Михась Южик - Марыянеткі і лялькаводы

І тут, азораны новай ідэяй, Рыгоравіч падбег да пераключальніка і пагасіў святло. Затым запаліў зноў. Так, ён будзе сігналізаваць на вуліцу ўключэннем і выключэннем люстры. Мірглівыя вокны, толькі два на ўсім паверсе, абавязкова прыцягнуць увагу прахожых. Нехта захоча разабрацца, даложыць вахцёру, і тады ён выратаваны! Каб так… А калі міліцыя, калі разгалошванне ў прэсе? Гэх, халера з імі, не гібець жа тут усю ноч. Будзе яшчэ недарэчней, калі яго знойдуць тут заўтра раніцай.

Рыгоравіч рашуча засігналіў магутнай люстрай. Напачатку ён проста мерна гасіў і запальваў святло, хвілін пяць запар. Затым стаў мяняць перыядычнасць і міргаць хітрамудрымі камбінацыямі. Тут ён пашкадаваў, што калісьці ў гуртку юных тэхнікаў кепска вучыў азбуку Морзэ.

Прайшло хвілін дзесяць, але на падмогу ніхто не спяшаўся. Дырэктар некалькі разоў кідаў выключальнік і падбягаў да акна — паназіраць рэакцыю прахожых. Але рэдкія постаці безуважна крочылі па сваіх маршрутах, ніхто не спыніўся перад будынкам тэатра. “Сволачы! Абыякавае быдла!” — вылаяўся Бабаеўскі і прыняўся яшчэ шалёней націскаць пераключальнік. Аднак неўзабаве нешта бухнула, і пакой акунуўся ў цемрадзь. Гэта вылецелі засцерагальнікі электрычнасці. Няшчасны Рыгоравіч абамлеў і ледзьве не разрыдаўся ад безвыходнасці: электрашчыт быў выведзены на калідор; цяпер нават таршэр не ўключыш.

Да цемры ён звык хвілін праз дзесяць. Да таго ж ліхтарні сквера часткова асвятлялі яго кабінет. Але менавіта ў гэтым прывідным святле і згледзеў Аркадзь Рыгоравіч на сваім гадзінніку страшнае: прайшла першая дзея спектакля, прамінуў антракт, а галоўнага рэжысёра, выходзіць, не спахапіліся… Ногі зноў аслабелі, Бабаеўскі давалокся да крэсла і паваліўся ў яго. У нямым здранцвенні ён праседзеў немаведама колькі часу. У галаве ўтварылася пустата, якая не перамяжалася ні злосцю, ні жахам.

Але тое, што вывела яго з гэтай прастрацыі, было намнога страшнейшым за ўсё папярэдняе — за сапсаваныя замок і тэлефон, за бязмоўную цемру: рэзкая спазма скруціла ніз жывата шаноўнага спадара дырэктара. Ён пахаладзеў. Пахаладзеў не так ад болю, як ад прадчування магчымых наступстваў гэтай кішэчнай спазмы.

“Спакойна, галоўнае — быць спакойным, — малітоўна зашаптаў Бабаеўскі, баючыся паварухнуцца. — Гэта мне падалося, гэта проста ад нерваў… не трэба хвалявацца… то была звычайная нервовая сутарга… Усё будзе добра. Я тут ціхенька пасяджу, неўзабаве нехта прыйдзе, адкрые дзверы, а там… там, у дзесяці метрах, выратавальная службовая прыбіральня…”

Пры слове “прыбіральня” новая, куды мацнейшая за папярэднюю спазма працяла дырэктарава нутро. Аркадзь Рыгоравіч застагнаў і роспачна сціснуў мяккія падлакотнікі пальцамі. Не трэба шавяліцца, рух правакуе перыстальтыку кішак, думаў гаротны вязень. Трэба нерухома пасядзець, і ўсё пройдзе. І не думаць, не думаць пра боль у жываце, не даваць яму падставы ўзнавіцца. Няблага ўзгадаць нешта прыемнае, напрыклад… Але нішто прыемнае не лезла ў галаву, страх перад новым прыступам болю скаваў свядомасць Рыгорыча. Шаноўны дырэктар драмтэатра “Кіцеж” і кішачны боль, гэты закляты вораг чалавецтва, што падпільноўвае ўсіх — ад старых да малалеткаў, ад бамжоў да прэзідэнтаў супердзяржаў у розных недарэчных месцах, — як бы затаіліся, насцярожана чакаючы першага кроку праціўніка. Так прайшло пару хвілін. І боль вярнуўся, вярнуўся цэлай серыяй жахлівых, пакутлівых спазмаў, што прастрэльвалі жывот Бабаеўскага, нібы кулі. Сутаргі ішлі справа налева, зверху ўніз і пераходзілі ў здрадніцкае, такое знаёмае з немаўлячага ўзросту ныццё ў прамежнасці. Ныццё зрабілася няспынным, і здавалася, што сама прырода дужаецца з арганізмам беднага Аркадзя Рыгоравіча, як бы намагаецца разарваць напалам яго цела.

Цяпер дырэктар трымаўся за жывот аберуч. Ён спрабаваў гладзіць яго, масіраваць, але гэта адно спараджала новыя і новыя, нясцерпныя, невыносныя сваёй безвыходнасцю спазмы. Чамусьці падумалася, што падобныя мукі трываюць парадзіхі, але прырода заўсёды аказваецца дужэйшай за іх і прымушае хоць памерці, а доўг свой аддаць. Адвечны покліч прыроды, нястрымны позыў вонкі ўступіў у дужанне з целам Бабаеўскага, а ў гэтым баі чалавек прайграе неадменна.

Скарыстаўшы невялікую перадышку паміж двума прыступамі, Рыгоравіч устаў з крэсла, дашкандыбаў да канапы і асцярожна лёг на яе. Ён ведаў, што ў гарызантальным становішчы боль не такі пакутлівы, можна яго ўлагодзіць, як бы закансерваваць і дацярпець такім чынам да заканчэння спектакля… Спектакля! А калі ніхто, як і ў антракце, пра яго не згадае? Або падыдзе да дзвярэй і пройдзе міма, не даведаўшыся пра яго гора? Трэба падпаўзці да дзвярэй, прынікнуць да замочнай шчыліны і прыслухоўвацца! Ён зрабіў рух, каб устаць, але чарговая спазма дзеранула жывот і прыбіла дырэктара да канапы.