Уладзімір Дамашэвіч - Месяц у Раі, або Аддай сэрца людзям

— Як гэта разумець? — першай падала голас маці, якая ўважліва слухала Янкаву тыраду і выраз яе твару не мяняўся, быў па-ранейшаму напружаны.

— Вельмі проста, — адказаў Янка. — Калі вы згодзіцеся даць нам месца на будоўлю, гэтым вы, самі таго не жадаючы, парушыце наш статус кво, як казалі рымляне, наша раўнавага страціць устойлівасць, і чым усё скончыцца — невядома. Таму я за тое, каб вы не давалі нам месца для будоўлі.

Сказаўшы так, Янка глянуў па парадку на сваіх жанчын: маці павесялела, а Рагнеда стала змрочная, нават злая. Каб не маці, яна магла б сказануць нешта такое, што Янку не паздаровілася б. Яна ўсхапілася з месца і на хаду сказала:

— Ты думаеш толькі пра сябе. На жонку табе начхаць. Вось які ты!

— Памыляешся! — адказаў ёй удагонку Янка. — Я думаю пра нас!

Але яго адказу яна магла не пачуць, бо была ўжо на дварэ.

— Не чакаў я такога павароту, — звярнуўся Янка да цешчы. — Не думаў, што Рагнеда такая катэгарычная: толькі так, як я хачу!

— Яна ў нас упартая — як што наможацца, дык не саступіць, — згадзілася з ім цешча. — Ідзі, вытры ёй слёзы. Хоць не вельмі яна заплача...

Янка паслухмяна, як малы, устаў з-за стала і пайшоў шукаць Рагнеду. Яна адкрывалася для яго яшчэ невядомым бокам, і мо нават не надта прывабным. Ён і сам быў упарты, а калі ў адной сям’і два ўпартыя, тут ужо трэба падумаць.

V

Назаўтра Янку чакала новая работа: навесці парадак у адрыне — што выкінуць, што прасушыць, потым усё зноў скласці, але так, каб менш месца займала. Калі ён агледзеў усю маёмасць, якая месцілася ў адрыне, то падумаў, што тут ніколі нельга будзе зрабіць нават падабенства парадку. Але раз ёсць «загад зверху», дык трэба паспрабаваць.

За ўсякую новую працу Янка браўся як нехаця, з недаверам: а ці выйдзе што з гэтага, ці варта пачынаць, а тым больш — даводзіць да канца? Але паступова разварушваўся, уцягваўся — і праца патроху, непрыкметна пачынала яго захапляць, ён ужо не лічыў яе лішняй ці непатрэбнай, а стараўся давесці да канца.

Спачатку трэба было ўсё павыносіць, праветрыць, праверыць, а што гэта, а што там у тых скрынках — дашчаных, фанерных, кардонных — самых розных памераў і формы, у кашах, у карзінах, у выварках, вёдрах, слоіках — вялікіх і малых, шкляных і бляшаных, у каністрах, бутлях і пляшках, у кансервавых бляшанках, у самым розным посудзе, які толькі ўжываюць людзі. Была нават ванна з цынкавай бляхі з прадраным дном, і гадоў ёй магло быць сто ці трохі меней, у якой ляжала нямала ўсякага «багацця», асабліва наглядных дапаможнікаў для вучняў малодшых класаў, муляжоў агародніны, садавіны, жывёльнага свету — і няблага зробленых, і, напэўна, даўно-даўно.

Іх праца толькі на некалькі хвілін на самым пачатку была перарвана прыходам Янкавай сястры Жэні з сынам, якія з пустымі рукамі да сваіх не заяўляюцца: прынеслі слоік малака, сала кілаграмы два, слоік свінога тлушчу, нават салодкіх фіялетавых яблыкаў, нібы ў іх тут нічога такога няма. Жэня хацела пазнаёміцца з Рагнедзінаю маткай, але выйшла неяк так, што яны размінуліся — маці толькі павіталася з госцяй і пайшла ў адрыну наводзіць парадкі. Жэня нават пакрыўдзілася, што іх проста не заўважылі, але Янка як мог супакойваў яе, што не трэба крыўдаваць на старога чалавека, мо яна не разабралася, хто да іх прыйшоў. Але Янку здалося, што Жэню ён не пераканаў, насупленая, яна пайшла з сынам купляць яму школьную форму.

Правёўшы сястру і падзякаваўшы за перадачу, Янка зноў вярнуўся да работы, узяўся за перарваны занятак, і хутка ўсё зноў пайшло сваім заведзеным парадкам. Час ішоў непрыкметна. Янка выносіў скрынкі, раскладваў іх на траве, маці і Рагнеда глядзелі, што там складзена, нешта перабіралі, нешта выкідалі, нешта зноў вярталі на месца. Ішоў свайго роду канвеер па адборы і выбракоўцы старога дабра, якое вельмі трапна кладзецца пад беларускае слова старызна. Лепш і не скажаш, лепш не прыдумаеш! Умелі нашы продкі абазначыпь з’яву, ацаніць яе і назваць адпаведна — як у сук уляпіць!

Але часам траплялася і нешта такое, што было як бы адбіткам свайго часу, які ўжо не вернеш назад, а след яго, ужо невыразны, ужо зацёрты ці зацярушаны, усё ж застаўся, і гэта ўжо «музейная рэдкасць» абуджала ці нараджала ў душы нейкае шкадаванне: вось было, вось служыла чалавеку, потым састарэла, знасілася ці зламалася — і стала непатрэбным хламам, які больш не здатны служыць чалавеку і павінен быць выкінуты — за непрыгоднасцю. Нешта вельмі-вельмі падобна на чалавечы лёс... Усё, што мае пачатак, мае ўрэшце і канчатак.