***
У піўнусе сярод хамаватых ракаў піўная рака. А чырвоныя хамы вялізныя, як змеі. Ліжуць нашыя пальцы. Мы са смехам паглынаем мяса. Сярод брацкіх куфляў філоніць філасофскі дух. Воды аблачыны выпускаюць. Пах стварае паветраныя лагчыны. Сярод рудай кучы затлушчанай і вэнджанай рыбы вочы — як кампутарныя маніторы. Тамагаўкі лётаюць. Піфагор на небе крэсліць нешта. Сядзяць. Вуй, сядзіць. Паэтычная свалата. Кучарамі трасуць і рукамі махаюць. Усё хаюць. Вершы чытаюць і рыбай з ракамі хрумсцяць. Мараць зрабіць рэвалюцыю. Прастытуцыю чырвоную. Хочуць выкінуць камісараў вон. Але чамусьці сядзяць. Чамусьці. Мусіць, зусім галодныя.
1996
ЗАПАЗЫКІ ПЕРАМЕННЫХ НАПРАМКАЎ
Вочы галоўны стрыжань маёй паэзіі ляжаць
яны як лом-медзь
вакол металічная сетка
Сетка ілюзорыцца салодкімі сотамі Краны
выцягваюць метровыя муштукі
як балюча Як Балюча Як
я здаю штодня свой метал на пераплаўку у
доменнай печы пунсовыя языкі вылізваюць
чыста
вылузваюцца лісты
вылузваюцца пасля пляжнай хімчысткі
нейкія павукі
нейкія вужакі
нейкія не жахі
на кій нашпіленыя мухі
вуха крычыць страшна
там з прычыны захопу транспарту
згубілася партыя шклянак з мятлушкамі
разлічваюся вачыма
раскідваю запазыкі
1998 + 2000
Мой пазваночнік - мая гадзюка
Мой пазваночнік - мая гадзюка
Мой пазваночнік мая вялікая гадзюка
Яна вузорыстая ружовістая няроўністая
я яе люблю
бо няма жалю
гадзюка штодня старанна мяне кусае
і джаліць
У мяне вырвалі сэрца
гарачае пульсуючае
падобнае да чырвонай жабы
Камісар Юрась калашмаціў яго
лакіраванымі ботамі
шабляй сек і кетчупам
паліваў
Па вуліцы на прасавальнай дошцы
плавала і бялела
маё веснавое бессмяротнае цела
1997
сіняе вока варыцца і плавае як сом
з бульбай і цыбуляй і яйка ўзвышаецца як мыс
сіняе вока плавае як падводная лодка
як згаслы марскі ліхтар
У ім хаваецца магічная энергія-хмара
гэта для страўніка літаўры
страва для чорнага здароўя
тутэйшае вока качаецца ў вадзе як параненая
рысь
стравок які блішчыць патаемным экслібрысам
1999
Пляшку з мінералкай папрасіў прапіты чалавек
але на жэлацінавым моры няма патрэбы ў тары
малюскі не растуць у шампанскім
іх выцягваюць з неба шампурамі
глядзець на гэта трэба праз запацелае пэнснэ
Пункцір дарогі Таполі пух
я паядаю салодкіх мух
рыфмую белыя шары дзьмухаўцы
з кайфам у мантыі марыхуанай
наркатычныя зоркі стыкуюцца
наркатычная прырода спалучаецца
а рыфма фантастычная загінаецца
пункцір дарогі Таполі пух
я паядаю халодных мух
рыфмую рух
ВОСЬ ГЭТКІЯ ГАДАСЦІ
мікробы рухаюцца роўнымі шыхтамі
на іх галовах шлемы з рагамі а тут Заўважце
у літаратара Серабракова творчая лысіна
ён піша пасквілі на Бум-Бам-Літ Віша і Сіна пайду і задушу пачак шакаладнага пламбіру пломба на скрыні даўжынёй з кіламетр свяцілася як металічны лом
Кісліцына сказала
Ты - алігафрэн
я сказаў кісла - Ты без настрою беларуская літаратура - гэта фрэнч
у мікробах ёсць свой смак калі на пломбы ставяць штамп
20 лютага 2000
МАРАЗМАТАРАМ ЛІТАРАТУРНАЙ ТАРАЙ ПА ГАЛАВЕ!
У Менску, у 1999 годзе я купляў труну. Дзеля гэтай місіі я зафрахтаваў двух сябрукоў — Буль Жы і Самбу Серабракова. Як літаратурны кансультант Саюза беларускіх пісьменнікаў я вырашыў: савецкія мазгі варта пасыпаць мыш’яком і сульфатамі Ша! Менавіта таму мая труна выступіла у ролі антыбіётыку! Мая сасновая дзяўчына! Душы маёй чырвоная ліска!
Але як цяжка было цягнуць гэтую прастытутку!.. Гэтую чырвоную суку!..
Серабракоў з накрыўкай выглядаў цыклопам з бомбай. Я і Буль Жы неслі саму труну. Цягнулі тупую сястру трутняў. Валачылі сырую тонную медузу. Абліваліся мядовым потам. Лаяліся, палілі, пілі піва і пляваліся. I калі думалі, што здохнем... прыйшоў тралейбус. Мы туды загрузіліся і паехалі. Серабракоў адразу засерабрыўся, Буль зажыбуліўся, а я пакрыўся вішнямі. Гэтак мы пражылі да вакзала. Праўда, па дарозе з тралейбуса вынеслі пару чалавек дагары нагамі... А так — цішыня... Толькі гадзіннік істэрыкі пікае. А ўжо ад чыгуначнага вакзала да сталічнага Дома літаратара труну мы цягнулі на сваіх трамвайна-тралейбусных руках. Выжылі. Пра гэта напісалі многія беларускія выданні. Да прыкладу, газета «Вечерний Минск» асвятляла гэтую падзею з падрабязнасцямі. Зайздроснікі пляваліся слінай і атрутай. Іх вушы пакрываліся бародаўкамі. Бо я свідраваў іх мазгі жывой літаратурай. Арматурай абкладаў іх закасцянелыя думкі. Ша! Атрымалі, маразмааматары?!
Читать дальше