Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

— Я таксоўку выклікаў. Чакаю цябе на вуліцы, на рагу, там, дзе крама.

І ён пайшоў, адпусціўшы яе. Ён чамусьці быў упэўнены, што яна пойдзе за ім, як Эўрыдыка з падземнага свету. Але ў яго не было спакусы азірнуцца.

Донна Анна патрабуе ад дона Атавіа, каб ён прысягнуў знайсці невядомага злачынцу і адпомсціць яму за смерць бацькі. Дон Атавіа кажа: «Клянуся!».

Яму паспакайнела: ад Ірыны прыйшло паведамленне. Калі яна змаўкала і нібыта аддалялася, Грынкевічу пачынала здавацца, што ўсё скончыцца.

«А што ты хацела, сцэна — цяжкі наркотык. Калі не выпадае на яе выходзіць, былыя вакалісты хочуць хоць неяк спрычыніцца да працэсу», — напісаў ён паведамленне ў адказ.

«Я б лепей пайшла месці вуліцы, чым лезці ў тэатр хоць як-небудзь!» — настойвала маладое сапрана.

«Не ўсім шанцуе. Хтосьці застаецца за бортам, нават маючы сапраўдны голас. А хтосьці свядома сыходзіць, нават не безгалосы», — пярэчыў дырыгент, таксама яшчэ малады для сваёй прафесіі, але які на сваім вяку пабачыў болей.

«Я ў гэта не веру!»

«Не будзь гэткім катэгарычным дзяўчом».

Грынкевічу часам падабалася адчуваць розніцу ва ўзросце і ў жыццёвым досведзе. Асабліва з улікам таго, што ў ложку ён мог даць фору не толькі алігарху Собалеву, але і шмат каму з больш маладых і гарачых. Ён цяпер ужо амаль свядома разгойдваў камфартабельны човен Ірыніных адносінаў з заможным і жанатым каханкам. Навошта — ён пакуль не ведаў. Дакладней, не адважваўся пра гэта думаць.

Ірына болей не адказвала. Ён пачакаў з паўгадзіны. Вандроўка ў цягніку была, як заўсёды, нудотнай справай, таму ён вырашыў пазабавіцца тым, што выйшаў праз мабільнік у інтэрнэт. Праверыўшы пошту, ён раптам згадаў, што яму трэба сёе-тое пашукаць. Можа быць, ЯНА будзе недзе ў сацыяльных сетках. Яна мае рэдкае прозвішча, а яшчэ яна любіць чым-небудзь вылучацца. Наўрад ці яна змяніла яго, нават калі пабралася з кімсьці. А можа, і праўда пабралася? Была ж яна два ме­сяцы таму на тым спектаклі з нейкім... Бляклая моль, а не мужык. Стоп!.. А навошта яму гэта праз. о Божухна, ажно восем гадоў... нават восем з паловай!.. Ну, як навошта?.. Цікава проста, што ды як, усё ж нешта яна для яго значыла тады, калі ён быў вельмі маладым і яшчэ спрабаваў жыць сляпымі надзеямі.

Аднак у сацыяльных сетках знайшлася далёка не адзіная Анна Рупель, і ніводзін акаўнт не належаў менавіта ёй. Тым не менш ён праглядзеў усе анкеты. У адной з іх не было фота і даты нараджэння, але астатняе выглядала праўдападобным: жыве ў Санкт-Пецярбургу, перакладчыца, музы­ка і балет сярод захапленняў, замужам, ёсць дач­ка пяці гадоў. Напэўна, гэта і было адказам на пытанне, ці варта рэанімаваць мінулае. Выпадковыя і кароткія сустрэчы з усімі могуць здарыцца, і калі кожную разглядаць як знак, то можна страціць адчуванне рэальнасці.

І ўсё ж яму зрабілася крыху сумна, і ён нават не стаў адказваць на СМС ад Ірыны, якая зноў напісала. Паведамленне было такім, што можна было і не адпісваць. Грынкевіч зноў залез у інтэрнэт і паглядзеў анкету Анны Рупель, па мужу Зайцавай, якая працавала перакладчыцай і мела пяцігадовую дачку.

У анлайне ўбачыў брата, які, відаць, ці то зарана прачнуўся, ці то яшчэ не клаўся спаць, калі ўлічыць розніцу ў часе з яго амерыканскім шта­там. У Віцькі цяпер было магчымае і адно, і дру­гое: у іх ідуць зубы. Як чалавек з багатай фантазіяй, Грынкевіч адразу ўяўляў, што ягоны пляменнік, з якім ён быў знаёмы толькі па фотках, мае нейкую чарадзейную моц. І гэтая моц дазваляе яму завабліваць у хату страшных монстраў, імя якім — зубы. Гэтыя монстры грукаюцца ў вокны і ломяцца ў дзверы, і таму няшчасныя бацькі малечы не могуць заснуць. Можа, і няблага жыць без сям'і і дзяцей.

«Ну дык што, у лістападзе пабачымся?» — запытаўся ён у брата.

«Волька не хоча мяне адпускаць, скандаліць. А калі да бацькі на юбілей не злётаеш, дык там будзе істэрыка».

«Забі».

«На каго?»

«На ўсіх. Але найперш на сваю Вольку. Ужо які тыдзень без цябе пражыве. А з бацькам не чапайся. Ён мне тыдзень таму на цябе скардзіўся. Дуры яму галаву. Абяцай, што гадоў праз пяць, як падзаробіш грошай, вернешся і адчыніш уласную камп'ютарную фірму. Ці ўладкуешся праграмістам у адміністрацыю прэзідэнта. Ці пойдзеш выкладаць ва ўніверсітэт. Ну, яму ж гэта бальсан на раны!»

«Угу. Сыны раз'ехаліся, нават пахаваць не бу­дзе каму. Стаміўся я ад гэтай песні».

«Будзь хітрэйшым».

«Ок. Я на працу, потым як-небудзь пагутарым».

Брат выпаў у афлайн, Грынкевіч таксама вырашыў выбірацца з глабальнага павуціння і не марнаваць болей грошы на мабільніку. Прыйшла СМС ад ведзьмы, як заўсёды звышэратычная. Ён павагаўся і вырашыў не афішаваць гэты свой прыезд. Як толькі ў яго наладзілася з Ірынай, памкненне пабачыцца з Алёнай аслабла. І ён не стаў пісаць, што будзе ў Маскве літаральна праз пару гадзін.