Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

— Паехалі са мной у N. Там таксама ёсць кансерваторыя. Праслухаешся там, і калі што, дык праз паўгода прыедзеш паступаць.

Анна невядома навошта зноў узяла ручнік і выцерла ўжо сухія рукі.

— Хопіць ужо з мяне кансерваторый, — глуха буркнула яна. — І што там, у тым N.

— А тут што? — не супакойваўся Грынкевіч. — Хто ты тут такая? Ад пустога хлява затычка. Чарада мужыкоў, гулянкі, грошы ад халтуры да халтуры?.. З гэтай кватэры палова тваіх сваякоў нагамі ўперад выйшла. Ты тут таксама загінеш.

— Не вярзі лухты. Хадзем, нас ужо чакаюць.

Грынкевіч падышоў да дзвярэй кухні і зачыніў іх перад носам у госця, які хацеў быў іх клікаць.

— А што для цябе не лухта? Ты тут задыхаешся. Сядзіш тут, як у халоднай ракавіне. Здаецца, надзейна і нават утульна, але жыццё паціху сыходзіць. Ты ўжо нават забылася, навошта жывеш і што табе трэба. Нават старыя мары табе ўжо не патрэбныя. Дзеля чаго ты будзеш жыць?

— Гэта ўжо не твой клопат. Я са сваім жыццём як-небудзь сама разбяруся. Ты вунь таксама казаў, што ў цябе мэта — Еўропа, а сам едзеш у горад N. Перспектыўны ты наш маэстра!

Яго вельмі глыбока разанула гэтая рэпліка. Такога ён чакаў ад каго хочаш, толькі не ад Анны. Таму Грынкевіч таксама вырашыў не шкадаваць яе самалюбства.

— Спадзяешся дачакацца белаконнага прынца? — запытаўся ён.

Дзэрліна кажа Мазэта, што не заслужыла та­кой жорсткасці.

Анна раптам са злосцю швырганула ручнік на падлогу і стала прамаўляць на вельмі жорсткім пагрозлівым піянісіма:

— Лёша, я бачыла цябе ў дупель п'яным безліч разоў. Але ты ніколі яшчэ не трызніў. Ты злавіў белачку? Дык давай зараз выклічам хуткую, пакуль ты тут чорцікаў па сценках не пачаў ганяць. Ты як хочаш, а я пайду, мяне чакаюць.

— Сядзь! — на такой самай дынаміцы, але з яшчэ большым унутраным напружаннем адказаў ён і схапіў дзяўчыну за плечы.

Яна амаль аўтаматычна апусцілася на зэдлік і паг ляд зела на яго са страхам. А ён зноў загаварыў, не даючы ёй уставіць ані слова:

— Не будзе ў цябе ніякіх прынцаў, хоць твой тата і лічыць цябе дзяўчынай з пэўнымі патрабаваннямі да жыцця. Ты свой ліміт прынцаў вычарпала, калі сышла ад гэтага. А цяпер табе застаюцца толькі жабракі на пару начэй. А чаго ты хацела? Злавіць алігарха на свае чырвоныя валасы і пірсінг па ўсім целе? Не хачу цябе расчароўваць, дзевачка, але мужыкам, хоць яны з грашыма, хоць без, такое не падабаецца. Не таварны ў цябе выгляд для прынцаў. Проста тата табе ўклаў у галаву, што ты прынцэса, але тата памыляецца. Не спраўдзіла ты татавы спадзевы.

— Пры чым тут тата? — шэптам і з нейкім пакутніцкім выразам твару запыталася яна.

Але Грынкевіч ужо завёўся так, што не стаў звяртаць на гэта ўвагі.

— Калі ты кінеш музыку, кім ты станеш? Ты плывеш па жыцці і не думаеш, куды цябе занясе. Зрабіла з сябе пудзіла, атачыла сябе нейкімі маргіналамі, трахаешся з першым-лепшым.

— Мяне гэта задавальняе! — з халодным выклікам адпрэчыла яна.

— Не дуры галавы. Ты з імі ўвогуле нічога не адчуваеш, толькі імітуеш. Ты і раней імітавала.

— Табе, аднак, падабаліся мае імітацыі! — дзяўчына па-вядзьмарску зарагатала, але сцішылася, калі ўбачыла, што ён зрабіў рух, нібыта хацеў на яе замахнуцца. Але ён проста грукнуў кулаком па сценцы.

— Ды ты ніякая ў ложку! І гэта праўда, сама ўсё ведаеш. — выдаў ён, не гледзячы на Анну.

Яна затуліла твар далонямі, але Грынкевіч ведаў, што яна не заплача. Анна не ўмела плакаць. Сапраўды, калі праз колькі імгненняў яна зноў зірнула на яго, твар быў сухім, хоць і збялелым, хіба толькі вусны нервова торгаліся.

— Зрабі так, каб я цябе больш ніколі не бачыла, — сказала яна. — Зараз жа!

Ён тады сыходзіў з поўным усведамленнем сваёй рацыі, як ні дзіўна. Толькі злаваўся на сябе, што ўсё ж не здолеў разбурыць халодную ракавіну, у якую схавалася Анніна душа. Ён вылецеў з кухні і рушыў у вітальню, дзе ўжо стаялі сцішаныя і крыху спалоханыя госці. Накінуў паліто і выбег з кватэры, моцна ляснуўшы дзвярыма. Толькі потым ён думаў, што трэба было сказаць нешта іншае. Яшчэ пазней ён разважаў: калі б яна раптам ухапілася за ідэю паехаць у N, то з гэтага магло нічога добрага не атрымацца. Зрэшты, што сказана, тое сказана.

На гэта Мазэта выдае яшчэ больш гняўлівае: ды як ты магла, засталася з іншым мужчынам, кінула мяне адразу пасля вяселля, пасмяялася з мяне! Я проста не хачу шумець, бракавала мне яшчэ, каб уся вёска ведала пра маю жонку-курву, а так я б цябе...

Анна вярнулася ў N з Масквы, і жыццё неяк вельмі натуральна пайшло ад сустрэчы да сустрэчы, ад званка да званка, ад СМС да СМС. І Грынкевічу спатрэбілася ўсяго некалькі дзён, каб перастаць падманваць самога сябе. Так, думаў ён, мне гэта трэба менавіта цяпер, я жыву імгненнямі, паку ль яна тут, з ёй словы набываюць крылы, а гукі афарбоўваюцца, позіркі пачынаюць спяваць, а голас — лашчыць. На тарабарскай мове зручней думаць, і, што самае цікавае, яна даступная аркестрантам, якія цяпер разумелі яго з паўнамёку. Яны казалі, што іхны сумленны і старанны Грынкевіч, якога раней лічылі проста харошым хлопцам, цяпер зрабіўся музыкантам і на яго рэпетыцыях час ляціць хутка, як у каляровым дзіцячым сне.