Уладзімір Дамашэвіч - Месяц у Раі, або Аддай сэрца людзям

Ён пайшоў у хату, склаў рукапіс, перавязаў яго тасьмаю, як і было, і вынес Ніне Кірылаўне.

— Прыемна, калі ўсё добра, а тут... — Янка запнуўся, падумаў і сказаў: — Шкада, што яны патрацілі гэтулькі часу, а вынік, можа, і нулявы. Пісаць не так проста, як здаецца збоку. Галоўнае — пісаць трэба добра, а гэта надта цяжка.

— А што значыць добра? — спыталася Ніна Кірылаўна.

— Як вам сказаць? Каб вас прызнал за прафесіянала, каб вашы рукапісы прымалі і выдавалі. Толькі ў такім разе вы можаце лічыць сабе літаратарам. А сказаць сабе: я стану пісьменнікам, што тут такога? Гэтага мала! Трэба даказаць сваімі творамі, што ты пісьменнік. Як і ва ўсякай прафесіі, якасць у літаратуры галоўнае... Праўда, выходзяць і слабыя кніжкі, але яны хутка прападаюць, пра іх не гавораць...

— Гэта вы правільна сказалі, Янка, — і Ніна Кірылаўна ўсміхнулася сама сабе. — Вы ўжо даруйце. Цяпер у сваіх аўтараў пракансультую на гэты конт, каб яны дарма часу не трацілі, хай лепш гадуюць унукаў і жонкам памагаюць, дык будзе большая карысць.

I раптам Ніна Кірылаўна стала сур’ёзная і змяніла аб’ект увагі — павярнулася да гаспадыні і сказала:

— Раіса Сцяпанаўна, вы прабачце, але я хацела б запрасіць да сябе на вечар вашых Рагнеду і Янку, я вельмі прашу іх адпусціць.

— Я іх не трымаю, як хочуць — хай ідуць, — адказала маці.

Ніна Кірылаўна падзякавала і звярнулася ўжо да Рагнеды і Янкі:

— Як вы, маладыя людзі, не адмовіцеся схадзіць да мяне на якую гадзінку? Я даўно вас збіралася запрасіць, ды ўсё неяк не выпадала, дацягнула да апошняга...

— Мы з дарагою душою гатовы да вас, Ніна Кірылаўна, — адказаў першы Янка. — I думаю, Рагнеда скажа тое ж самае.

— Я абедзвюма рукамі і нагамі галасую за вашу прапанову, Ніна Кірылаўна. Пайшлі, Янка, пайшлі! — ажывілася Рагнеда. — А ты, мама, не сумуй адна, мы хутка вернемся.

— Ідзіце, ідзіце, а то вы заседзеліся на адным месцы, — прымірэнча сказала маці і памахала ім ручкаю, хоць яны яшчэ стаялі.

I вось яны ідуць — спачатку па сваёй вуліцы, потым ад цэнтра па Першамайскай, дзе жыве Ніна Кірылаўна. Янка ўзяў у яе сумку, бо яна цяжкая, рукапіс важыць некалькі кілаграмаў — шмат вады, жартуюць яны.

Дом Ніны Кірылаўны стаіць зводдаль ад вуліцы, увесь у зеляніне вішняку, яблынь, бэзу і ўсякіх кветак перад вокнамі. Хата драўляная, старасвецкая, з прасторнымі сенямі, з вялікаю кухняю, а далей — зала і асобны пакой, спальня. Прасторна і чыста, шафа з кнігамі туліцца ля сцяны побач з кухняй, тэлевізар на падстаўцы-тумбачцы, газетны столік, — усё, як належыць у людзей, звязаных са школай, з культурай.

А ў цэнтры стаіць невысокі квадратны стол, на якім ужо ўсяго поўна.

— Ніна Кірылаўна, — звярнулася Рагнеда да гаспадыні, — дазвольце нам памыць рукі. Мы хоць і былі на возеры, але вада там не надта...

— Вада там балотная, гэта праўда. Калі ласка, мыйце.

Янка і Рагнеда памылі рукі пад мыцельнікам, прычасалі валасы перад люстэркам.

— Я сябе ўжо не пазнаю, — сказала Рагнеда.

— Нічога, абы я пазнаваў, — супакоіў яе Янка.

Гаспадыня запрасіла іх за стол, яны селі кожны на бакавіне квадра­та, адно месца засталося вольнае, хоць тут яшчэ была маладая жанчына, відаць, сваячка гаспадыні.

Рагнеда не ўтрымалася, каб не пахваліць усё, што было на стале:

— Ніна Кірылаўна, вы проста чараўніца, гэтулькі ўсяго смачнага!

— Для дарагіх гасцей нічога не шкада, як у нас кажуць. А гэта мне памагае мая пляменніца Лена, яна ў мяне жыве, усё ўмее, я за ёю як за каменнаю сцяною.

— А я за вамі, — адказала з кухні пляменніца.

Усе засмяяліся. Ніна Кірылаўна папрасіла Янку наліваць у кілішкі, ён з ахвотаю згадзіўся: лепшага не прыдумаеш.

Першы тост быў за сустрэчу, Ніна Кірылаўна падзякавала ім, што памятаюць яе, што вось прыйшлі, для яе гэта як вялікае свята.

Усе дружна выпілі, сталі закусваць, а выбар быў вялікі: салаты, рыба розных гатункаў, кілбасы — таксама, нават пальцам пханая, апетытная, скрылікамі, вяндліна і яшчэ ўсяго шмат.

Гаварылі адразу пра здароўе, гэта значыць, пра хваробы, ад якіх няма рады, потым Ніна Кірылаўна распытвала іх, як яны адпачывалі, што рабілі, як адносіны з маткаю. Расказвала пераважна Рагнеда: што ім тут цудоўна, што месяц праляцеў непрыкметна, але што не абышлося без лёгкае сваркі з маткаю. I яна перадала ў асобах — як усё адбывалася, што гаварыў Янка, што гаварыла маці, — і яны ўсе смяяліся ад душы.

— Дык маці, можа, і пакрыўдзілася на Янку? — спытала Ніна Кірылаўна. — Мы гаварылі перад вашым прыходам, яна не скардзілася.