Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

Галоўнае назіранне, якое ён зрабіў, — Кася ніводнага разу не згадала ў размове якога-небудзь «свайго хлопца» ці «свайго маладога чалавека». Магчыма, такога ў прыродзе не існавала.

«Узнагародзь мяне за маё адданае каханне, любая!» — моліць Джавані, так і не пабачыўшы красуню ў вакне.

— А вам хіба ніколі не даводзілася вось так захапіцца, каб знянацку і каб за чвэрць гадзіны як хваляй накрыла? — запытаўся ён, калі яны абмяркоўвалі нейкую кіношку, якую абое нядаўна глядзелі.

— Не, не даводзілася. Спадабацца — мог, а каб захапіла... У мяне малады чалавек год таму загінуў, неяк не да захапленняў было.

— Прабачце. — сказаў Грынкевіч.

Ну што ж, яго шансы набліжаліся да ста адсоткаў. Але таксама рабілася зразумелым, чаму дзяўчына выбрала менавіта гэты верш.

— Мы вучыліся разам, дакладней, на розных факультэтах, але на адным курсе. Так, уласна, і пазнаёміліся. Таму я не ведаю, што такое «накры­ла за чвэрць гадзіны». А да таго былі, зразумела, дзіцячыя закаханасці. Дагэтуль не магу сабе дараваць, што адпусціла яго паганяць на матацыкле.

— Вашай віны ні ў чым няма.

— Я гэта ведаю. Розумам. Увогуле ж, я не ве­даю, як хутка я кагосьці да сябе падпушчу.

— Розныя бываюць сітуацыі. Некаторыя адносіны завязваюцца вельмі знянацку.

— У кіно!

— У жыцці... Вось я ведаю пару, якая пазнаёмілася ў цягніку. Жылі ў розных гарадах, але гэта не перашкодзіла ім пажаніцца.

— І яны доўга пражылі разам? — з некаторым скепсісам пацікавілася Кася.

— Дагэтуль жывуць. Гэта мае бацькі.

— Вось як... А вы жанаты?

— Не і ніколі не быў.

— Чаму так?

— Чакаў, што здзейсніцца адна мара. Гэта гісторыя на палову жыцця. А яна праз месяц выходзіць замуж.

— Я думала, вы донжуан.

— Так усе думаюць.

— Давайце ўсё ж спаць, — прапанавала Кася. — Дабранач вам, Лёша.

Ён павярнуўся да сценкі і схаваў твар у мулкую дарожную падушку. Гэта была ўжо другая ноч на колах. Заўтра позна ўвечары адразу з рэстарацыі ён зноў сядзе на цягнік і паедзе назад. І амаль суткі будзе дабірацца да N. А там яго чакае толькі «Дон Джавані». Было б чароўна, калі б яго яшчэ чакаў хоць нехта і каб па ім сумавалі. Як было ў свой час з Аксанай. Але ж Аксана была амаль такая ж мудрая, як гэтая Каця-Кася. Аксана вырашыла не марнаваць часу на мужчыну, які гадамі вядзе ўнутраныя размовы са сваёй марай. А мара — яна па змоўчанні больш небяспечная за сапраўдную суперніцу з плоці і крыві.

Сцэна IV

Дон Джавані і Мазэта з сялянамі, узброенымі мушкетамі і дубінкамі.

Рэчытатыў.

Прачнуўся Грынкевіч ад таго, што ў купэ пагрукаліся. Гэта была правадніца, якая прыйшла будзіць гастарбайтараў перад Оршай. Тыя ў паўсне нешта буркнулі і праваліліся ў новы сон, які быў, зрэшты, нядоўгім.

— Калян, га Калян... — прамовіў адзін з будаўнікоў. — Уставай давай, хутка пад'едзем.

Джавані ўстрывожаны: чаму дзяўчына не падыходзіць да вакна? Ён ціхенька кліча яе... І тут чуе галасы сялян, якіх прывёў Мазэта.

— Ёбанарот... — незадаволена адгукнуўся Ка­лян. — Сярога, дай, бля, паспаць. А то, бля, яшчэ ў дызелі хуячыць і хуячыць, бля...

Сярога тым часам даволі хутка падскочыў і пачаў збіраць бялізну. Склаўшы яе ахайным стосам, ён злёгку пхнуў у бок сябрука. Той у адказ выдаў шматпавярховы выраз, але сеў на ложку і больш не спрабаваў заснуць.

— Сукабля! Ты, бля, цішэй, людзі вунь спяць. Давай збірайся патроху, а я пайду вазьму кавы, — прапанаваў Сярога і пайшоў з купэ.

Калян у паўзмроку шукаў свой абутак, суправаджаючы гэта бясконцымі «бляпіздзец» і «ёптваюмаць». Нарэшце ён знайшоў тое, што шукаў, і таксама пачаў збіраць ложак, але быў пры гэтым не такім ахайным, як Сярога. Той даволі хутка вярнуўся з дзвюма шклянкамі кавы.

— Слухай, Серы, што мне маёй Галцы ска­заць? — запытаўся Калян змрочным тонам.

— А ніхуя не кажы.

— А як я ябаць яе буду? Гэтая сука, нахуй бля, трыпер мне нейкі прынесла. Ужо месяц з ім, бля, хаджу.

— Дык, можа, не трыпер?

— Аёптваюмаць... А чаго мне хуй пячэ? Пассаць, бля, добра не магу.

— А ты яго ў марганцоўку. Я, бля, таксама аднойчы так. Думаў — усё, бля, піздзец, трыпер. А потым, бля, праз тыдзень усё нармальна. Табе што? Тыдзень пабыць, а потым назад, бля, на Маскву папіздуеш.

— Дык я жонку заражу. Жанчына ўсё ж, бля.

— Скажаш, што сама, бля, нагуляла. А то яна ў цябе, сукабля, ужо ахуела. Звоніць, бля, дастае штодня. Што за хуйня?! А так не будзе званіць, будзеш, бля, як пацан.

Калян змрочна соп, сёрбаючы каву.

— Яна мне ўчора, бля, заявіла: думай, бля, да вясны. Як не вернешся, то ўсё, піздзец — развод.