Михась Южик - Перакулены час

– Ну як жа! – працягваў Васіль. – Вось ты накупіла прадуктаў, гарэлкі дзеля пагулянкі не пашкадавала… Так?

– Угу… – Шальговіч ужо падазравала падвох.

– А спытацца, ці забяспечаны курывам твой нарачоны – тут не! – скамарошнічаў Сурмач. – А гэта, між іншым, ці не асноўная мая ўцеха на гэтым нелагодным свеце.

– Ты б, чым плявузгаць, памыўся пайшоў, – незласліва буркнула Зося. – Дый пагаліцца б табе не зашкодзіла. Паглядзі, як за дзень утравеў.

– Гэта з якое радасці я галіцца павінен? – наўмысна заядаўся Сурмач. – Дзеля гэтых абармотаў? Не смяшы!

Ён падагнуў адну валасатую нагу і закінуў на яе другую. Світэр пры гэтым споўз.

– А зрэшты, ты не ўвільвай ад тэмы! – доўжыў галаногі філосаф. – Чаму я ў цябе кожнага разу павінен пачак цыгарэт выпрошваць? Уніжацца пры гэтым… Карміць жа ты мяне не забываешся? Быццам не ведаеш, што любімы твой чалавек надоечы быў збіты да бяспамяцтва і абрабаваны, што кішэнная хвароба яго – гэта подлая неспадзяванка, што не далей як праз тыдзень стане ён на свае ногі і тады ўсё табе да капейкі сплоціць?.. Тады і ад невыгод, звязаных з яго пражываннем, пазбавішся…

– Ах ты хамула! – ускіпела Шальговіч.

Яна перакусіла нітку, ускочыла на ногі і шпурнула штаны ў языкатага прыяцеля. Той злавіў іх на ляту.

– І ён яшчэ незадаволены! – узяўшыся ў бокі, крычала маладзіца. – Жыве тут, як у Бога за плячыма, а замест падзякі мне нервы матае!

– Не раві, дурніца! – насмешліва адбіваўся Васіль. Ён спрабаваў апрануць вузкія штаны, не паднімаючыся з ложка. – Суседзі пачуюць – табе ж горш. Потым плётак не абярэшся.

Але ён ужо дабіўся свайго – развар’яваў страсную сяброўку. Тая падскочыла да яго і рванула напаўадзетыя штаны на сябе. Сурмач кулём зваліўся з нізкага ложка на падлогу. Паспрабаваў ускочыць, але заблытаўся ў калашынах і плюхнуўся на жывот. Яго прыяцелька насела зверху і пачала валтузіць за каўнер кашулі, прыгаворваючы:

– “Дурніца!” І ведае ж, як заесці, паскуднік! “Дурніца!” Сапраўды, дурніца і ёсць, што такога паразіта прывячаю! Колькі крыві ты мне папсаваў!

– Ты што, азвярэла?! – зароў Васіль, калі адчуў, што Зосьчыны пальцы ўчапіліся ў яго шавялюру. – Валасы не дзяры… Ай!

З енкам ён крутануўся набок, схапіў кісць раз’ятранай прыяцелькі і насілу адарваў ад валасні. Саштурхнуў з сябе дужае цела Шальговіч. Грукнуўшыся на падлогу, дзяўчына адразу ж устала на калені і, перарывіста дыхаючы, глядзела на Васіля. “Не раўнуючы дзікая кошка! – падумаў хлопец, бо ў паглядзе яго палюбоўніцы зараз напраўду было мала чалавечага. – Во гарачая натура, я…” – Ён не паспеў завяршыць апошнюю думку, таму што Зоська ці то жартам, ці то ўсур’ёз рынулася на яго ў новую атаку.

Машынальна зрэагаваўшы, Сурмач адбіў яе чэпкія рукі, аднак тыя спрытна сышліся за яго спінай, на грудзі абрынуўся магутны жаночы бюст, а гарачыя вусны Шальговіч літаральна прыліплі да шыі. Гэтакі козыт няможна было трываць жывому чалавеку, і ўжо праз пару хвілін, утрапёна тузаючы хісткі галасісты ложак, шаптаў ачмурэлы Васіль:

– Сонейкая маё, самая… самая харошая… А-а-а!..

– Ой, Васілёк, ой, не так скора, любенькі… – млела яго каханка.

...“Што за чартаўшчына! – кляў сябе праз некаторы час Сурмач, папраўляючы перад люстэркам гальштук. – Вось і купіў дуду на сваю бяду, бесталач! Добра што дыван на падлозе пасланы. Іначай – бывай, кашуля мая адзіная святочна-рабочая!”

– Вась, ты гатовы?! Паспяшай! – даносіўся з ваннай звонкі, як і бягучыя струмені, галасок Зосі.

– Гатовы, – без энтузіязму, глуха адказаў ейны сужыцель.

“Гатовы, ясная рэч! – сердаваў ён пра сябе. – І што дзіўна: ёй пасля такіх заварух хоць бы хны, а я – што лімон выціснуты. Выйдзе зараз румяная, свежая, задаволеная, смяяцца, жартаваць будзе ўвесь вечар!”

Сурмач нядобра пакасіўся на прачыненыя дзверы ў пярэднюю, дзе была ванная і туалет. “І самае крыўднае, што сам жа нарваўся, – доўжыў вярэдзіць душу хлопец. – Праўду кажуць, хто бяжыць, той і спатыкаецца…” Раптам уявілася п’яная і пуста-гаварлівая інтэрнацкая сябрына, дзе ён маецца бавіць рэшту вечара, бязбожна пракураны катух… “Нап’юся сёння, гары яно гарам!” – роспачна махнуў на ўсё Васіль.

…У двухмесным казённым пакойчыку з нагоды нейкай жыццёвай падзеі сабраліся наступныя асобы. Гаспадыня – Зосіна неразлучная сяброўка Алена – са сваім грамадзянскім мужам. Грамадзянскі муж Сяргей, мажны трыццацігадовы інжынер з вопытнага цэху, ужо з год па неафіцыйнай дамове пражываў з Аленай у адным памяшканні. Акрамя Шальговіч і Сурмача, які завітаў сюды без належнай радасці, прыбыла яшчэ адна пара інжынераў, таксама насельнікаў гэтага інтэрната: Святлана і Ян. Іх Васіль помніў цьмяна. Здаецца, Святлана была прыяцелькай Алены.