Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

Донна Эльвіра зноў паўтарае, як ёй хочацца ведаць, дзе гэты нягоднік, і як яна хоча яму адпомсціць за свае крыўды. «Бядачка, бядачка!» — кажа дон Джавані, услухоўваючыся ў яе рэплікі .

Заўтра на тую пару, калі рак паляціць з вады ўгару, хацелася сказаць Грынкевічу, але ён не стаў грубіць. Зрэшты, з гэтым усё ж трэба было канчаць, зараз жа. І ніякіх сантыментаў.

— Маша, я не звальняюся. Мне пастаноўку далі.

Яна змоўкла. Калі чалавек ейнага тэмпераменту маўчыць, гэта заўсёды падазрона і небяспечна. Маўчала яна доўга, ажно з паўхвіліны. Грынкевічу падалося, што гэта праблемы сувязі, і ён прамовіў:

— Алё!

— Я тут, — адгукнулася Маша тым самым падазрона спакойным тонам і працягнула: — Значыцца, мы вырашылі ўкараніцца на цёплай балоцістай глебе. Нас задавальняе танная і аблезлая, нанятая тэатрам кватэра. Мы шчаслівыя, бо маем заробак ажно ў пятнаццаць тысячаў рублёў і падзарабляем яшчэ ў некалькіх месцах. І гэтыя хал­туры мы яшчэ пускаем на кадаванне тубістаў, каб яны хадзілі на рэпетыцыі ў нармальным стане. А самі паціху співаемся з валтарністамі і трубачамі. Як мысліш, ці скінуцца яны, каб потым лекаваць цябе? Хоць бы на танометр скінуліся, ці што, у цябе ж ціск скача.

Маша імкліва ішла на крэшчэнда. Грынкевіч, як сапраўдны дырыгент, ведаў на памяць усю партытуру ейных эмоцый. Ён папросту чакаў моманту, калі можна паказаць, каб яна спынілася. Але Маша заўсёды была няўважлівай і за ягонымі жэстамі не сачыла:

— Але што там піва і гарэлка, гэта не галоўная наша забава. У тэатры багаты асартымент патрахушак! Віяланчэлісткі, дзяўчаты з кардэбалета — я памятаю, якія ты рабіў падтрымкі. Грынкевіч, я не раўную цябе. Калісьці раўнавала, а цяпер мне ўсё адно. Але мне шкада, што ты самога сябе зарываеш у гэты гной. Ты дэградуеш у асабістым развіцці, у духоўным развіцці. Я памятаю, што слова «духоўны» ты лічыш лаянкавым, але мне балюча ўсё гэта назіраць!!! Мне падалося, што ў чэрвені былі нейкія пробліскі. А цяпер зноў.

— Маша. золатка. ідзі нахуй.

Маша змоўкла, а Грынкевіч націснуў на тэлефоне кнопку, каб адрубіць размову. Ён ведаў, што пасля першага шоку Маша зноў будзе даставаць яго званкамі і што яе трэба паслядоўна ігнараваць. Спачатку яна дастане званкамі ўсіх сваіх сябровак, каб яны параілі, што рабіць, а праз колькі гадзін возьмецца за яго. Але ён даў ёй зразумець: новы рэнесанс праваліўся, ніякага вяртання ў адрэстаўраваную клетку быць не можа. І няхай хоць са спадніцы выскачыць.

Аднак Маша ўмела вынесці мазгі. Пры гэтым яна іх не проста выносіла, яна іх выцягвала звіліну за звілінай, змотваючы гэтыя звіліны ў клубок. І рабіла ўсю працэдуру без анестэзіі. Грынкевіч вярнуўся за стол у такім стане, быццам яго гадзіны паўтары разам распякалі дырэктар і галоўны. Ён забыўся пра тое, што яго яшчэ чакае флейтыст, і залпам выпіў кілішак гарэлкі. А праз некалькі хвілінаў — яшчэ адзін.

— А можна было б яшчэ і хор сабраць. — мроіў Воўчык. — Я б мог.

— Спяваць там? — насцярожана запытаўся Грынкевіч.

Хацелася спадзявацца, што гэта п'янае трызненне. Воўчыку тым часам патэлефанавалі наконт нейкіх банкаўскіх справаў, і гэта крыху рассеяла ягоную ўвагу. Была амаль восьмая вечара. Грынкевіч адчуў, што яго ўсё ж развозіць. Нажэрціся проста зараз жа. Д'ябал з ім, з тым флейтыстам, іншым разам можна пагутарыць, напрыклад заўтра. А на сёння хопіць ужо чужых траблаў.

«Ты дэградуеш.» Сучка. Сама сядзіць на тэлефоне ў нейкай турыстычнай канторы, — грошы яна, блін, зарабляе. Імкліва развіваецца. Збірае на іпатэку — мэту сабе паставіла. Харошая дзевачка, правільная. Дык якога чэлеса яна ўчапілася за яго, нехарошага і няправільнага Грынкевіча?!

На стале з'явіўся ўжо трэці за гэты вечар графін з гарэлкай. Грынкевіч даслаў СМС флейтысту: маўляў, выбачайце, але сёння важныя справы. Нельга прыходзіць на сустрэчу са сваім патэнцыйным салістам добра паддатым — у такім стане можна сыходзіць з гэтай сустрэчы. Можна нават адпаўзаць. Але прыходзіць трэба ў людскім выглядзе.

Графін спустошваўся, настрой уздымаўся. Ён думаў цяпер пра Алёну.

Дон Джавані звяртаецца да донны Эльвіры, спрабуе завязаць размову.

І яго ўжо не страшыла тое, што казаў яму Воўчык. А той развіваў страшныя, аб'ектыўна страшныя ідэі:

— А ты ведаеш, я ўсё ж думаю пра вяртанне ў прафесію. Можа, мне пайсці куды рэгентстваваць?.. Памятаеш, я ж хлопчыкам у манастыр хацеў сысці. Чыстым быў такім. — казаў Воўчык, праводзячы вачыма даўганогую афіцыянтку, можа быць, нават студэнтку тэатральнага інстытута. — Не, нельга мне ў храм. Я лепей буду браць прыватныя заняткі. А потым мы з табой будзем разам працаваць. Як мысліш?