Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

Вось і цяпер яны сядзелі ў рэстарацыі на Арбаце, з акна якой быў відаць бронзавы Пушкін з бронзавай жонкай. Графін, у якім афіцыянт прынёс ім пяцьсот грамаў гарэлкі, быў выпіты ўсяго напалову. Воўчык натхнёна расказваў пра перспектывы свайго бізнэсу. Грынкевіч глядзеў на бронзавага Пушкіна і згадваў «Меднага вершніка», а потым адразу — «Каменнага госця».

— Я вось хачу яшчэ адну крамку адчыніць. З бялізнай кітайскай, ну там, станікі розныя, майткі-шмайткі. Мне месца добрае саступаюць у пераходзе, трэба браць, — хваліўся Воўчык.

— За твае планы і іх рэалізацыю! — Грынкевіч кульнуў яшчэ адну стопку гарэлкі і, нават не заядаючы, палез правяраць тэлефон.

Дон Джавані распавядае Лепарэла, чаму прыйшоў сюды: ён захапіўся новай прыгажуняй, і тая адказвае яму ўзаемнасцю. Лепарэла радуецца, бо зможа ўнесці ў каталог яшчэ адно жаночае імя.

Алёна бамбавала яго СМСкамі. Рудая ведзьма сумавала па кожнай пражылцы ягонага самі разумееце чаго. Гэтая дзяўчынка была закаханая ў Яго, вяла з Ім размовы, нават калі Ён быў спакойным і адпачываў пасля працяглага любішча. «Мой жа ж ты харошанькі, напрацаваўся, мой салодзенькі, смачненькі, ружовенькі... Ну адпачні, паляжы ўжо, а потым Алёнка цябе разбудзіць і будзе з табой гуляцца... Праўда ж, каханенькі мой?»

Ён звычайна засынаў пад гэтую наіўна-распусную калыханку і ўжо ў сне гладзіў мяккія натуральна-рудыя валасы: Алёна любіла класці яму галаву на ніз жывата і скручвацца абаранкам побач, як котка. Маленькая, мяккая котка. Котка жыве сваімі вусамі і праз іх спасцігае навакольны свет. Алёна жыла тым, што яна без усялякага манернічання называла — «мая Піздзюлечка». Яна нават на габоі сваім грала прыстойна толькі пасля таго, як Піздзюлечка атрымлівала сваю порцыю радасці. Яна разумела толькі фізіялагічную вобразнасць. Не мела сэнсу казаць ёй на рэпетыцыі: «Сыграй пяшчотна». Лепей было папрасіць: «Сыграй так, як быццам я цябе лёгка цалую ў вусны, пасля таго як добра ад'ябаў». Гэта яна разумела і адразу знаходзіла патрэбны, надзіва дакладны штрых. Грынкевіч не проста так даў граць ёй сола. Між тым Алёна ні ў якім іншым аркестры ці ансамблі прыжыцца не магла і толькі ў яго сапраўды зайграла.

— Давай цяпер вып'ем за цябе, Лёха! — прапанаваў Воўчык і знакам паклікаў гарсона. — Расказвай, што ты там ставіш цяпер?

— «Дона Джавані».

— Ух ты! Уласная пастаноўка! — ускрыкнуў Воўчык, які пачынаў паціху п'янець. — Ну ты малайчына. Зайздрошчу! Я б не змог, не маю я тваёй настырлівасці. Вось ты яшчэ тады ў вучэльні сказаў: «Я буду дырыгентам!». І стаў. І працягваеш гэтую дзялянку араць. А не страшна было з Піцера з'ехаць?

На стале з'явіўся новы графін з паўлітрам гарэлкі. Грынкевіч вырашыў усё ж прытрымаць коні: у тэлефоне ён толькі што ўбачыў СМС ад флейтыста, з якім варта было сёння ўвечары перасекчыся. Флейтысту патэнцыйна цікава пайграць у ягоным аркестры, а ўпускаць прыстойнага музыканта нельга. Дзве траціны папярэднага графіна гарэлкі выжлукціў Воўчык — гэта добра. Але ж да сустрэчы з ім Грынкевіч паспеў выпіць пару куфляў піва. Гэта дрэнна. Уласна, флейтыст таксама хоча пабухаць. Але тады сёння не дабярэшся да Алёны, а яна чакае. Нехта з агульных знаёмых абавязкова закладзе яго дзяўчыне, скажа, што прыехаў у Маскву. Таму трэба зладзіць спатканне, бо пакрыўдзіцца і перастане добра граць.

— Я іншага выйсця не меў, — працягваў Грынкевіч, — я там нікому не быў патрэбны, у тым

Піцеры. Я ж лічы што ў першым пакаленні, мама і тата мне толькі вушы, мазгі ды рукі далі. Ну, мама сама фартэпіяна выкладала, таму проста своечасова заўважыла і за ручку адвяла ў школу. І ўсё. А каб пратэкцыю скласці... Паехаў туды, дзе была праца ў тэатры. Да таго ж я трызніў тэатрам, не хацеў у сімфанічныя аркестры, хоць былі прапановы. Але ў сталіцах я б не напрацаваў столькі рэпертуару, усё ж у N мяне часцей дапускалі да аркестра. Досвед, хоць начальства і п'е кроў.

— Нічога, выправім мы ўсё. Будзе ў цябе свой аркестр тут, з'едзеш ты са сваёй багны. Паставіш свайго «Дона Джавані» і з'едзеш. Ну, давай за гэта вып'ем!

Грынкевіч асцярожна сербануў са свайго кілішка, а Воўчык кульнуў усё, што яму наліў сябра.

Гарэлка ў спалучэнні з раней спажытым півам і страшэнная, як на канец жніўня, задуха пачалі перамагаць. Калі ён проста зараз сыдзе, што ўсё яшчэ будзе добра, у такім стане можна вытрываць і флейтыста, і Алёнку. Але ж Воўчык быў найважнейшым пунктам праграмы, а Воўчык жадаў банкетаваць далей.

— Ды я б таксама мог. — пачаў гандляр кітайскімі майткамі, і Грынкевіч ужо ведаў: зараз будзе рэтраспекцыя. — Я б таксама мог. Ты ж памятаеш, як я вучыўся? І як мяне ў консу забіралі ў Піцеры... І што мяне тады пагнала ў Маскву? Ну вось ты мне скажы: хулі я сюды рваўся?! Я ж яе ненавідзеў так, што аж. І цяпер яе ненавіджу. Тут нікуды не паступіў, у Піцеры спазніўся. Нікуды не паспеў. І вось пагалілі мяне і забралі.