Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

— Забудзем пра тое «потым».

— У мяне потым шторазу было або «я», або «ты» ў залежнасці ад настрою і абставінаў. З некаторымі я адчуваў нешта аддалена падобнае, але гэта было не яно. Я хачу ўваскрасіць гэтае адчуванне, і гэта магчыма толькі з табой. Сёння ж. Гэтай ноччу.

Вочы ў яе цяпер былі такія, як у той позні вечар, калі яна, стоячы ля сваёй кватэры, спрабавала адамкнуць дзверы. Бабуля пайшла глядзець унука, зводнага Нюцінага брата. Пакінула ключы ў суседзяў і напісала цыдулку, што будзе толькі зранку. Ён стаяў і глядзеў на тое, як дзяўчына не можа зладзіць з замком. Нарэшце паспрабаваў адамкнуць дзверы сам, але і ў яго выйшла не адразу, бо і сам калаціўся — не ад таго, што наскрозь прамок пад дажджом, а ад таго, што мужчынскі інстынкт казаў яму пра мужчынскі шанец. Калі дзверы ўсё ж паддаліся і яны трапілі ў кватэру, дзяўчына позіркам запыталася ў свайго госця: а ці слушна мы робім, ці правільна паступаем? Ён, нічога не кажучы, пачаў яе распранаць проста ў вітальні: «Ты прамокла і змерзла, захварэеш». Гэтая неабходнасць клопату прымусіла яго забыцца пра першае хваляванне.

Дзэрліна моліць дона Джавані, каб ён адпусціў яе: калі муж пабачыць, ёй дастанецца.

— Мы зачыняемся праз дваццаць хвілінаў, — ветліва папярэдзіў іх адміністратар, падыходзячы да століка.

— Добра, палічыце нас, — сказаў Грынкевіч.

— Я пайду ўніз і там цябе пачакаю. Нумарок жа ў цябе? — прамовіла Анна, якая таксама, відаць, была занадта ўзрушаная гэтай размовай і чаплялася за ўсё, што магло яе збалансаваць.

Калі ён спусціўся ў вестыбюль кавярні, то заўважыў Анну перад люстэркам. Яна спрабавала заправіць у сваю «ракавінку» непакорлівую пасмачку, што выбілася з фрызуры. Нічога не выходзіла. Ён падышоў і стаў выцягваць шпількі з яе валасоў.

— Вось так значна лепей, — прашаптаў ён, калі Анніны валасы, бы косы Рапунцэль, упалі долу.

Люстэрка паказвала твар жанчыны, на якім раптам з'явіўся невытлумачальны страх і адчай ад капітуляцыі, як тады, у юнацтве. Як часта ён адчуваў, што Анна яго баіцца, але тады ён не надаваў гэтаму значэння. І вось цяпер ён трымаў яе рукамі за напружаныя плечы, а яна была як дзікаватая котка, гатовая вырвацца ў любы момант. Тады ён зашаптаў словы, што маглі прыйсці толькі чалавеку ў стане мілоснага трансу — там былі і пакорлівыя просьбы, і пяшчота, і непрыстойнасці. Яна заплюшчыла вочы і не супраціўлялася, калі Аляксей адкінуў яе валасы і пачаў лашчыць вуснамі і пальцамі шыю і плечы. Калі ж ён узяў Анну за падбароддзе і асцярожна павярнуў тварам да сябе, яна, таксама быццам у трансе, адказала на ягоны пацалунак.

Джавані адчыняе альтанку і цягне за сабой Дзэрліну. Бачыць Мазэта і адступае са здзіўленнем. Ён не чакаў такой сустрэчы.

— Ну хопіць ужо. — сказала яна, раптоўна адхіляючыся. — Прынясі нашы рэчы з гардэроба, і хадзем.

Калі яны выйшлі на вуліцу, Анна не дазволіла зноў абняць сябе. Гэтая рэзкая перамена настрою насцярожыла Грынкевіча.

— Лёшачка, мы з табой занадта ўжо загуляліся, — сказала яна, пасля таго як ён спыніў яе і развярнуў за плечы тварам да сябе.

Ён вырашыў не звяртаць увагі на гэтае пярэчанне, а ўсё шукаў вуснамі даўно жаданыя вусны, як наркаман вену, і ўжо не мог стрымацца. Анна, усё яшчэ ахопленая чарамі гэтага вечара, на мо­мант паддалася яму, але затым ужо нават не адхілілася, а пачала адштурхоўвацца. Яму нічога не заставалася, як адпусціць яе: нешта пайшло не так — гэта было першай рацыянальнай думкай. Анна сказала вінаватым тонам «прабач» і амаль пабегла прэч — да прыпынку, на якім стаялі дзве пустыя таксоўкі. Грынкевіч рынуўся за ёй і зноў спыніў.

— Адпусці мяне, калі ласка, — папрасіла Анна, але не ўцякла, калі ён перастаў трымаць яе.

— Чаму? — прамовіў ён, як на допыце.

— Як жа гэта ўсё недарэчна! — загаварыла яна і пачала мітусіцца: навязваць шалік, прыбіраць валасы пад шапку, шукаць пальчаткі, якія яна сёння пакінула ў хаце. — Я не была да гэтага гатовай, калі сюды ехала, разумееш? У мяне вяселле восьмага снежня. Дакладней, мы ў Маскве распісваемся, а потым пасля новага года едзем у Нямеччыну.

Грынкевіч зніякавеў.

Джавані вымушаны выкручвацца з гэтай малапрыемнай сітуацыі. Ён як заўсёды імправізуе: ну так, я цябе, Мазэта, якраз шукаў, бо ты пакінуў тут сваю Дзэрліну. Вось яна табе, трымай яе моцна і нікуды больш не адпускай. Шчасця вам і кахання.

— А раней ты мне магла пра гэта сказаць?

— Я не думала, што на гэтым варта засяроджвацца. Я не думала, што ўсё будзе так. Бо калі мы з табой рассталіся, ужо ніякіх рамантычных намёкаў не было і ў нас па вялікім рахунку былі цудоўныя сяброўскія адносіны. Я не думала, што буду табе цікавая вось у такім сэнсе.