». Менавіта ў гэты перыяд фармаваўся геній Змія Віша. Я ішоў да вечнага.

МАНІФЕСТНЫЯ КУПЛЕТЫ*

ТАМУ САМЫЯ ЛЕПШЫЯ

АЛЕ СУСВЕТНА-АФРЫКОЗНЫЯ

На струхлелым чэрапе ўсіх мастацкіх накірункаў жыве і дыхае мурын Афрыканізм!

Няздзейсненыя памылковыя папярэднікі Афрыканізму — дадаізм, імажынізм, сімвалізм, абстракцыянізм, кубізм, лучызм, футурызм, транслагізм, паранаідалізм, шызарэалізм і шэраг іншых псеўдапрадракальнікаў.

Афрыкозныя творы — самыя моцныя кракадзілы на прасторах сусвету!

Афрыканізм — у пэўнай ступені балотная з'ява, у якой булькочуць крывыя крывавыя рукі і вострыя шаблі.

Давайце пабудуем Афрыканічныя гарады — і мы патрапім у самыя прыгожыя мастацкія нетры!

Афрыканізм — у нейкай ступені балетная з'ява з барадаўчатымі вусякамі.

Афрыканізм — гэта свайго роду стадыя натхнення, якая зазірае ў рот чалавека.

Сякера, гармата і вера ў паэта-Афрыканіста — звычайная зброя супраць іншадумцаў.

Афрыканізм любіць красавіцкую і вераснёўскую гарбату, што падобная да крыві, якая бурчыць па артэрыях сённяшняга часу.

Афрыканізм можа быць шыкоўнай галерай або смачнай галетай для самазабойцы.

Сэрца сапраўднага Афрыканіста не спявае і не грукае, яно вурчыць, як сонны бегемот.

Сэрца найсапраўднага Афрыканолага пускае алкагольныя і наркатычныя бурбалкі, якія служаць для стварэння самых прыгожых мастацкіх твораў!

Шыя Афрыканіста мае шчыт супраць сякеры ворага.

Афрыканізм трэба падаваць хворым на вялікіх чырвоных талерках.

Да гэтых куплетаў далучылі свае зялёныя пляўкі маладыя афрыканісты Павел Гаспадыніч і Лёлік Вушкін.

АРФА-АФРЫКАЛМАТАЯ

ліфтабарваўся!

ліфт абарваўся!

крык вібрыраваў выбрываў прастору дома

я на локцяк запаўзу ў порысты склеп бомбай

выплыла з турмы гумовая вобла

цяпер у Польшчы мяне ўзгадае голас

ён прамуркае сотні паласатых кіламетраў да Менска

праз мармуровыя шпалы

ён прастукае мячыкам па жабрацкіх хатках

там далей ёсць вентыляцыйная шахта

там далей мілая шахматная лесвіца

я на свабодзе!

мае ногі авіяцыйныя

мае рукі выкручваюць цынк

я паўзу на захад

дзякаваць Богу ёсць лаз

чырвань марляй вакол пахода

я як нейкі самалётны снегаход

я трошкі ўпрыгожаны холадам

пёркі бліскаюць золатам

а зубы як молаты з Каларада

я ўжо выпіў атраманту літр

дня цябе сонца паэзіі школаў

і ўжо высмактаў цыгарэту праз фільтр

у руках маіх віяланчэлі канфлікт

а на суседняй фатэлі фуры сядзіць муза

у гэтай дзяўчыны раптам мурын нарадзіўся

мы быццам цалаваліся

я цела яе пілаваў а потым выпіваў валідол

вектары гарэлі антэнамі

якія заміналі майму заірскаму сэрцу

якое я паліраваў бруском маралі

падалі падалі падалі падалі

падла

2000