Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

Столькі часу сабаку пад хвост!.. Гэх... Давай яшчэ вып'ем.

Дон Джавані раптам паведамляе, што чуе ў паветры водар жанчыны. Незнаёмка, якая, мабыць, прыехала здалёк і хоча спыніцца ў гатэлі. Здаецца, яна прыгожая... Джавані зноў захапіўся. Ён разам з Лепарэла адыходзіць убок, каб паназіраць за гэтай загадкавай красуняй.

Грынкевіч, які трымаў гук у тэлефоне выключаным, раптам заўважыў прапушчаны званок ад Алёны. Ён хацеў перазваніць ёй адразу, але Воўчык яго б не зразумеў. Воўчык набліжаўся да кульмінацыі сваёй гісторыі, якую Грынкевіч чуў шмат разоў. Аляксей дакладна ведаў, што калі б Воўчык лепей вучыў гармонію ды лепей займаўся па фартэпіяна, то не забралі б яго ў войска. І ніхто Воўчыка не чакаў у Піцерскай консе, хоць сябра і спадзяваўся, што «хлопца заўсёды возьмуць». І ехаць трэба было ў той самы N ці яшчэ куды. Але Воўчык вырашыў рызыкнуць на сваю дупу і прарвацца ў Маскву, якой цяпер не любіць. Масква адрыгнула яго музычныя амбіцыі, але лёгка перастрававала Воўчыка-бізнэсмэна.

— Ты гэта. Не адставай, — з папрокам прамовіў Воўчык, заўважыўшы манеўры былога аднакурсніка. — Сядзіш тут, як Грышка Атрэп'еў. Сёння я гуляю. Ведаеш, Лёша, мне ж няма з кім пабухаць, апроч цябе. Нажэрціся — гэта адно, а вось каб пагаварыць. Тут жа ж хто? — быдла вакол мяне. Нават гэтая курвачка, якой я грошы падкідваю ды хату здымаю. Ты думаеш, яе нешта ў гэтым жыцці цікавіць? Яна ж ніводнага разу не была ў канцэртнай зале, у тэатры... Жонка... Жонка кажа, што яна дзецьмі мусіць займацца, ёй не да мастацтва. А я, значыцца, мушу зарабляць грошы, каб усё гэтае кодла ўтрымліваць. Ніколі не жаніся, Лёха! Бабы робяць з нас цяглавых канёў, а без баб. Без баб мы. Ну гэтыя. Коні з крыламі!..

— Пегасы. Прабач. — сказаў Грынкевіч, які зноў заўважыў званок на тэлефоне.

Яго выклікалі і ён дакладна ведаў, што гэта зноў звоніць Алёна. Ігнорыць не мела сэнсу. Ён узняўся з-за стала, адышоў убок і адказаў інтымным шэптам:

— Ну што, мая Піздзюлечка?

— Хто я?!

Сцэна V

Тыя ж самыя і донна Эльвіра.

№ 3: Арыя «Ah, che mi dici mai...».

— Што ты сказаў?! Ану паўтары!

Грынкевіч у гэты момант пачуваўся так, быццам у яго сярод спектакля трэснулі штаны ў са­мым заўважным і цікавым месцы. У першую се­кунду ён стаяў агаломшаны і не мог зразумець, што адбываецца. Ён спалохана зірнуў на манітор тэлефона, а там было чаго палохацца: МАША.

Вельмі лёгка размаўляць з жанчынай, калі ты вызначыўся, патрэбная яна табе на штосьці ці не, а калі патрэбная, дык на што менавіта. З Машай ён на гэты конт не вызначыўся. Дакладней, яму трэба было вызначацца вось проста зараз, бо жыццёвыя планы рэзка мяняліся. Маша ў тыя планы не надта трапляла, а калі шчыра, дык не трапляла зусім. Але ён два месяцы таму зрабіў глупства, страшэннае глупства.

— Казюлечка мая. — выціснуў ён з сябе першае, што прыйшло да галавы.

— Гэта што яшчэ за пяшчота такая? — з недаверам, але ўжо з меншым раздражненнем запыталася Маша. — Грынкевіч, ты зноў п'яны?

— Ну, не зусім, ёсць крыху, — адказаў Грынкевіч, адчуваючы, што Маша не прасякла яго лажу.

Ніколі не кажыце «ніколі». Ніколі не размаўляйце з невядомымі. Ніколі не спіце з былымі.

Дон Джавані і Лепарэла назіраюць здалёк за дамай, у якой пакуль што не пазнаюць донны Эльвіры. Тая амаль у тэатральнай манеры скардзіцца на свой лёс. Яна хоча ведаць, дзе гэты нягоднік, які пакінуў яе.

Іх з Машай драматычная гісторыя пачалася ажно дванаццаць гадоў таму. Грынкевіч толькі паступіў у кансерваторыю, але ў вучэльню да бы­лых педагогаў усё яшчэ забягаў. Дый не толькі да былых педагогаў: між справай ён рабіў агледзіны першакурсніц. Вось і заўважыў Машу — яна была са свежага набору вакалістак. Калі б Грынкевіч меў здольнасць прадказваць будучыню, ён бы не стаў распускаць перад ёй хвост. Але ж тады яна была смуглявай цемнавокай лялечкай з Краснадарскага краю, побач з якой нават оперная зорка Нятрэбка выглядала бляклавата, як мачысіна дачка побач з Папялушкай на балі. Завязаўся доўгайгральны раман, які Маша лічыла грамадзянскім шлюбам, а Грынкевіч — свабоднымі адносінамі, шчасліва прыпыненымі два гады таму і потым фатальным чынам адноўленымі.

Калі б Грынкевіч ведаў, дзе спатыкнецца, то абышоў бы тое месца. Не застаўся б начаваць у

Машы пасля нядаўняга паходу ў канцэртную залу Чайкоўскага, дзе давалі «Дона Джавані» з запрошанымі зоркамі. Гэта было якраз пару месяцаў таму, калі ён сустрэў Анну. Гэта было 28 чэрвеня, калі зусім дакладна. Анна, як і раней, міла з ім паплявузгала, нібы яны не бачыліся самае большае тыдзень, сказала, як яна ўпадабала Кермес, і сышла, а дакладней, знікла. Знікла разам з тым бляклым, як моль, мужыком, сумным, як веснавы снег на гарадскіх ходніках, перамяшаны з соллю і пяском. Грынкевіч быў амаль спаралізаваны гэтай сустрэчай, і калі раптам да яго падышла Маша і кранула за руку, ён не ўсвядоміў усёй фатальнасці гэтай сустрэчы.