Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

Свавольнік задаволены: сам лёс дапамагае яму. А цяпер ён праспявае для прыгажуні серэнаду.

№ 16: Канцанета «Deh vieni alla finestra...».

Джавані спявае, акампануючы сабе на мандаліне.

Дзень, у які Грынкевіч набываў квіток на цягнік «Масква — Брэст», быў яўна сатанінскім месяцовым. Бо як іначай растлумачыць тое, што разам з ім у купэ апынуліся два беларускія будаўнікі, якія ехалі да Оршы? Звычайна яны набываюць плац­карт, але гэтым, відаць, не хапіла месцаў, а дадому трэба было вельмі тэрмінова. Ён ужо прадчуваў, як яны стануць выпіваць танную гарэлку і заядаць яе нейкай таннай вэнджанай каўбасой, можа нават прапануюць далучыцца; будуць смярдзець нямытымі шкарпэткамі і храпець на ўвесь вагон. Ратавала хіба тое, што яго месца было ўверсе, а спадарожнікі выкупілі дзве ніжнія паліцы. Калі ты ўверсе, дык храп не так б'е па вушах. Грынкевіч закінуў свой багаж у нішу над уваходам і прысеў знізу пачакаць, пакуль праваднік прыйдзе сабраць квіткі і раздасць бялізну. Зрэшты, гэта ж брэсцкі цягнік, тут нават у купэ ты не застрахаваны ад такіх суседзяў, трэба было не шкадаваць грошай і браць «адзінку».

Цягнік ужо рушыў, калі ў купэ зазірнула дзяўчына ў цёмна-сінім паліто, у смешнай падлеткавай чырвонай шапцы і з валізкай на колцах. Напэўна, першыя, каго яна заўважыла, былі гастарбайтары, таму паненка крыху збянтэжылася.

— Шаснаццатае месца — гэта тут? — запыталася яна з яўнай надзеяй, што гэта ўсё ж не яе купэ.

— Тут, тут, — буркнулі гастарбайтары.

Яны, відаць, былі далёка не шэрымі ваўкамі і

не збіраліся нападаць на гэты чырвоны каптурок, таму дзяўчына крыху паспакайнела. Грынкевіча яна спачатку і не заўважыла, але ж ён заўважыў і адзначыў усё, што магло быць яму цікавым. Значыцца, у яе шаснаццатае верхняе месца. Будзе суседкай. А паненка выявілася сімпатычнай —

Грынкевіч ацаніў гэта за пару імгненняў, калі яна скінула паліто і засталася ў джынсах і ў швэдры.

Джавані просіць прыгажуню выйсці да вакна, не адмаўляць яму ў спатканні.

Гэта быў такі вельмі сакавіты, натуральны тып дзявочай прывабнасці: доўгія светла-русыя валасы, вялікія блакітныя вочы, ахайны носік, прыемны раток, румяныя шчокі; была яна сярэдняга ці можа нават крыху ніжэй сярэдняга росту, костка даволі цяжкая, але фігурка пры гэтым лад­ная.

Дзяўчына сядзела моўчкі. Яна толькі дастала тэлефон: відаць, вырашыла камусьці адпісацца, што ўжо едзе ў цягніку. Будаўнікі гаманілі на мове мату пра нешта сваё, будаўнічае. Грынкевіч так­сама дастаў тэлефон і скінуў СМС бацьку. Ён ведаў, што бацька можа адказаць не адразу, бо ён не з таго пакалення, якое засынае з мабільнікамі, як дзеці з плюшавымі мядзведзікамі. Краем вока ён назіраў за дзяўчынай. Колькі ёй можа быць? Двац­цаць тры? Дваццаць пяць? Нешта яму падказвала, што паненка няпростая і з ёй можна будзе размаўляць не толькі пра надвор'е. Напэўна, яна з Беларусі і едзе туды дадому, так, напэўна не масквічка дый не расіянка ўвогуле. Невядома якім чынам, але сваіх, так бы мовіць, супляменніц, Грынкевіч даволі лёгка адрозніваў ад расіянак і ўкраінак. Вось нават з Ірынай ён тады адчуў, што нейкая яна не зусім тыповая.

Нарэшце прыйшла правадніца і сабрала квіткі. Гастарбайтары сапраўды ехалі да Оршы, а не да

Баранавічаў ці самага Брэста. (Але гэта слабое суцяшэнне: меней за дзве гадзіны без такіх спадарожнікаў нічога не вырашаюць.) Яшчэ пэўны час давялося чакаць бялізну, потым будаўнікі выйшлі курыць, пакуль насельнікі верхніх паліц засцеляцца. Грынкевіч вырашыў таксама схадзіць на перакур, а потым заскочыць на верхнюю паліцу і, калі суседка не зусім снежная каралева, пачаць з ёй гутарку. Вечар яшчэ няпозні, самы час весці дарожныя размовы з сімпатычнай дзяўчынай.

Калі ён вярнуўся ў купэ, перадавікі катэджных будоўляў ужо наразалі на стале сала і сапраўды прычашчаліся гарэлкай. Грынкевіч скінуў абутак і залез на сваё месца. Паненка паўляжала з нейкай кніжкай у руках. Кніжка была, відаць, савецкіх часоў выдання, а значыцца — або глыбока мастацкая, або глыбока нудотная. Ці тое ды другое адначасова. Ён вырашыў, што проста цяпер суседка не разгаварыцца — хай сабе засвоіцца ў гэтым купэ з трыма мужыкамі. Праз некаторы час ёй надакучыць чытаць і яна ўбачыць, што мужык з верхняга чатырнаццатага месца ўсё ж адрозніваецца ад тых, што выпіваюць унізе. Прычым выгадна адрозніваецца.

Нагода пагутарыць з'явілася толькі недзе праз гадзіну — у выніку невялікага дарожнага здарэння. Невядома з якой прычыны цягнік раптам рэзка затармазіў, і пры гэтым так паскудна завіскацеў коламі, што гастарбайтары міжволі выдалі нешта накшталт «аёбтваюмацьнуніхуясабе», а дзяўчына зморшчылася.