Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

Было відаць, што маці цяпер ставілася да ўсяго, што здарылася, крыху іначай. Сёння ёй ужо важ­ней было «зрабіць усё па-людску», ды ўвогуле яна хацела як мага хутчэй перажыць гэтую сумную цырымонію і пачаць звыкацца з думкай пра тое, што муж ніколі не вернецца. Яна трымалася доб­ра, нягледзячы на бяссонную ноч.

Снедалі амаль моўчкі. Праўда, маці пачала хваліць малодшаму сыну старэйшага. Яе яўна ўразілі ўчорашнія фоты і відэа. Віктар зацікавіўся і адразу папрасіў скінуць яму ўсё гэта, нават пайшоў па лэптоп. Глядзець і каментаваць гэта тут і цяпер не выпадала, не той быў настрой. Але брат паабяцаў, што прагледзіць усё потым, калі вернецца дадому. То бок, у Штаты. Аляксей таксама перапампаваў сеё-тое з Віцькавага кампа. На языку круцілася іранічная заўвага наконт падтрымання сваяцкіх стасункаў праз блютуз, але ён стрымаўся. Увогуле, яму стала шчымліва шкада таго, што ён і з братам не паспее паразмаўляць. Так ці іначай не паспеў бы.

Дон Атавіа спрабуе суцешыць донну Анну, якая ў скрусе па памерлым бацьку. Анна кажа, што толькі смерць дасць ёй палёгку, пазбавіць ад душэўных пакутаў.

— Сёння паедзеш? — запытаўся Віктар.

— На жаль, сёння.

Аляксей адчуў, што брат таксама хоча яму нешта сказаць, нешта такое, што не магло адрасавацца маці. Але сёння сама меней да трэцяй гадзіны яны будуць занятыя пахаваннем, а потым скіруюцца ў кавярню на хаўтуры.

— З кавярняй як? Без праблемаў учора перазамовілі? — пацікавіўся ён у Віктара.

— Так. Добра, што ты тады паспеў ім адзваніцца, мы б згубілі шмат грошай. А так даплацілі крыху і перанеслі на сёння. Хіба меню зрабілі больш сціплым. !м нават выгодней. Дзень будні, час дзённы. !м было не праблема перанесці. З паловы на чацвёртую да шостай арандуем. Там інтэр'еры сціплыя — як на такі выпадак, нармальна. Яны яшчэ паабяцалі там дэкор часткова прыбраць, ну і музыкі, вядома ж, не будзе. Спакойна да ўсяго паставіліся, з разуменнем.

— То дзякуй Богу. Лепарэла зноў шукае хоць нейкае выйсце, бо разумее, што трапіў проста ў тыл ворага. Цяпер трэба ратаваць уласную скуру.

Блізу дзясятай сапраўды прыехалі сваякі, неяк усе амаль адразу, з інтэрвалам у нейкіх дзесяцьпятнаццаць хвілінаў. Пачалі выказваць спачуванні, абдымаць маці, а таксама братоў. Распытвалі, як усё здарылася, і маці ўжо ў сто нейкі раз распавядала пра тое, як бацьку раптоўна стала блага раннім ранкам, як выклікалі хуткую і як лекары паспелі толькі канстатаваць смерць ад трэцяга інфаркту.

Сцэна VIII

Дзэрліна і Мазэта ўваходзяць у двор донны Анны праз тыя дзверы, якія толькі што адчыніў перад сабой Лепарэла. Яны сутыкаюцца з лёкаем, па вопратцы прымаюць яго за дона Джавані і адразу пачынаюць лямантаваць ва ўсю моц здаровых сялянскіх лёгкіх: «Стой, нягодны спакуснік!».

Напэўна, калі б чалавек, паміраючы, проста раставаў і знікаў бясследна, яго блізкім было б лягчэй. Але яны не паспявалі б усвядоміць, што ён значыў для іх. Маці зноў ціха заплакала. Грынкевіч пайшоў на кухню пашукаць у шафе валяр'янкі. Віктар тым часам спрабаваў як-небудзь размясціць гасцей у пакоі, дзе ляжаў нябожчык.

Бліжэй да апоўдня браты пачалі рыхтавацца да прыходу іншых наведнікаў. Брат на ўсялякі выпадак папрыбіраў з вітальні торбы ды іншае каштоўнае. Ці мала хто можа ўвайсці ў кватэру, якая будзе расчыненая амаль дзве гадзіны. Аляксей пайшоў уніз адчыніць дзверы пад'езда, каб не дудзелі ў дамафон. Сабака, якога сёння зноў забыліся выгуляць, пабег следам. Пакуль ён бегаў ля пад'езда, робячы свае сабачыя справы, Грынкевіч шукаў які-небудзь камень, каб падперці дзверы. Нарэшце знайшоў. Убачыў суседа Толіка, які жыў на паверх ніжэй, парукаўся, прыняў спачуванні.

Донна Анна і дон Атавіа таксама заўважаюць Лепарэла, які прыкрывае твар. Яны прымаюць яго за дона Джавані і цяпер ужо гатовыя дапамагчы сялянам у здзяйсненні справядлівай вендэты. Лёкаі абкружаюць яго — бедны Лепарэла разумее, што трапіў у нерат.

Сусед, відаць, нікуды не спяшаўся, таму зацягнуўся цыгарэтай за кампанію. Быў ён амаль Грынкевічаў равеснік, у дзяцінстве яны, здаралася, нават разам ганялі ў футбол на летніх вакацыях. Толік казаў, што раней працаваў на заводзе, а цяпер падаўся ў дальнабоі. Сёння ў яго акурат выходны, а заўтра зранку — у рэйс. Раней ён жыў на здымнай кватэры ў Сухараве, а цяпер зноў вярнуўся ў Курасоўшчыну, да бацькоў. Разышоўся з жонкай і вярнуўся. Жонка сказала, што ёй не трэба муж, які будзе матляцца сюды-туды, і цяпер яна жыве са спецназаўцам. У яго заробак амаль такі самы, як у дальнабойніка. А яшчэ ён маладзейшы. Цяпер модна жыць з кабетай гадоў на пяць старэйшай, якая мае дзіця. Толік паспеў азадачыць Грынкевіча яшчэ і сваёй новай асабістай праблемай. Праблему звалі Жаннай. Ён знайшоў яе ў сэксе па тэлефоне. Аказваецца, дальнабоі так забаўляюцца, дакладней, ім так прасцей не заснуць за рулём, калі пад вухам нейкае дзяўчо расказвае казкі. Але вось чаго не чакаў, дык гэта таго, што Жанна потым сама яго знойдзе. Жанна са Смаргоні, але ёй трэба застацца ў Мінску. Толік — ейная надзея.