Міхась Зарэмба - З павагай да зямлі і да людзей...

Пасля той нечаканай бойкі Куль стаў поўнаўладным важаком сярод інкубатарскіх курачак. Цяпер ужо два пеўні-забіякі кожную раніцу спяшаліся ўцячы са двара, каб не сустрэцца з Кулем і засцерагчыся ад удараў яго моцнай дзюбы. Вось так раптам яны памяняліся ролямі. Веру вельмі здзівіў канфлікт паміж пеўнямі, а яшчэ больш — кемлівасць Куля. Падаспеў дачакаўся свайго часу і ўзяў верх... А хіба ў людзей такое не бывае?

Вера адчыніла варотцы і вызірнула на сонечную вуліцу, над якой ужо не курыўся пыл пасля грузавіка. Насупраць за дарогай стаяў Куль і кукарэкаў. Голас яго пасля пераможнай сутычкі з пеўнямі памацнеў стаў больш пранізлівым. Хаця ўсё яшчэ зрываўся на фальцэт, калі спявак браў занадта высокую ноту.

Дзяўчынка пераступіла падваротню, выйшла на вуліцу, агледзела яе ў два бакі. Ні душы. Нібы раптам усе заснулі сярод белага дня. Ці гэта так дзейнічае магнітная бура?

«Дзе мама, Сярожка? Дзе ўчастковы? Чаму навокал так ціха і спакойна, калі трэба біць трывогу, падымаць на ногі ўсю вёску?!»

— Ве-е, — паклікаў Паўлік, і Вера вярнулася да каляскі, губляючыся ў трывожных прадчуваннях.

Сонца ўсё вышэй і вышэй, і няма яму справы да Верынага неспакою. I чаму на аранжавым шары з'яўляюцца цёмныя плямы? Як яны ўздзейнічаюць на магнітнае поле Зямлі? А на самаадчуванне людзей, на іх паводзіны?

Вера наважылася зноў пракаціць Паўліка да пуні, як раптам гучна бразнула клямка брамы, і на двор ускочыў Сярожка. Спалатнелы, задыханы, з бруднымі пісягамі поту на твары. Сястра глянула на брата — і жахнулася. Чорнае трыко і сіняя футболка былі ў гразі, нібы Сярожа толькі што вылез з лужыны. Бялявыя валасы ўскудлачаны, у вачах — не то страх, не то адчай. Ці не гнаўся хто за ім?

Спачатку Вера не магла вымавіць ні слова. Сярожка таксама маўчаў. Яны так і стаялі адно супраць аднаго. Стаялі з мінуту, калі не больш.

— Што з табой? — амаль шэптам спытала Вера. — Дзе ты прападаў? Дз-е-е?

— Я сачыў за імі! — нарэшце выдыхнуў Сярожка. — Падлюкі...

Брат замоўк, каб аддыхацца, а потым працягваў:

— Боўдзіла — гад печаны, ён жа ў іх за служку... Я пад берагам сядзеў, а яны ішлі міма...

— Цябе не заўважылі?

— Не-е, інакш не здабраваць... Я за імі прабраўся ў бярэзнік, па-пластунску... У іх жа там схованка такая, замаскіравалі ў малінніку.

— Схованка? А хто яе замаскіраваў?

— Не ведаю... Я чуў, як ты клікала мяне. Маўчаў, затаіўся, каб выведаць іх сакрэты. У крапіве ляжаў, апёкся... I цяпер вунь шчымяць рукі і ногі.

— А я ўжо і да археолагаў збегала, усё цябе шукала. Мама вельмі расхвалявалася. I трэба табе было за прайдзісветамі цікаваць?

— Трэба, — рашуча адказаў Сярожка, шморгнуў носам, правёў рукой па сваіх кудлатых валасах. — Яны ж вунь як выхваляліся. I пра коней, і пра мёд... Боўдзіла на Замкавую гару хадзіў, штосьці адтуль прынёс. Кекс з Пепсам вельмі ўзрадаваліся, дзякавалі яму, абяцалі нейкую ўзнагароду.

— Яны і цяпер у схованцы? Трэба ўчастковаму сказаць. Боўдзіла абакраў археолагаў, лазіў у іх палатку.

— Не, усе трое ў лес паджгалі. Пералезлі раку ўброд і праз луг падаліся. Штосьці яшчэ задумалі...

— А дзядзьку Ігналя яны ўспаміналі?

— Не-е, не чуў. Ага, пра Ласінае ўрочышча казалі, — Сярожка паспакайнеў і падміргнуў Паўліку. — Можа, яны туды пайшлі?

— Ласінае ўрочышча, — задумліва прыжмурылася Вера. — Няўжо там іх гняздо? I ці не туды Абабурка павёў гарадскіх наркотаў?

Думкі раіліся, кружыліся, разляталіся. Тое, што знайшоўся Сярожка, радавала, але непакоіла іншае. Калі ўжо закончыцца вольніца Боўдзілы, Кекса і Пепса? Здзекі над коньмі, крадзеж у палатцы археолагаў... Не злавіў за руку — не дакажаш. Толькі каго лавіць, што даказваць? Тут жа ўсё вядома...

I выспявала ў Верыных думках жаданне пайсці ў лес, у Ласінае ўрочышча, адшукаць схованку, каб потым расказаць участковаму. Хопіць нажывацца Ігналю на чужых слязах...

А Сярожка — малайчына! Высачыў, разведаў сякія-такія сакрэты Боўдзілы і яго дружкоў. Галоўнае, даказаць, злавіць нягоднікаў за руку...

— Я тваю рыбу і вуду прынесла, — сказала Вера, прыслухоўваючыся да вуліцы. Але там было ціха, нават Кулю надакучыла кукарэкаць. Мусіць, у цянёк за сваімі курачкамі паклыпаў.

— Сёння добра клявала, калі б не перашкодзілі, больш налавіў бы. Толькі закіну, а паплавок — пад ваду.

— Яшчэ наловіш, — Вера перапыніла Сярожу. — Ідзі памыйся і паеш аладкі са смятанай. Яны стаяць на стале ў кухні. Я з Паўлікам пачакаю маму, яна ў кантору пайшла, у міліцыю званіць... Ты ж вунь як напалохаў! Знік, нібы скрозь зямлю праваліўся.