Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

Ну, ёсць гэты Гюнтар, гэтая бляклая моль, гэты нонсэнс, гэты аўтар чарнушных тэатральных пастановак, але наўрад ці ён дае Анне тое, чаго яна хоча. Іначай не было б у яе позірках так шмат абяцанняў, хоць, здаецца, паводзілася яна хутчэй стрымана. Можа быць, усе гэтыя гады яна драмла, як вусень у кокане, а вось цяпер гатовая вырвацца з яго прыўкрасным матыльком? Так бывае. І Грынкевіч прадчуваў, што неўзабаве ўсё і здарыцца, у які дзень і пры якіх абставінах — невядома, але ён аднойчы засне, сплятаючыся з Аннай у марскі вузел абдымкаў.

А што далей?

Далей прэм'ера «Дона Джавані» і. І шэры дым. Ён не бачыў далей ніякай будучыні, ні сваёй уласнай, ні таго, што магло быць звязана з Аннай. Але цяпер яна была яму патрэбнай, каб прагнаць гэтую трывогу ці, можа быць, нават развеяць хоць крыху гэты шэры дым і вярнуць яму здольнасць верыць у заўтрашні дзень.

Сёння была яшчэ «Травіята», куды ўводзілі Ірыну і дзе Грынкевіч мусіў страхаваць дырыгента Каршакова. Ён неяк зусім пра гэта забыўся. Якраз думаў пагутарыць з дырэктарам, каб хаця б за пару тыдняў да прэм'еры не ставілі яму ні страховак, ні спектакляў. Але да прэм'еры яшчэ крыху больш за месяц, а ён пачынае ігнараваць сваю штодзённую працу, гэта нядобра. Дарэчы, варта было б зрабіць сёння адзін чыста гуманітарны жэст.

Ён дастаў сотавы і набраў нумар Ірыны — адзіная за апошнія пару тыдняў ініцыятыва з ягонага боку. Спявачка ўзяла тэлефон і была ветлівай, але сухой. Грынкевіч распытваў, як яна пачуваецца, ці гучыць, і ўсё ў такім стылі. Размова выходзіла нацягнутай.

— Калі ты не паслухаеш усяго, я цябе цудоўна зразумею, — яшчэ больш суха сказала Ірына. — Ты не абавязаны затрымлівацца ў тэатры толькі таму, што сёння спяваю я.

— Што гэта значыць?

— Ты сам усё разумееш. У кожным разе, дзякуй табе за маральную падтрымку. Са мной ты не мяшаеш працу і асабістае.

— Іра, не трэба на мяне нападаць. Да таго ж, я так ці іначай сёння на страхоўцы.

— А я не нападаю. Дзякуй табе за званок і выбачай, бо ў мяне яшчэ справы. Пакуль.

Ён даў сабе слова, што паслухае ўвесь спектакль з залы, потым абавязкова павіншуе Ірыну, а калі трэба, то і суцешыць. Ён пачуваўся вінаватым перад ёй, але нічога не мог з сабой зрабіць, бо паводзіўся так, быццам яго апаілі. Цяпер усе ягоныя думкі займала Анна. За гэтыя гады ў ёй шмат змянілася не толькі звонку, але і ўнутры, так ён гэта адчуваў. Яна іначай на яго глядзела, у вачах быў не страх і не выклік, не жаданне эпатаваць, як раней, а гатовасць. І яму гэта не мроілася, мужчынскі інстынкт яго не падманваў.

Яна рэпеціравала з вакалістамі і канцэртмайстрам. Якраз праходзілі «Batti, batti.», калі ён ціхенька ўвайшоў і сеў на крэсла ў кутку. Адна запасная Дзэрліна (у адсутнасць Ірыны) завучвала мізансцэны пад наглядам рэжысёра. Яшчэ адна, таксама запасная, сядзела і проста назірала за працэсам. Асноўны Мазэта павінен быў мастацкімі сродкамі барокавай эпохі паказваць абражаны гонар. Грынкевіч міжволі гігікнуў, гледзячы на іх. Ідэя рэжысёра цалкам чыталася — гэта быў гратэскны спектакль пра оперу.

Анна павіталася з ім кіўком галавы і ўсміхнулася. Калі ён увайшоў, яна сядзела вярхом на крэсле, абхапіўшы рукамі яго спінку. На ёй былі чорныя джынсы з заніжанай таліяй і чорны бліскучы швэдрык, даволі кароткі, каб агаліць самы ніз спіны. І няхай не было ніякага асаблівага выкліку ў гэтым спантанна аголеным кавалачку цела, але ж яму, мужчыне, стала горш думацца пра музыку і рэжысуру. Да таго ж сам выгін спіны быў такім спакуслівым, што нават у даўжэзным балахоне Анна выглядала б прывабна. Апошнімі днямі яе часта абмяркоўвалі мужчыны ў курылцы і амаль заўсёды ўжывалі зацёрты, але трапны ў гэтым выпадку эпітэт — сэксі, хоць ніхто не называў яе прыгожай. На публіцы Грынкевіч стараўся абстрагавацца ад гэтых мужчынскіх размоў, але ўнутрана цешыўся: гэта ён распаліў вогнішча, знічкі якога цяпер ляцелі ва ўсе бакі. Калі Анна толькі прыехала ў N, яе называлі хіба што «мілай» і «сімпатычнай».

Яна ўзнялася з месца, інстынктыўна паправіла швэдрык, нібыта ўсё сама зразумела і не стала яго правакаваць. Пачала нешта тлумачыць вакалістам. Грынкевіч лавіў ейныя рухі і жэсты. Як яна крыху выгінае сцягно, як закладвае за вуха прадку валасоў, што выбіліся з «ракавінкі». Сёння яна была з «ракавінкай» замест больш звыклага вузл а на патыліцы.

— А ты як лічыш? — раптам гукнула яго Анна, і Грынкевіч пачуўся як у школе на ўроку матэматыкі, калі летуценнага вучня раптам выклікаюць даказваць тэарэму.