Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

Першая сустрэча была аднабаковай: Ірына была на сцэне — сярод тых, хто слухаўся ў стажорскую групу, а ён сядзеў у зале — сярод тых, хто прыйшоў шчыра пасцябацца з прэтэндэнтаў. Спявалі будучыя стажоры з аркестрам, акампанаваў ім дырыгент Каршакоў. Былі там, зразумела, і харошыя, і розныя. І вось выйшла дзяўчо, свежае, светлае, пяшчотнае. Грынкевіч, зразумела, за колькі секундаў ацаніў і ладнасць фігуркі, і абаяльнасць аблічча. Але яна ўся была як першы цёплы сакавіцкі дзень, як першая пралеска, як свежы парыў ветрыку, як сонечны зайчык, як першы ў жыцці пацалунак. Галасок яе быў адпаведны: высокае сапрана, звонкае, серабрыстае, невялікае, але вельмі чыстае, як кроплі першага вясновага дажджу. Дый арыю яна спявала адпаведную — са «Снягуркі».

Грынкевіч быў па-мужчынску ўзрушаны, і адначасова гэтае дзяўчо яго нечым кранала. Жарсць і замілаванне. У скрыпача-маньяка, пэўна, таксама дрыжэлі рукі і перасыхала ў горле, калі ён бачыў сваю скрыпку, зробленую нібыта для яго. Ён выйшаў з залы, як толькі вакалістка скончыла выступ. Трэба было рабіць уражанне ўжо за­раз, не адкладаючы справу на потым. На чацвёртым дзясятку звычайна страчваеш імпэт і ўжо не хочаш дамагацца красуняў так, як у дваццаць гадоў, — так ён думаў раней. Але ў выпадку з Ірынай ён гатовы быў пралезці ў замочную шчыліну.

Зрабіць уражанне ў той дзень не ўдалося, бо за кулісамі дзяўчыну чакаў адзін з афіцыйных спонсараў тэатра і прыяцель дырэктара бізнэсмэн Собалеў. Зрэшты, пазней Грынкевіча гэта не спыніла, хутчэй зрабіла хітрэйшым. У стажорскую групу Ірыну ўзялі, — яе і так узялі б з такімі знаёмствамі, але ж трэба было дзеля фармальнасці праслухацца. І, зразумела, для пачатку яна атрымала маленькія партыі ў дзіцячых спектаклях, а Грынкевіч у той сезон быў зусім не ў пашане ў начальства, і яму дасталіся ўсе ранішнікі. Браць дзяўчыну кавалерыйскім наскокам ён не збіраўся, ёй бы такое ў любым выпадку не спадабалася, нават калі б Собалева не існавала ў прыродзе.

І хай сабе ўсе казалі пра яго, што ён асабліва цынічны бабнік, — кепская рэклама таксама рэклама, можа нават эфектыўнейшая за добрую. Трэба сказаць, калі Ірына з'явілася ў тэатры, Грынкевіч неяк непрыкметна пазгортваў свае дробныя інтрыжкі, якія ў яго на той момант вадзіліся, нават спыніў сяброўскі сэкс з Таццянай, тутэйшай салісткай, якая перажывала стрэс ад разводу з мужам. Таму здабыць доказы яго бабніцтва было праблематычна, прынамсі тут, у горадзе N. А прыгоды ў Маскве, куды ён ездзіў ці не кожны тыдзень, Грынкевіч не афішаваў. Ды яму і самому не дужа хацелася глядзець у бок іншых кабет, калі побач быў такі цуд, хай сабе і недасяжны.

З Ірынай ён паводзіўся падкрэслена карэктна, чыста мужчынскія знакі ўвагі старанна перамешваў з прафесійнымі. Калі за разборам партытуры раптам сказаць пра прыгожую блузку ці фрызуру, гэта будзе ўспрымацца як дваццаць пяты кадр, разлічваў ён. Фарсіраваць падзеі было небяспечна яшчэ і праз яе спонсара. Ды яна і сама пачала рабіць невялічкія апаслівыя крокі насустрач. Ягоныя ж позіркі ў бок Ірыны рабіліся такімі, што ад іх можна было атрымаць апёк, калі не адвесці вочы.

Яна ішла да яго, але не так хутка, як хацелася б. Калі ж ён сам спрабаваў скараціць адлегласць, Ірына адскоквала назад. Грынкевіч пачаў думаць, што нічога не выйдзе і гульню трэба спыняць, пакуль не загуляўся да запамарокі. Па адчуваннях гэта нагадвала яму адно вельмі даўняе і вельмі балючае... Там былі іншыя абставіны, але ж знайсці, а потым страціць было б невыносна. Ён не хацеў больш такога паспытаць. Можа і таму, што яна была сапраўднай прыгажуняй, і адмова магла ў дадатак моцна рубануць па самалюбстве.

Тым не менш Грынкевіч перастаў звяртаць на яе ўвагу, пазбягаў і амаль цураўся яе. Тут ён не пралічваў нічога: калі ён вельмі захапляўся жанчынай (такое з ім рэдка, але здаралася), то рабіўся кепскім аналітыкам і не заўсёды мог ацаніць уласныя шанцы на ўзаемнасць. Таму ён проста адышоў убок, каб самому не зрабілася балюча. Але такое ігнараванне раптам дало жаданы вынік: Ірына страціла пільнасць. Яна пачала выпытваць, што ж здарылася і чаму ён так паводзіцца, чаму ён толькі вітаецца, мы ж сябры, і г. д. На гэта дырыгент сказаў, што не можа проста сябраваць з маладой і прыгожай спявачкай. І ён распавёў, як гэта — пачувацца маньякам-скрыпачом, якому ніколі не атрымаць бясцэнны і прыўкрасны ў сваім гучанні інструмент.

— Калі я ведаю, у які дзень і час пабачу цябе ў тэатры, мяне загадзя пачынае ламаць, — сказаў ён. — Я ведаю, што будзе балюча, і ўсё адно чакаю сустрэчы. І так ужо колькі месяцаў запар. Жыццё зрабілася як чорна-белая кінастужка, якую расфарбавалі толькі ў асобных эпізодах. Вось і цяпер такі эпізод, увесь у пяшчотных фарбах, у сонечных бліках. А выйду з гэтага класа — і зноў паўсюль шэрань...