Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

Алёна — яна асаблівая. Сэкс з ёй уяўляўся гэтулькі ж натуральна-прыемнай справай, як цёплы душ. Сэкс з поўнай адключкай мазгоў. Сэкс, у якім няма ніякай камунікацыі, апроч камунікацыі целаў. Сэкс першабытных людзей, без адмысловых рытуалаў. Сэкс сапраўдны. Сэкс, абумоўлены адзіным жаданнем — паябацца. І больш нічога. А потым — проста жывёльнае цяпло. Піздзюлечка.

Донна Эльвіра адразу накідваецца на дона Джавані з папрокамі і абразамі. Джавані спрабуе яе супакоіць, але дарма.

Ён сеў у метро і без прыгодаў даехаў да «Войкаўскай». Можна было заскочыць у трамвай, але ў п'яным выглядзе Грынкевіч мог зачапіцца з пасажырамі, ён ведаў за сабой такую асаблівасць, бо з дзяцінства не любіў наземны грамадскі транспарт, у яго там псаваўся настрой. Яго прысутнасць у трамваі можа стаць недарэчнай, быццам ён не чалавек, а які-небудзь кот Бегемот. Ён зноў пайшоў пешшу, балазе было недалёка, хвілінаў можа пятнаццаць-дваццаць. Алёна здымала хрушчоўку на Копцеўскай разам з яшчэ дзвюма дзяўчатамі. На шляху да ейнага жытла Грынкевіч набыў пляшку марціні б'янка, бо яна прасіла. Марціні і тэтрапак з грэйпфрутавым сокам — гламурнае пітво бедных. Грынкевіч падумаў, што ўсё адно не будзе піць з ёй за кампанію, яна і сама ўправіцца. Паездка ў метро і пешы шпацыр крыху яго развеялі. Прынамсі, цяпер ён смакаваў наперад спатканне з ёй.

Пазваніў у дамафон — яму адчынілі. Ён узняўся на пяты паверх — дзяўчына ўжо чакала, стоячы на парозе. Вечна ўскудлачаныя рудыя валасы, твар, рукі і плечы ў рабацінні. Уся нават звонку такая мяккая, маленькая, са сціплымі формамі, але мяккая. Алёна сустракала госця ў чорнай маечцы на тонкіх брэтэльках і ў ружовых кратчатых шорціках — сэксуальнахатняя, як котка.

— Ну прывітанне, піздзюлечка мая, — сказаў ён і абняў яе.

Яна абхапіла яго шыю рукамі і нагадала яму, што такое сапраўдны французскі пацалунак.

Алёна была вельмі маленькага росту, таму нават прыўздымалася на дыбачкі, калі цалавалася з ім. Грынкевічу гэта было нязвыкла — пачувацца нагэтулькі высокім і моцным побач з жанчынай. Часам ён думаў, што такім чынам Алёна яго дадаткова заводзіла. Не перарываючы пацалунак, яны ўвайшлі ў кватэру. Толькі калі дзвярны за­мок аўтаматычна шчоўкнуў, Алёна апрытомнела і адсунулася ад Грынкевіча.

Яна шчабятала нешта прыемнае сваім тоненькім і ціхім галаском. Дзяўчаты-студэнткі, з якімі яна здымае гэтую кватэру, яшчэ не прыехалі з летніх вакацыяў, таму яна тут сама сабе гаспадыня. Грынкевіч прайшоў у пакой, які лічыўся Алёніным. Тут на падлозе, пакрытай тонкім слоем пылу, валяліся джынсы, абгрызак ад яблыка, талля карт, на якіх Алёна, відаць, захацела паваражыць на караля сэрцаў. А яшчэ па падлозе былі раскіданыя ноты, вельмі шмат розных нот, «Адзінаццаць хвілінаў» Каэльё, чорны станік і белая блузка, заколка, дэзадарант «Рэксона» і цацачны мядзведзік. Госць, спрабуючы знайсці сабе месца ў гэтым пакоі, ледзве не наступіў на трысцінку ад габоя. Сам інструмент валяўся на засланым, але не прыбраным ложку. Яшчэ на гэтым ложку валяліся ноты, талерка з недаедзеным вінаградам і крэм «Бархатные ручки». Котка Шэйла, такая ж кудлатая і рудая, як ейная гаспадыня, драмала тут жа. Яна расплюшчыла бурштынавыя вочы і абсалютна флегматычна зірнула на прыхадня: котка ўжо ведала, што зараз яе адсюль пагоняць. Але Грынкевіч пакуль не стаў чапаць звяругі, толькі машынальна пачухаў яе за вухам. Кончык коткінага носа быў такога ж коле­ру, як Алёніны смочкі.

Ён не стаў чакаць і пайшоў на кухню, дзе Алёна была ў вобразе гаспадыні. Яна ўжо адкаркавала марціні. Грынкевіч сеў на зэдлік і патрабавальна абхапіў яе рукамі за талію ззаду.

— Нецярплівы які. — салодка муркнула дзяўчына і крутанула клубамі, вызваляючыся.

Грынкевіч, каб нечым сябе заняць, выпіў налітага для яго ў шклянку марціні. Аднак Алёнчына дупка займала яго болей. Ён зноў злавіў яе адной рукой, а іншай расшпіліў свой прарэх. Затым рэзкім рухам сцягнуў дзявочыя ружовыя шорцікі разам з тым, што ў Алёны звалася майткамі. Яна ўжо не супраціўлялася, толькі задаволена муркацела, падскокваючы ў яго на каленях.

Ён зноў адчуў, што яго рубіць ад алкаголю, калі яны абое апынуліся на кухоннай падлозе. Любішча ў такім стане магло перавысіць модны ліміт у адзінаццаць хвілінаў і ператварыцца ў нешта няспыннае. Але ж дзяўчына пачала імпэтна завываць, і такое гукавое суправаджэнне яго прышпорыла. Алёнка ўскрыквала, сутаргава сціскалася, а по­тым зноў рабілася мяккай, як без адзінай косткі. Калі ён нарэшце адчуў набліжэнне фіналу, дык павярнуў яе тварам да сябе. Яна ляжала на падлозе раскінуўшы рукі, з позіркам, як пасля траўкі. Яна была цалкам шчаслівая, знясіленая і болей не магла дапамагчы яму. Коду ён дапісаў сам.