Михась Южик - Перакулены час

Абагаціўшыся, Кулік неадкладна спускаў грошы на шынкі, жанчын, курыва, пазычаў кожнаму стрэчнаму. Пасля буйных баляванняў у яго не толькі гуляў вецер у кішэнях – ён быў яшчэ вінен таму-сяму, каго паіў, карміў і даваў прытулак у сваёй кватэры.

4

– Ну ты даеш, браце, – вітаў Кулік Васіля ў дзвярным праёме. – Яшчэ хвіліну-другую, я б, яй-бо, не стрываў.

– Што, сверб неадольны? – аджартоўваўся Сурмач, пранікаючы ў паўзмрок пярэдняй.

У зале штомоцы віравала колерамузыка, чуліся дзявочыя хіхіканні.

– А ты думаў! З гадзіну чакаем. Я ўжо грэшнай справай дзве пляшкі піва паваліў.

Зміцер уключыў святло, і Васіль, распранаючыся, заўважыў характэрную чырвань на худым і рухавым твары прыяцеля. Укалоў:

– Канешне, ты ж не заправішся – не паедзеш.

– Вядома… Ты праходзь, праходзь. Годзе на люстэрка тарашчыцца.

– Не крычы, доўбня гарластая. – Васіль раптам перайшоў на шэпт, узяў прыяцеля за руку. – Тут просьба адна да цябе ёсцека.

– А што такое? – пасур’ёзнеў Кулік.

– Давай сюды пройдзем. – Сурмач паказаў у бок меншага пакоя.

Зайшлі. Прычынілі дзверы. Васіль уключыў святло.

– Выручай, брат. – Ён паказаў Змітру на свае штаны. – Начальнік запрог, халера яму, грузы цягаць. А на тэрыторыі – куламеса… Карацей, давай якія порткі і баста.

– Ага… – Кулік пачухаў патыліцу і палез у бацькаву шафу (яны былі ў пакоі Кастуся Пятровіча). Неўзабаве вышмаргнуў адтуль шэрыя адпрасаваныя штаны з рэменем, падаў прыяцелю.

– На, прымярай. І помні маю дабрату… Дарэчы, з цябе сто грамаў.

– Дзякуй, век не забуду. – Васіль тут жа прыклаў штаны да ног, прыкідваючы па даўжыні. – Мо крыху караткаватыя будуць… А пра сто грамаў добра што нагадаў: тамака ў мяне ў куртцы пляшка “Крышталю” завалялася.

– Во, гэта гожы напой, гэта я ўхваляю! – так і расплыўся ва ўхмылцы ахвочы да “вогненнай” Зміцер. – А то я сягоння даў маху: трохлітровік вінішча малдаванскага прывалок, а пра гарэлку забыўся…

– А нічога, наладзілі б вінны вечар. – Васіль якраз напяў новыя штаны Кастуся Пятровіча. – І праўда, крыху караткаватыя.

Ён нахіліўся і абцягваў штаны долу за калашыну.

– Ну, прабач, не даў мне Бог бацькі акурат твайго росту, – дасціпнічаў Кулік, падпальваючы цыгарэту. – Курыць будзеш?

– Потым.

– Адно параіць магу: спусці рэмень з таліі на бёдры. Шырыня ж дазваляе.

– Слушна кажаш. – Васіль скарыстаўся прыяцелевай парадай. – Кавалер, дый годзе. Хадзем – знаёміць будзеш.

Не памыўшы рукі, ён рушыў у залу.

– Светлая – мая, – паспеў шапнуць яму на вуха Кулік.

У зале было накурана, на стале ўзвышаўся трохлітровы слоік цёмнага віна, стаялі талеркі са сціплай закускай, пустая піўная бутэлька, пустыя келіхі. На канапе, пад самаробнай арматурай для дынамікаў і ліхтароў колерамузыкі, туліліся дзве прыгожанькія дзяўчыны. Прыкладна дваццацігадовага ўзросту кожная. Адна і напраўду была святлейшая – з раскошнымі белымі валасамі да плячэй. Другая, зразумела, цямнейшая – кароткавалосая брунетка. І хаця пра вартасці дзявочых фігур меркаваць пакуль не даводзілася (госці сядзелі, да паловы скрытыя сталом), усё ж было відавочна – Кулікова паненка і з твару прыгажэйшая, і пышнейшая целам. Ейная сяброўка была яўна не на Васілёў густ, ён не любіў пігаліц. На іх і часу больш патраціш, і аддача будзе меншая. Інакшая справа – жанчыны, так бы мовіць, у целе. Паводле свайго дзесяцігадовага любоўнага вопыту, Сурмач ведаў, што такія – найболей страсныя, яны самі вешаюцца на шыю, і каб авалодаць імі, не трэба асабліва высільвацца. Варта толькі напусціць на сябе загадкавы выгляд, глыбакадумна маўчаць, адказваць рэдка і трапна. Астатняе даробяць яго высокі рост, досыць шырокія плечы, бледны твар летуценніка і русая кучаравая чупрына. Так ужо павялося ў Васілёвым жыцці.

– Так, хлопча, гэта Таня, – кіўком галавы паказаў Зміцер у бок цямнейшай, – а тое – Наташа.

– Вельмі прыемна… – Васіль з прыкрасцю адчуў, як яго твар самохаць зацягваецца штучнай задуменнай павалокаю.

– А гэта наш Вася-Васілёк, прашу шанаваць і мілаваць, – гаманіў падзаведзены півам Кулік. – Найразумнейшая галава. Я думаю, вы з ім паладзіце.

“Каб ты спрах са сваімі рэкамендацыямі!” – злаваў пра сябе Сурмач, а напаказ светла ўсміхаўся, глыбакадумна глядзеў кудысьці ўбок. Аднак жа краем вока не прамінуў заўважыць, што ў Таццяны досыць някепскія, стройныя ногі. Іх ужо можна было разгледзець.

– І я рады, вельмі рады… – бяздарна лепятаў Васіль, – правесці вечар у атачэнні, так сказаць, гэтакіх пекных жанчын… дзяўчат, прабачце.