Михась Южик - Лесвіца

— А што такое? — скорчыў грымасу недаўмення муж.

Жонка павярнула да яго свой насаты злы профіль.

— І не сорамна табе? — На яе скроні выразна торгалася блакітная жылка.

— А-а-а. — тэатральна ўзвыў Павел Алегавіч. — Усё, так бы мовіць, я-ясненька. Гэта дачу-ушка наша нафіскаліла. Пазваніла, небарака, паплакацца, што бацька пакрыўдзіў! Ну-ну, — ён задаволена ўхмыльнуўся.

— Я б на тваім месцы ў яе прабачэння папрасіла. Ашаломак ста­ры! — рэзка павысіла тон жонка. — Калі ты сапсуеш Тамары жыццё, то я. я цябе са свету звяду! — Худая, вастраносая, бледная без касметыкі і трохі ўскалмачаная, яна падалася Паўлу Алегавічу дужа падобнай на ведзьму.

«І звядзе, — падумалася, — і ўжо зводзіць».

— Вось калі ты будзеш на маім месцы, — перайшоў у рашучы наступ муж, — то тады і давай парады. Ясна табе?! — Яго высокі лоб пакрыўся сеткай маршчын. — А паколькі на маім месцы ты ніколі не будзеш, то дазволь ужо мне самому вырашаць, што рабіць.

— Правільна! — ускрыкнула Вера Генадзеўна і толькі зараз павярнулася да мужа ўсім корпусам. — Я на тваім месцы не буду, бо гэта — не прывядзі Бог. Але і на сваім месцы я знайду, павер, знайду на цябе ўправу. — У правай руцэ яна трымала нож і рашуча ім размахвала. — Паўтараю, калі яшчэ хоць раз ты прыстанеш да Томы, то. то. вось паглядзіш.

— Ха-ха-ха! — рассмяяўся Павел Алегавіч. — Вось усё, што я табе магу адказаць: ха-ха-ха! І што ж, дазволь пацікавіцца, ты са мной зробіш? — Ён хітравата глядзеў на жонку.

— Будзеш размаўляць з участковым. Уразумеў? — адчужаным паўшэптам прамовіла Вера Генадзеўна. — Вось тады будзе табе «ха-ха-ха».

— Мне трэба хавацца?

— Што? — Жонка з грэблівасцю глядзела на свайго чалавека.

— Ну хавацца — ад дзядзькі міліцыянта. — блазнаваў Павел Алегавіч. — А то ты так мяне напалохала, што хоць бяры харчы — і ў падполле сігай.

— Вось тады пасмяешся. — Вера Генадзеўна павярнулася да яго спінай, занялася плітою.

— Не, шаноўная, — пасур’ёзнеў Павел Алегавіч, — нічога вы са мной не зробіце. Гэта раз. А па-другое. Хм. Не ведаю, ці гаварыла табе фіскалка дачка, а толькі ў мінулы панядзелак я даў ёй тыдзень, каб аформіць свае ўзаемаадносіны з палюбоўнікам ці разысціся. А сёння, між іншым, ужо серада — прайшло, заўваж, дзевяць дзён. Так што хай цяпер не крыўдуюць.

— Ашаломак, стары ашаломак, — з нянавісцю выціснула з сябе жонка.

— Ці, можа, яны выканалі мой ультыматум? — працягваў цвяліць ёй нер­вы муж. — Калі так — выбачайце, панове! Калі Пятро Вацлававіч цяпер мой законны зяць, то тады выбачайце.

— А ідзі ты ў задніцу! Лезь ты на свой паверх! Едзь ты на сваю дачу! — закрычала, абярнуўшыся, Вера Генадзеўна. — Ды каб ты. — Яна ледзь стрымала праклён, што рваўся з вуснаў.

— Ты можаш мяне лаяць, можаш праклінаць, можаш жадаць маёй смерці, — настаўленча-халодным голасам мовіў Павел Алегавіч, — але ўсё адно будзе так, як я рашыў. Папярэджваю: калі гэтыя двое юрліўцаў не падпарадкаваліся майму загаду, то ўсе даведаюцца пра Жыгоцкага такое, пасля чаго ты сама не захочаш з ім знацца. — Тут ён згубіў свой штучны спакой. — І сама дачку сваю за валасы ад яго выцягнеш!

Са смакам пракрычаўшы апошнія словы, Багатка выскачыў з кухні.

— Гад ты! — неслася яму ўслед. — Сволач!

У калідоры Павел Алегавіч шпарка пакіраваў да лесвіцы. Безумоўна, ён ужо шкадаваў, што спусціўся для гэтай размовы. Зараз хацелася аднаго: схавацца ў сябе і не чуць шалёнага жончынага ляманту.

Аднак нячысцік яшчэ раз падштурхнуў Багатку на рэзкія і скандальныя дзеянні. У шчыліне прыадчыненых дзвярэй жончынага пакоя ён заўважыў цешчыны вочы. Так, тыя нямілыя яго сэрцу лупатыя вочы на поўным, шматпадбародкавым твары. Акурат гэтае цікаўнае тырчанне старой у дзвярах, прагнае і адначасова баязлівае падслухоўванне, так моцна ўзлавала Паўла Алегавіча, што ён рэзка змяніў курс і збочыў направа — у пакой сына. Штуршком разнасцежыўшы дзверы, Багатка-старэйшы апынуўся ў шчыльна заштораным памяшканні. Паветра тут было надзвычай нясвежае. Млосна цягнула кіслым потам, сырым тытунём і яшчэ нечым брыдотным. На падлозе валяліся груды адзення, шкарпэткі, абутак. На адзін туфель Павел Алегавіч наступіў непасрэдна каля парога. Сам жа Юрась неахайна раскінуўся на тахце, на скамечанай пасцелі, ніцма. Коўдра амаль спаўзла на падлогу і прыкрывала толькі яго галёнкі. Ва ўтвораным шторамі прыцемку бялела худасочнае цела ў пярэстых плаўках. Бязмускульнае, касціста-рабрыстае цела. Падушка ляжала ў сантыметрах дваццаці ад ускалмачанай галавы, твар быў павернуты да сценкі.