Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

Яна раптам яшчэ цясней да яго прытулілася, як быццам не хацела адпускаць.

— Хочаш праўду? — працягвала Анна. — Я парвала з Гюнтарам. Зусім. Літаральна пару дзён таму, як сон пабачыла. Калі ён прыехаў сюды, на наступны дзень пасля таго нашага спаткання, я адчула, што ўсё развальваецца. Я не змагла з ім спаць. А потым выказала ўсё, што думаю наконт яго мужчынскіх здольнасцяў. Натуральна, ён абурыўся і заявіў, што, напэўна, гэта я з табой тут у N забаўляюся. Я сказала, што нічога не было і.

— Нюта.

І ён пацалаваў яе, і вусны ейныя гарчылі ад гэтага мокрага снегу. Але ён не адчуваў пры гэ­тым унутранага адчаю і безнадзейнасці, з якой спрабаваў утрымаць Анну зусім нядаўна. Цяпер гэта было як тады, у далёкія часы юнацтва, калі яны развітваліся вечарамі ў пад'ездзе яе дома і калі яна сама не хацела ад яго сыходзіць.

— Я тады ў рэстарацыі не сказала табе, што ты добра цалуешся. — прамовіла яна з усмешкай, сапраўднай шчаслівай усмешкай.

— О. Дык ты ж сама мяне гэтаму калісьці навучыла. Зрэшты, я шмат якія рэчы няблага раблю. Праўда, тут вуліца, грамадскае месца. Мянты, зноў жа. Дый увогуле — вельмі халодна, вельмі шмат вопраткі. Застаецца толькі цалавацца.

— Дурненькі. — рассмяялася Анна і злёгку пхнула яго кулачком у плячо.

Тады ён, таксама смеючыся, падхапіў яе на рукі і панёс назад, да свайго дома. Яна спужалася, папрасіла не рабіць глупстваў, адпусціць яе, але ён выканаў гэтую просьбу толькі ля пад'езда. Нават пажартаваў пра ейныя сорак восем кілаграмаў вагі ў паліто і боціках.

— Ты не бойся мяне, — ужо без смеху сказаў Грынкевіч, убачыўшы ў Анніных вачох водбліскі невытлумачальнага страху. — Хіба я пакрыўдзіў цябе ў тым сне?

— Не, — пахістала яна галавой. — Проста давярацца — яно ведаеш як складана.

«Скажыце маёй каханай, што я гатовы памерці дзеля яе. Але я ўсё ж вярнуся!» — прамаўляе Атавіа.

Яны ўваходзілі ў тую ноч, як у халаднаватую марскую ваду — няспешна, прыслухоўваючыся адно да аднаго, наноў адно аднаго вывучаючы. Анна папрасіла выключыць электрычнасць, але рассунула шторы на вакне. Месяцовае святло мяшалася з агнямі ліхтароў і пранікала ў пакой. Анна стаяла ля вакна і павольна выцягвала з валасоў шпількі. Вось яна сабрала іх у жменю, і яны бразнулі, пакладзеныя некуды на стэлаж. Грынкевіч на ейную просьбу адышоў і чакаў яе ў ложку. У гэтай паўцемры ён глядзеў, як Анна без усялякага манернічання зняла вопратку і пакінула яе на падлозе, быццам прыйшла на ціхі марскі пляж, дзе яе ніхто не бачыць, і зараз проста будзе купацца. Скура адсвечвала срэбрам, як у вядзьмаркі, гатовай да начнога палёту; доўгія, як у русалкі, валасы струмяніліся па плячах. Яна змянілася, думалася Грынкевічу. Цела за гэтыя гады набыло прывабную плаўнасць ліній, а раней яна была амаль як падлетак. Але ён злавіў сябе на тым, што разглядае даўно каханую жанчыну як нешта чужое. Адзначае невялікія, правільнай формы грудзі, прыгожы пераход лініі таліі ў лінію клубоў, точаныя сцёгны і лыткі — нават у такім асвятленні ён даволі добра мог разгледзець яе, іншую, не такую, як раней. Адчувае, як гэтае цела хвалюе яго, зусім іначай, чым у тыя часы. І баіцца гэ­тага хвалявання. Яно падавалася яму здрадай.

Толькі калі яна лягла побач і прытулілася да яго ўсім целам, ён зноў адчуў у ёй тую, ранейшую Нюту. І неістотна, што яна цяпер была смялейшай і ярчэй адгукалася на кожнае яго дакрананне. Ён пазнаваў дотыкі яе рук і вуснаў на сваім целе, яе халаднаватую скуру, што пахла травеньскім дажджом, яе мядовы голас і словы, якія яна ў жарсным паўтрызненні шаптала яму. Яна з пяшчотнаю сілай чарадзейкі Альцыны сцірала з яго ўспаміны пра іншых жанчын і вызваляла сэрца ад даўняга болю. Яна зноў вяртала яму самога сябе.

«Ідзіце да маёй любай нявесты, сябры мае, пабудзьце з ёй...»

А потым яны ляжалі пад коўдрай і са смехам згадвалі свой шумлівы дыялог пад суседскімі вокнамі, перадражнівалі адно аднаго.

— Якія мы ўсё ж. артысты. — раптам ска­зала Анна, але ўжо з меншай весялосцю. — Робімся сапраўды натуральнымі і шчырымі, толькі калі распранемся. Слухай таямніцу. Хоць для цябе, напэўна, гэта і не таямніца. Я да сённяшняга дня верыла, што ў мяне агіда да мужчын. Я лічыла, што яны занадта многа хочуць. Усё думала, калі ж мне нарэшце і самой насамрэч гэтага захочацца. Але гэтага не адбывалася.

— А са мной тады?..

— З табой у мяне спачатку быў панічны страх перад усім на свеце, але найбольшы — перад тым, што я цябе страчу. Потым той дзень. Я не памятаю, што гэта было на ўзроўні цела, я была проста шчаслівая, бо ты быў побач. А потым. Потым была якраз агіда да іншых. Пасля твайго ад'езду я пачала жыць манашкай, гэта праўда. У мяне некалькі гадоў не было зусім нікога. Потым Гюнтар, патрэбы — ніжэйшыя за слабыя. Так я і стала жыць, пакуль мы зноў не сустрэліся. А цяпер у мяне адчуванне нейкага адкрыцця, хоць, здаецца, чаго я толькі не каштавала.