Михась Южик - Перакулены час

– Дык ідзі і спытайся. – Васіль схапіў яго за дзягу дрэнна зашпіленых штаноў, пацягнуў на сябе.

– Ат, што ты баішся! – бестурботна махнуў рукой гаспадар і, не адыходзячыся ад дзвярэй спальні, гукнуў: – Хто там?!

– Адчыняй, боўдзіла! – адразу ж даляцелі да прыяцеляў прыглушаныя дзвярыма словы.

– Адкрывай, не тамі! – падключыўся яшчэ адзін грубы голас.

– Хрэн, ты? – ажывіўся Зміцер.

– А ты думаў! Бачыш, Хведзька, ёсць тут жывыя людзі! – зухавата крычаў за дзвярыма нехта Хрэн. – Я ж казаў, што музыку яны прыцішылі. Ды адчыняй жа, чарцянё паласатае…

– Ідзі адамкні, а я тут пакуль апрануся, – папрасіў Васіля Кулік і скрыўся ў спальні.

Праз некалькі секунд у Змітракову кватэру ўварвалася даволі вясёлая гурма: два дзецюкі і адна дзеўка, усе добра падрумяненыя спіртным. Адзін, рослы і мажны хлопец гадоў дваццаці васьмі, трымаў у руцэ скураную сумку. Праз незашпіленую да канца маланку з яе вытыркалася зафальгаванае рыльца шампанскага. На кажусе Хрэна (здаецца, гэтага хлапчыну так абазваў Кулік) літаральна вісела чарнявая вірлавокая дзяўчына не першай свежасці. За іх спінамі хмурыўся нягеглага віду дзядзька гадоў за трыццаць: бледнатвары, шчуплы, рэдкавалосы… Усе трое, па ўсім відаць, не ўпершыню трапілі ў гэтую кватэру і трымаліся досыць разняволена.

– Саша, – падаў Сурмачу руку Хрэн. – А гэта Ксюха і Хведзя.

Васіль прывітаўся з усімі. Рукапацісканне Хрэна было працяглым і моцным. Бледнатвары ж Хведзька ледзьве сунуў вялую халодную далонь і адразу вышмаргнуў яе назад. Яго аблічча не выяўляла ніякіх чалавечых пачуццяў. Гэта, відаць, быў ціхі і засяроджаны выпівоха. Ксюха з першых жа секунд пачала какетнічаць з Васілём – жмурыцца, адводзіць у бакі позірк.

Госці па-свойску звалілі верхнія вопраткі на тумбачку ў пярэдняй і, не разуваючыся, пакрочылі ў залу.

– Во, Хведзь, а тутака ўсё на мазі, – выкрыкнуў Сашка-Хрэн, калі заўважыў напаўспустошаны стол. – О, даруйце, мадам! Я вас спярша не заўважыў.

Ён карцінна прыпаў на адно калена перад збянтэжанай Таццянай, працягнуў ёй руку. Васілю зрабілася ніякавата. Ён рэдка сутыкаўся з людзьмі такога неўтаймоўнага тэмпераменту і не ведаў, як сябе зараз паводзіць. Хоць бы хутчэй падышоў гэты ёлупень Зміцер!

Хрэн ускочыў з каленяў і ўключыў верхняе асвятленне.

– Ну, рассаджвайцеся, даражэнькія! Навошта ж марнець упоцемку? – гаманіў ён, вывальваючы на нясвежы абрус змесціва сваёй сумкі. – Паглядзім, што прынёс дзед Мароз.

Прынёс клапатлівы дзядуля наступнае: дзве бутэлькі гарэлкі “Сталічная”, дзве – замежнага шампанскага. Калі дадаць сюды палову трохлітровага слоіка Куліковага віна ды рэшткі “Крышталя”, што засталіся ад першага аддзялення гэтага п’янага спектакля, то на чатырох мужыкоў выходзіла замнога. Дзяўчаты тут наўрад ці памочніцы. З закускай жа, наадварот, было кепска. Шумлівы Сашка-Хрэн вывудзіў са сваёй бяздоннай сумкі адно цагліну чорнага хлеба, слоік салянкі і пару бляшанак рыбных кансерваў.

Прыцёгся Кулік са сваёй вясёленькай сяброўкай і бяседа распачалася. Мажны Сашка піў больш за ўсіх, з апетытам умінаў сціплую закусь. Яго ж хаўруснік Хведзька пахмурна маўчаў, зусім не закусваў і меў такі выгляд, нібыта субяседнікі чымсьці яму не дагадзілі. Наташка і Ксюха паводзілі сябе вульгарна, вешаліся на кавалераў, пранізліва вішчалі, а то і ржалі, як кабылы, ад кожнага застольнага жарту.

– Васёк, не бянтэжся! Што сядзіш, як надзьмутая вош?! – груба падбадзёрваў таварыша Зміцер. – У нас тутака ўсё папросту, палюбоўна! Праўда, Хрэн?! – Ён стукнуў Сашку па плячы.

– А ты яму налівай, сам нябось ужо трэцюю выжлукціў! Ат, дай я сам… – Хрэн нязграбна ўхапіў “Сталічную” і пацягнуўся з ёй праз стол да Сурмача. – Васіль, давай сваю пасудзіну…

– Я не хачу. – Сурмач адсунуў убок чарку.

– А я гавару – выпі! – нечакана ўскіпеў наваяўлены госць і злосна вытарашчыўся на Васіля.

Таня, што сядзела поруч з Сурмачам і ўвесь час прыпалохана маўчала, сцяла яго локаць і шапнула: “Няхай наліе, а ну яго да ліха! Не звязвайся…” Неяк выходзіла, што ў жудаснай вакханаліі толькі гэтая худзенькая дзяўчына была для яго больш-менш прымальным чалавекам.

– Я сваё на сёння выпіў, – рашуча закрыў Васіль далонню верх сваёй чаркі.

Але распалены алкаголем і ўласнай упартай дурнотай і ад таго дрэнна каардынаваны Сашка ўжо пачаў наліваць “Сталічную”. Спыніць гэты рух ён адразу не змог, бо вісеў над сталом у няёмкай позе. Ладная колькасць бясцэннага напою выплюхнулася Васілю на руку, заліла скацерку. Тут жа па зале распаўсюдзіўся непрыемны, млосны пах спіртнога.