Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

У першае імгненне страх нябачнай рукой схапіў Грынкевіча за валасы, ад чаго ўвесь твар ажно закалола дробнымі іголкамі. Собалеў мае калі не сувязі, дык грошы. За грошы можна знайсці любыя сувязі і падшыць любую заяву «заднім чыслом». Але нашто яму такія складаныя схемы? Прасцей наняць пару байцовых пеўнікаў, якія позна ўвечары ля пад'езда так аддзяўбуць, што гэтага будзе нельга забыць.

Джавані ўгаворвае Лепарэла застацца, але той кажа: не, сыходжу! І Джавані адчувае, што гэтым разам лёкай настроены сур'ёзна. Раней ён бурчаў, але заставаўся, бо яго забаўляла складанне каталога. А вось цяпер ён занадта ўжо рашучы.

— Трэба яшчэ, каб Ірка напісала заяву, — з вонкавым спакоем, але ўжо не так самаўпэўнена заўважыў Грынкевіч. — А яна між тым учора афіцыйна прасіла зняць яе з «Дона Джавані»: яна ў снежні едзе на конкурс у Еўропу. Няма чаго ёй рабіць перад конкурсам, як следчаму пра мяне байкі расказваць. Або Собалеў гэта са злосці, або Любачка твая плёткі распускае.

Страх паціху адпускаў. Каб іголкі зусім не калолі твару, Грынкевіч наліў сабе кілішак гарэлкі і адным махам выпіў. Логіка логікай, але ў такой сітуёвіне нервы ў каго хочаш будуць не ў парадку. Нават не ў артыста. А ў артыстаў пагатоў нервы заўсёды на мяжы гамону.

— Мне б твой спакой і пафігізм, — з зайздрасцю прамовіў Міша. — Ты не баішся, што ён табе кілера нойме?

— Да прэм'еры не нойме. У іх з дырэктарам, пэўна, дамоўленасць наконт мяне. Бо калі тэатр не выпусціць справаздачнага «Дона Джавані», да нас прыедзе рэвізор. А потым можна і кілера. Было б файна, каб мяне прыстрэлілі на апошнім фінальным акордзе або на паклоне. Уяўляеш, як было б прыгожа: Тома, як і належыць прымадонне, ідзе за кулісы і выводзіць мяне на сцэну. Я ўсім усміхаюся, мяне ўсе любяць і нават хочуць. Бабы ў залі аргазмуюць ад аднаго майго выгляду. Адміністратарка выносіць мне букет. Не, нават кошык жоўтых руж ад Марго. Я спадзяюся, што ў гонар прэм'еры яна адрасуе мне цэлы кошык жоўтых кветак, трэба ж стымуляваць маю жоўтую чакру. І вось я стаю на сцэне з гэтым кошыкам у руках і — бэмс! — мне ў лабешнік ляціць куля. Я павольна асядаю, зусім як Каварадосі. Выпускаю з рук кошык. З майго лабешніка хвошча кроў — проста на жоўтыя ружы.

— Ды ідзі ты нахуй! — выгукнуў Міша і зрабіў жэст, нібы хацеў перажагнацца, але потым падумаў, што мікшаваць крыжовае знаменне з мацюкамі было б зусім маветон.

— Затое як гэта па-опернаму! — не сунімаўся Грынкевіч. — Не, куля ў лабешнік, напэўна, не найлепшы варыянт. Тады ж мазгі разлятаюцца. Лепей у сэрца. Трэба мне на прэм'еру набыць нейкую вельмі піжонскую белую кашулю і піжонскі гальштук. Куля трапіць мне ў сэрца, і на белай кашулі праступіць такая эстэтычная чырвоная пляма крыві. Я — оперны герой!

— Угу. Манія велічы ў цябе сапраўды апошнім часам расце. У геаметрычнай прагрэсіі. Неўзабаве я з табой ужо і выпіць не змагу, будзеш недасяжнай зоркай, — забурчэў Міша. — Узяўся за такую працу. Казалі ж табе — нельга! Не, усё адно пайшоў насуперак прыкмеце.

— Дарэчы, а чаму нельга? Я пра гэтую прыкмету столькі наслухаўся, а чаму нельга — ніхто не кажа. Дык чаму нельга? Што мне за гэта будзе?

Міша раптам сумеўся і сказаў нешта няўцямнае пра важнасць традыцый і захаванне веры. І потым сказаў, што яму трэба збірацца дадому, бо сёння яшчэ сабаку не гулялі, гэта яго абавязак.

Лепарэла ўсё ж не паддаецца на ўгаворы дона Джавані, звыклыя маніпуляцыі на яго больш не дзейнічаюць. Ён сапраўды сыходзіць.

Было бачна, што Міша нечым абражаны. Грынкевіч гэта адчуў нават пасля гарэлкі, якую сёння жлукціў збольшага ён сам. Пакуль Міша надзяваў у вітальні куртку і чаравікі, гаспадар казаў пра тэатральныя справы, пра «Дона Джавані». Міша, здаецца, не слухаў.

— Ты ўсё ж не жартуй з такімі рэчамі. Ці, прынамсі, не дражні гусі. Цябе апошнім часам шмат хто не залюбіў, бо ты адкрыта кпіш з гэтага.

— Добра, я не буду, — амаль скораным тонам адказаў Грынкевіч. — Прывітанне Вілору. Скажы яму, што я гатовы скарміць такому файнаму псяку пару сваіх новых пальчатак, зусім як летась.

Міша ўздыхнуў і прамовіў на развітанне:

— Ты або блазан, або псіх. Глядзіш, блін, кіно пра Чапаева і думаеш, што дзеля цябе ён выплы­ве, не загіне. Калі з'язджаеш?

— Паслязаўтра. Як «Кажаніху» правяду, так і з'еду, начным цягніком. Дырэктар яшчэ мяўся, ці адпускаць мяне. А як гэтая гісторыя здарылася, дык ён і шчаслівы, каб я тут слепнем у вочы не лез хоць некалькі дзён.

— Ну, бывай здаровы.