Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

— Хух. — выдыхнуў Грынкевіч, зашпільваючы прарэх. — Ну ты сёння адпальваеш, дзевачка.

Яна моўчкі ўзнялася і пайшла, хістаючыся, у лазенку, быццам выпіла сёння болей за яго. А ён машынальна скурыў цыгарэту, а пасля скіраваўся ў пакой. Там ён сагнаў з ложка котку, паклаў габой на крэсла, скінуў ноты і талерку з вінаградам на падлогу і амаль адразу ж заснуў, слухаючы, як шуміць вада ў лазенцы.

Спаў ён хоць зубы выберы, і прачнуўся аж пад ранак. Алёны, як ні дзіўна, побач не было, можа, курыла на гаўбцы. Грынкевіч заўважыў, што нават не распрануўся. Ён не ведаў, як цяпер выходзіць на вуліцу, бо ўжо амаль суткі не быў пад душам, а цягам гэтых сутак ён шмат пабегаў па гарачай Маскве, выпіў літр піва, болей за паўлітра гарэлкі, каўтнуў марціні і спусціў жменьку спермы. Пах перагару, нямытага цела і нясвежых шкарпэтак стаяў, нават нягледзячы на расчыненае акно.

Была яшчэ ноч, толькі-толькі бралася на святло. Наведаўшы прыбіральню і скурыўшы на кухні амаль рытуальную ранішнюю цыгарэту, Грынкевіч усё ж падумаў пра лазенку, каб нейкім чынам уратаваць становішча.

Душ вярнуў яго да жыцця, якое зноў падавалася амаль цудоўным. Праўда, крыху гудзела галава, але не смяротна. Яму захацелася кавы і Алёнчынай пяшчоты. Не, спачатку ўсё ж пяшчоты, а потым можна і кавы.

Донна Эльвіра працягвае папракаць дона Джавані. Яна прыгадвае, як Джавані таемна прабраўся ў яе дом, спакусіў яе, затлуміў ёй розум ілжывымі клятвамі. Ён разбіў сэрца жанчыны: абяцаў ажаніцца, а праз тры дні ўцёк з Бургаса. Ах, як шалёна яна яго кахала!

Ён знайшоў дзяўчыну ў пакоі. Яна сядзела ў вялікім фатэлі перад тэлевізарам і шчоўкала на пульце каналы, хоць выбар у такі час быў небагаты. На Грынкевіча яна нават не зірнула, калі ён увайшоў, заматаўшыся дзеля прыстойнасці ручніком.

Грынкевіч апусціўся на канапу непадалёк ад Алёнчынага фатэля. Яна была ў караценькім халаціку і сядзела падабраўшы пад сябе ногі. Зранку выгляд дзявочых сцёгнаў асабліва хвалюе.

— Хадзі сюды, — паклікаў ён. — Кіця-кіцякіця.

— Мне і тут добра, — нават не адказала, але агрызнулася Алёна.

Яму зараз менш за ўсё хацелася высвятляць, што здарылася. Ён узняўся і падышоў да яе, скідваючы ручнік.

— Адыдзіся! — ужо раздражнёна рыкнула яна. — Ты мне тэлевізар засціш.

Гэта ўжо было сур'ёзна. Грынкевіч пачаў перабіраць у галаве багатую картатэку жаночых бздураў, каб паводле сімптомаў зразумець, што адбываецца.

— А ты ж мне пісала: «Сумую па кожнай пражылцы твайго.» І па чым гэта ты сумавала?

Найхутчэй за ўсё, гэта былі месячныя, але тое, чаго ён зараз хацеў ад Алёны, можна рабіць і ў такім стане. Дзяўчына, зрэшты, зноў зашыпела на яго:

— Бля, Лёша! Па кожнай пражылцы бекона я сумавала! З якім ты яечню смажыш.

— Лена?..

Самае непрыемнае было ў тым, што ягоны мужчынскі арганізм у тыя хвіліны сапраўды патрабаваў тэрміновай разрадкі. І яна, гадаўка, гэта бачыла. І нічога не рабіла, каб прыйсці на дапамогу.

— Ну дапамажы мне. — папрасіў ён пакорлівым го л асам.

— А ты ажаніся са мной. Будзеш трахаць мяне аж да гідоты! — выпаліла Алёна і шпурнула ў яго ручніком, што валяўся побач на падлозе. — Набраўся, як жаба твані. Прыйшоў тут хуем патрэсці, бач якое ў нашай хаце свята! А мне абрыдла вось так, Лёшачка.

«Кажа, як кніжку піша!» — адпускае Лепарэла сваю рэпліку, выслухаўшы тыраду донны Эльвіры.

Пэўна, гэта была ўсясветная феміністычная змова супраць яго. Яму ўчора хапіла Машы, але Машыны прэтэнзіі былі старымі і амаль што абгрунтаванымі. Маша будзе даставаць яго сёння, таму Грынкевіч ні ў якім разе не хацеў пачынаць дзень з разборак з іншай дзяўчынай. Ён зразумеў, што з эротыкай на сёння скончана, і пайшоў у суседні пакой апранацца.

— Значыцца, у N застаешся.

Алёна стаяла на парозе пакоя, абапіраючыся спінай на дзвярны вушак. І позірк у яе быў ужо не злосны, а загнаны і нават роспачны.

— Ну, не зусім так. Мне далі пастаноўку, і да новага года я буду на ёй вельмі заняты. Але ж потым зноў шчыльна займуся нашым аркестрам. А адкуль навіны?

— Людзі добрыя прынеслі. Ідзі ўжо, каціся ў свой N з лёгкім ветрам!

Дзявочы роцік пачаў крывіцца, а вочы вільгатнець.

— Лена, ты чаго?

Грынкевіч разгубіўся. Ён гатовы быў адбіваць атаку, але не такую. І ўвогуле ад бестурботнай Алёны ён такога не чакаў.

— Сашка Сакалоў мне ўчора сказаў, што пару дзён таму з табой бачыўся. А ты мне не казаў, што ў Маскву даўно прыехаў, — прамаўляла яна, каўтаючы слёзы. — Ты мне нічога не кажаш. Калі хочаш — прыходзіш, калі не хочаш — знікаеш. А яшчэ мне сказалі, што ў цябе тут ёсць нейкая Маша. І пры гэтым сёння ў сне ты назваў мяне Аннай!