Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

Дон Джавані пачынае апраўдвацца. Ён кажа донне Эльвіры, што меў свае прычыны на тое, каб паспешліва пакінуць Бургас. Лепарэла пацвярджае: так, гаспадар кажа праўду, вельмі важныя прычыны. Аднак донне Эльвіры гэтыя прычыны зразумелыя: прыроджаная легкадумнасць і разбэшчанасць. І за гэта яна будзе помсціць.

Тут ужо Грынкевіча ледзве не спаралізавала. Ужо другую жанчыну ён называе ў сне Аннай. Або і праўда піць трэба меней, або галаву лекаваць. Ён падышоў да Алёны і згроб яе ў абдымкі. Яна спачатку адбівалася, а потым прытулілася тварам да яго грудзей і толькі ціхенька ўсхліпвала.

— Па-першае, Маша ў мяне ў Маскве была, — загаварыў Грынкевіч, робячы акцэнт на апошнім слове, — а па-другое, ніякай Анны ў мяне няма. Проста я цяпер стаўлю «Дона Джавані» і штодня гляджу ў партытуру.

У тую хвіліну ён зразумеў, як лёгка і прыемна бывае гаварыць праўду, нават адносную.

— Усё адно, — ужо амаль без усхліпаў прамовіла ў адказ Алёна, вызвалілася з абдымкаў і села на ложак. — Колькі разоў я хацела табе сказаць: Лёшачка, вазьмі мяне з сабой у N. Я ж сёлета Гнус закончыла, мяне ў Маскве нічога не трымае. Хоць у будане жыць, але з каханым быць. Хіба ты не змог бы мяне хоць у стажорскую групу вашага аркестра ўладкаваць? Пэўна ж змог бы. Калі б хацеў. Але ты не хочаш. Ты ж у нас легкадумны, ага. А вось я стамілася быць легкадумнай. Я хачу, каб нехта штодня натхняў мяне ну хоць на прыбрацца ў хаце. А як ты думаў?.. Я не магу жыць ад сустрэчы да сустрэчы, ад званка да званка, ад СМС да СМС. Я не магу, каб ты для мяне быў усім, а я для цябе — нічым!

— Алёнка, я нікога ў жыцці не хацеў так, як цябе.

— А я хачу, каб мяне кахалі! Каб мяне не хавалі ад усіх! Ты ў чэрвені, калі прыязджаў сюды, хадзіў на Курэнтзіса. Запрасіў мяне? Ага, я ў цябе для іншых мэтаў, інтэлектуальную асалоду ты разам са мной атрымліваць не хацеў. Ці ты баяўся, што цябе разам са мной убачаць, а ў мяне рэпутацыя, сам ведаеш.

— Нічога такога! — абарваў яе Грынкевіч і сеў побач. — Пачакай яшчэ зусім крыху. Мяне і праўда там нічога не трымае, апроч «Дона Джавані». Пачакай да новага года, а потым я сюды буду прыязджаць часцей, і я табе абяцаю, што ўжо ніякіх хованак. А праз год я прыеду ў Маскву назусім. Хочаш — перабірайся да мяне, праўда, у мяне пакой у камуналцы з тонкімі сценкамі. Зрэшты, можа я і грашыма разжывуся, здымем кватэру, тваю Шэйлу таксама возьмем.

Дон Джавані просіць Лепарэла, каб ён распавёў Эльвіры ўсю праўду. Сам ён незаўважна ўцякае. Лепарэла вымушаны выкручвацца. Спачатку ён па-філасофску суцяшае Эльвіру: маўляў, вы ж разумееце, свет так уладкаваны, што ў ім квад­рат не ператворыцца ў кола. Потым ён раіць жанчыне забыць дона Джавані і не згадваць пра яго, бо яна ў гэтага мужчыны не першая і не апошняя.

Ён казаў усё гэта, але ж цяпер гэта была няпраўда, і Грынкевічу бракавала акторскага таленту, каб яе схаваць. Алёна сядзела з сухімі і пустымі вачыма. Яна болей не верыла.

— Лёша, ты. Ідзі лепей. Мне цяпер неяк пуста і брыдка на душы. Я ні пра што размаўляць не магу. Можа, потым як-небудзь. А цяпер — не.

Амаль а шостай раніцы ён выйшаў з гэтай хаты і рушыў да метро. Ранак быў ужо не такім гарачым, бо набліжалася восень. Грынкевіч адчуваў лёгкі калатун — ці то ад золкага паветра, ці то ад усіх сцэнаў, у якіх яму давялося ўдзельнічаць за апошнія суткі. Ён вырашыў не думаць пакуль, як быць з Алёнай. Але ж пры гэтым згадваў пра тую няоперную Анну, якую зноў гукаў у сне.

Лепарэла выцягвае з кішэні каталог дона Джавані. У ім — імёны ўсіх пакінутых свавольнікам жанчын.

№ 4: Арыя «Madamina, il catalogo e questo...».

Гэты каталог лёкай вядзе сам. Ён прапануе донне Эльвіры падрабязна азнаёміцца са спісам перамог дона Джавані.

Яе імя было — Анна. Так яна называла сябе з самага ранняга дзяцінства, у любым атачэнні і ў любой моўнай сітуацыі. Яна мала каму магла дараваць, калі яе называлі Аней, Анечкай, Анютай. Яна прымушала зваць сябе толькі Аннай. Нават замежнікі не рызыкавалі назваць яе Анет, Эн, Энхен ці Ані. Яна была толькі Аннай, і гэта імя пасавала ёй. Яна насіла яго з годнасцю, як старадаўні фамільны пярсцёнак.

І толькі з Грынкевічам Анна ператваралася ў Нюту. Яму было дазволена так называць яе.

У Італіі — 640.

Калі яны выпадкова сустрэліся, ці, што дакладней, сутыкнуліся ў канцэртнай зале Чайкоўскага, ён спачатку не пазнаў яе. Маладая жанчына з балетнай постаццю ў доўгай белай сукенцы з высокай таліяй і глыбокім дэкальтэ. Гэтае ўбранне надавала ёй падабенства з німфай з антычных міфаў. Цёмна-каштанавыя валасы, крыху завітыя, былі сабраныя ў высокую фрызуру, такса­ма ў антычным стылі, на нагах быў лёгкі абутак; яшчэ яна мела бліскучыя завушніцы, каралі, тонкія бранзалеты на руцэ. У гэтую спёку, калі ўсё жывое прыгіналася да зямлі, яна, здавалася, адзіная лёгка дыхала і не хадзіла, а лунала. Грынкевіч пазнаў яе здалёк толькі па гэтай палётнасці ў хадзе, па жэсце, якім яна разгарнула свой веер і пачала ім абмахвацца. І вочы былі такія самыя, як тады: зірнуць у іх — што са студні з гаючай вадой напіцца.