Максім Клімковіч - Янкі, альбо Астатні наезд на Літве

Атмасфера заахвочвала да шчырага сяброўства. Вусатыя дзядзькі падміргвалі адзін аднаму, пасміхаліся і строілі кепікі.

Рабы адклаў люльку, сцягнуў з шампура самы вялікі кавалак недасмажанага мяса і замілавана прапанаваў:

-- Люблю з кров’ю! Пакушай, таварыш Адзік! Эта труп класавага врага!

Тэатральныя вусікі псіхапата грэбліва таргануліся.

-- Найн, геносэ Юзік! Іх бін вегетарыянец!

Рабы набулькаў у келіх грузінскага віна. Рука псіхапата пацягнулася да біклагі з рэйнскім.

-- Дружба, таварыш Адзік?

-- Фройндшафт, геносэ Юзік!

Меладычнае бомканне келіхаў паплыло над Нёманам, нібыта куранты адбілі новы час.

-- Этат мыкрафільм с нашай новай граніцай ужэ сэгодня будэт у таварышча Молотава! -- гідкі вусач паставіў каля клеткі з паштовым чорным воранам маленькую гумовую капсулу.

-- Гер Рыбентроп іст гут партайгеносэ! -- па сітуацыі азваўся хударлявы псіхапат і ўладкаваў сваю капсулу на клетцы з паштовым нямецкім арлом.

І тут позірк таварыша Адзіка спыніўся на землямерчым рыштунку. Вочы яго істэрычна акругліліся.

-- Вас іст дас, геносэ Юзік?! -- шалёна заскуголіў ён.

-- Эта обшчый аршын для ізмэрэныя рускай зэмлі, таварыш Адзік!

Псіхапат зашаргацеў нямецкай металёвай рулеткай і нервова прыклаў стужку да аршына. Рыштунак геносэ Юзіка аказаўся шалберскім, ці не на чвэрць даўжэйшы за належнае. Сухі палец упёрся ў махлярскую рысачку на аршыне.

-- Вас іст дас, геносэ Юзік?

-- Эта лынія Сталіна! -- падступна прымружыўся рабы вусач.

-- Русішэ швайн! -- раз’юшана выгукнуў псіхапат, пасля чаго неадкладна атрымаў па галаве тым самым аршынам.

У беснаватых вачах закружлялі незлічоныя карагоды каляровых жарынак. Агаломшаны пахіснуўся, бездапаможна абмацаў рукамі паветра і цяжка апусціўся на камень.

-- Галавакружэніе ат успэхов, таварыш Адзік? -- з’едліва паспачуваў рабы вусач.

Упарты псіхапат, тым не меней, не здаўся, а падступна склаў за спінай з рулеткі пятлю. Удаўка са свістам зашморгнулася на шыі рабога.

-- Дас іст майн кампф, геносэ Юзік! -- псіхапат узрадавана торгаў металёвы шворак.

І тут жахлівы крылаты цень накрыў барацьбітоў-змагароў. Правадыры сінхронна ўскінулі галовы, і на іх вусатыя пысы фугаснай бомбачкай паляцеў заспіртаваны чэляс.

-- Што за хэрня, панымаеш? -- прыдушана вымавіў рабы вусач.

-- Дас іст поц! -- злякана вызначыў псіхапат.

Тым часам п’яны ва ўмат папуга напаскудзіў на спіну паштоваму чорнаму ворану, цюкнуў у галаву паштоваму нямецкаму арлу і нахабна здзёўб абедзве капсулы з мікрафільмамі.

-- Chto ty jesteś? -- у адзін голас спыталіся вусачы.

-- Orzeł Biały! -- самавызначыўся маскальскі папуга, дзяржаўна распрастаў крылы і пераможна паляцеў у бясхмарную вышыню.

-- Навэрное, амэрыканскі шпыон, -- дапусціў рабы вусач. -- У іх жа на гербе белый арол. Cабака-Рузвэльт прыслал. Нэнавыжу янкі!

-- Янкі! Швайне! -- ахвотна пагадзіўся псіхапат. -- Амерыкосэн зінд унтэрмэншэн!..

Цяпер вусатыя дзядзькі паглядалі адзін на аднаго больш цярпіма і талерантна: агульны вораг зноў часова замірыў іх. Рабы вусач дэманстратыўна адкінуў аршын. Псіхапат прымірэнча згарнуў рулетку.

-- Еслы сакрэтныя пратаколы пакта Молатава-Рыбентропа станут ізвэстны празрэнным янкі -- ход мыравой історыі перамэнітца! -- жахнуўся гідкі вусач.

-- Алес капут! -- заскуголіў псіхапат і заплакаў...

38.

Неба, чыстае як шклянка, накрывала гарадзенскі краявід чароўным блакітным купалам.

Па Раскошы шпацыравалі гжэчныя паны, і пекныя паненкі бязмэтна пераходзілі ад вітрыны да вітрыны.

На раскарцаваных Пабернардынскіх могілках корпаліся паліцэйскія следчыя і агенты Дэфензівы, і старэнькі ксёндз адлічваў пацеркі -- шаптаў малітву за супакой счарнелых душаў чакістых.

Задаволеныя кракадзілы грэліся на пясочку заапарка і сыта пазяхалі.

Каля шляхотнай рэстарацыі трансакіянскім лайнерам высіўся “Студэбекер” -- Хросны, цётка Эмілія, хлопцы і Ісабэль святкавалі сваю чарговую перамогу над бездухоўнасцю.

Ад тэатра Тызенгаўза даносіліся чароўныя мелодыі Вердзі; Карла Спагеці замілавана слухаў оперу “Сіцылійская вячэра”.

Вадаплаўная рэстарацыя “СUD NAD NIEMNEM” вярталася з чарговага алкагольнага круіза. Шчасліва гарлалі піякі, а на пірсе іх ужо чакалі раз’юшаныя жонкі.

У буфеце гарадзенскага вакзала сядзела на чамадане Соф’я Уласеўна і ў чаканні парыжскага цягніка грэла рукі каля распаленага праса.

А паміж небам і зямлёю біўся, нібы танюткая блакітная жылка на шыі, кранальны дзіцячы дыскант: