Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

Размова адбывалася ў пустым класе, які Ірына ўзяла, каб распецца перад спектаклем. Яе ў той дзень акурат уводзілі ў «Сільву»: кар'ера ейная імкліва набірала абароты. Спяваць Стасі ў аперэтцы Кальмана было ўсё ж больш адказным, чым выходзіць на сцэну ў дзіцячых операх. Яна хвалявалася перад спектаклем, а тут яшчэ і гэтыя прызнанні. Пэўна ж, яна разумела, што рана ці позна такое ад яго пачуе, але не цяпер, не ў гэты момант. Калі Аляксей дакрануўся даланёю да яе валасоў, яна толькі і здолела прашаптаць: «Не трэба», — але па сутнасці гэта было згодай, і тут да Грынкевіча вярнулася яго ўпэўненасць. Пацалунак быў як спужаная птушка, што ўзмывае кудысьці ў неба.

Ён пайшоў з класа адразу ж, бо сам ужо быў на мяжы шаленства. Цяпер ён перастаў думаць, што гульня зайшла далёка. Ну і што з таго? Ён сказаў праўду пра чорна-белае жыццё. Як яшчэ можна было перажыць гэтыя колькі месяцаў апалы ў тэатры, калі табе паўсюль чыняць перашкоды і ты пачуваешся невядома кім? У гэтыя месяцы ён, засынаючы штовечар, думаў пра ейныя грудзі, ногі, клубы, вочы і рукі, пра ейны смех і голас, пра ейную парфуму ды бразготкі. І гэтыя думкі былі лепшыя за роздумы пра кар'еру, якую на­чальства закопвае ў зямельку і ставіць над ёй крыжык. А што далей?.. Ён з'едзе ў Маскву, гэта вырашана, Ірына застанецца тут са сваім Собалевым, хадзячым тоўстым мяхом, набіткаваным лайном і грашыма. Можа быць, яна таксама, кладучыся пад гэты мех, уяўляе сабе рукі і вусны іншага мужчыны і толькі з гэтай прычыны не вар'яцее?

Ірына была цалкам агаломшаная тым, што здарылася. Яна выйшла на сцэну, і яе ледзь не знялі з ролі Стасі, бо спявачка нічога не магла зрабіць як трэба. Яна нават тэкст забывала, а ў дуэце з Эдвінам накруціла такога, што Кальман у труне перавярнуўся. Грынкевіч, седзячы ў зале, лаяў сябе за тое, што выбраў нязручны момант. Навошта разгойдваць яе, хай сабе жыве як можа, яна няблага ўладкавалася, прыгожыя жанчыны павінны няблага ўладкоўвацца. Яна проста не паспела скурвіцца, каб продаж самой сябе Собалеву стаў для яе натуральнай справай. Ці варта ламаць ёй жыццё?

Пасля гэтага спектакля яны зноў амаль перасталі размаўляць. Грынкевіч проста хадзіў на працу і лічыў дні да заканчэння сезона, бо заставалася зусім мала. Ірына прыходзіла ў тэатр не ў гуморы, і ўсе адзначалі, што яна заўважна змянілася, стала нервовай і нават злоснай. Казалі, што ў дзяўчыны зарана пачынаецца зорная хвароба. Аднойчы яна на вачах ва ўсіх пасварылася са сваім каханкам-алігархам. Гэта выглядала амаль як сцэна з другога акта «Багемы». Грынкевіч быў сведкам гэтай сцэны і сказаў тады, што, напэўна, гэта стомленасць і сіндром канца сезона.

У чэрвені была прэм'ера «Эліксіра кахання». Ірына там спявала Адзіну другім складам, таму яе паставілі адпрацоўваць здачу, каб не напружваць перад прэм'ерай тутэйшую прымадонну Рашэтнікаву. Як ні дзіўна, алігарх у той вечар за ёй не прыехаў: магчыма, выконваў нейкі маральны абавязак перад сваёй жонкай, з якой пакуль афіцыйна не развёўся. Грынкевіч сядзеў у зале на здачы, ён перад гэтым выпіў, і далёка не куфаль піва. Дырыгаваў запрошаны маэстра, потым спек­такль мусілі перадаць Каршакову, тутэйшаму чарговаму. За музыкай Грынкевіч не сачыў, ён глядзеў толькі на Ірыну. У думках ён абкладваў сябе мацюкамі за тое, што паводзіцца з ёй як інтэлігентны імпатэнт, а пачуваецца — як здаровы дзікун, якому трэба колькі разоў на дзень у розных карцінах і позах.

Пасля здачы Ірыну доўга віншавалі за кулісамі і казалі, якая яна малайчына. Дырэктар тады абвясціў, што з наступнага сезона яе са стажорскай групы пераводзіць у салісты, і гэта справа вырашаная. Потым, натуральна, Ірына затрымалася ў грымёрцы адна, бо сышла пераапранацца пазней за ўсіх. Яна прычэсвала валасы, седзячы перад люстэркам, і ўжо збіралася сыходзіць, калі пагрукаўся Грынкевіч. Ён прамовіў глухім голасам дзяжурныя словы віншавання. Дзяўчына аднымі толькі вуснамі, бязгучна прашаптала: «Дзякуй». Яна хацела ўзняцца, схапіць торбачку і бегчы адсюль, пакуль плане­ты яшчэ не змянілі сваіх арбіт, пакуль зоркі не спалілі адна адну, а на Зямлі яшчэ дзейнічаў за­кон прыцягнення.

Ён добра памятаў той момант, як укленчыў перад Ірынай і паклаў ёй галаву на калені.

— Ты што робіш? — з ціхім здзіўленнем прашаптала яна.

А Грынкевіч маўчаў, цалуючы дрыготкія паль­цы, якія перабіралі яго вал асы.

— Я неўзабаве з'еду, — нарэшце сказаў ён. — Але сёння... Хадзем са мной!

Ірына рэзка ўзнялася, страсаючы з сябе насланнё. Аляксей узняўся таксама і злавіў яе за руку, амаль да болю сціскаючы запясце. Яна не ўскрыкнула і не паспрабавала вызваліць руку, толькі замружыла вочы і прыкусіла вусны.