Barbara Rosiek - Pamiętnik Narkomanki

Mózg to potęga, wystarczy niewielkie uszkodzenie i bywa strasznie albo wielkie uszkodzenie i nic się złego nie dzieje.

Dzisiaj umarły dwie osoby.

Ćwiczymy pisanie i czytanie z pacjentką z agrafią. Z bohomazów powoli wyłania się sens. Nigdy nie należy tracić nadziei.

Umarła jedna osoba.

Piszę nowy cykl wierszy. Zespoły histeryczne to poezja neurologii i psychiatrii.

Zrobiło się rodzinnie, ale dla mnie i tak smutno. Tamto zawsze powraca.

Czy jestem na tyle zaleczona z narkomanii, żeby mieć dużo pewności? Nikt nigdy niczego nie jest pewnym. Nikt nie wie, kiedy spadnie w otchłań czy powiesi się, zacznie pić, zabije z zazdrości. Potem wszyscy wokoło się dziwią, że ktoś zawiódł niespodziewanie, popełnił zbrodnię lub samobójstwo.

Człowiek nie przewidzi swojej rozpaczy, która na niego czyha, codziennie mu się przypatruje, ocenia, czy już może nadejść.

Dużo jest padaczek alkoholowych po świętach. To pełne zaskoczenie dla niektórych, że już nigdy nie będą mogli pić. To takie dla nich niepojęte, jakby im się zabraniało oddychać.

Umarły trzy osoby w ciągu godziny.

Skierowałam dwóch pacjentów na psychiatrię z początkami delirium. Święta zbierają swoje żniwo.

Zatrzymałam się w ciszy i nie uczyniłam niczego, co mogło mnie znowu pochłonąć. To nadal bywa niezrozumiale, kiedy nadchodzi lęk i poczucie kruchości i małości wszystkiego wobec wszechświata. I pytanie: po co to wszystko?

Przestałam spać i zaczynam analizować przyczyny. Jeżeli życie jest nam dane, nie można ciągle pytać o jego sens, tylko tak je przeżyć, by spełniało się codziennie.

Obniża mi się nastrój. To takie coroczne popadanie w środek. Może tej nocy znajdę odpowiedź, dlaczego wtedy odeszłam z domu tak daleko?

Wina jest w nas wszystkich. A to, że nie potrafią się do niej przyznać, nie jest ich winą, więc wybaczyłam im i nic więcej.

Pan Profesor stwierdził, że nie będzie żadnego leczenia. Dostałam nowy lek na noc, może sen powróci jak dar z niebios. Są inne zmiany w EEG.

Tak, panie Profesorze. Czasami nie da się inaczej, więc trzeba tak, jak jest.

Basiu, nie potrafisz znowu poskładać się, pozbierać wszystkich swoich twarzy i wziąć się za siebie, własne decyzje, za życie, zamiast pisać i spokojniej iść przed siebie.

Znowu nie chcę powracać.

Myślę zbyt wiele o śmierci.

Nie planuję żadnego samobójstwa.

Ludzie potępiają samobójców, chorych psychicznie i „innych”. A taki los może dosięgnąć każdego. Silni są najczęściej słabi w pewnych okolicznościach.

Coraz częściej powraca duszność. Wydaje mi się, że jestem prawie gotowa, by przyjąć śmierć, ale kiedy tak mocno kocham, zdaje mi się, że ona chce mi przedwcześnie zabrać bezcenny skarb.

Powracam niepotrzebnie w niewłaściwe miejsca, do ludzi, którzy pamiętają mnie z tamtych lat. I tak jest w całej Częstochowie.

Czuję w sobie narastające przemiany. Ten rok będzie dla mnie chyba bardzo ważny.

Bez lęku myślę o narkomanii, ćpunach i wszystkich sprawach z tym związanych. Oczywiście przeraża mnie wizja AIDS jako epidemii i plagi ludzkości naszego wieku, ale to jest inny rodzaj niepokoju. Martwię się o człowieka.

Pisałam całą noc. Niedobrze, tak nie mogę, płaci za to moje serce. Ale nie mogłam się powstrzymać, odłożyć pióra, zamknąć w sobie tyle myśli i uczuć. Na koniec napisałam wiersz dla niego. Nie, wiem, czy mu go ofiaruję, lecz zaistniał i odczytuję go co chwilę.

Lecz zaraz zdaje mi się, że nie ma wiersza, nie ma nocy, snu, wschodu słońca, kolejnego dnia. Nawet mnie nie ma w tym, co stworzyłam.

Młody chłopak z postacią móżdżkową SM walczy w fazie szoku i nie chce zrezygnować z aktywnego życia. Nie potrafię go przekonywać, że trzeba inaczej. Może jest w tym jakaś metoda oprócz tego, że szybciej zbliżamy się do własnej śmierci lub kalectwa.

Zaczęłam „rozpadać się”, ale nie po to, by coś zniknęło, lecz czuje w sobie nowy, nieznany wcześniej wzrost potencjału, który umożliwi mi nowy rozwój.

Wygłaszałam dla rodziców szesnastolatków pogadankę o potrzebach psychicznych, lecz oni niczego nie zrozumieli, jakbym opowiadała o uprawie nieznanej rośliny.

Wszyscy moi pacjenci z rozpoznanym guzem mózgu są skazani na śmierć.

Dostałam się na studia doktoranckie do Warszawy, ale muszę z nich zrezygnować z powodów finansowych i zdrowotnych.

Należy tak rozłożyć siły, by życie mnie jeszcze nie opuszczało. Dotąd goniłam za wolnością, a stawałam się kolejno niewolnikiem nowych zdarzeń. Teraz już chyba umiem się przed tym bronić, lecz czy całe życie można się tylko bronić?

Dużo jest we mnie życia, postaci, pragnień i marzeń, które trzeba ciągle składać w całość. Czy prawdą jest to, co przeżyłam? To się wydarzyło, ale czy to możliwe?

Czy można odmienić swój czas? Zadręcza mnie zwielokrotnione JA.

Kwadrofonia schizofrenii. To nie to. To inny rodzaj przeżywania świata.

Jestem na stażu na pediatrii i nie mogę patrzeć na chore, cierpiące dzieci. Połączenie buntu z przystosowaniem może być realne. Złapać moment, kiedy od nowa budzi się w nas życie i pokochać stan trzeźwej świadomości.

Dziecko z porażeniem mózgowym reagujące jedynie na ból. Nie uśmiecha się do obcego otoczenia. Żyje. Ono uczy nas pokory i niesamowitej odpowiedzialności za tę formę istnienia, którą ktoś kocha, przez którą ktoś cierpi.

Zaatakował mnie wirus grypy. W chorobie jednak niewiele cieszy, trudniej wzbudzić w sobie radość istnienia.

To proste, kiedy zjada cię niewidzialna istota, znasz przyczynę zniechęcenia.

Jestem pod wrażeniem angielskiego filmu Not my Kid o terapii rodzinnej młodych narkomanów. Właśnie tego mi brakuje w naszym systemie leczenia. U nas leczy się jedynie ćpuna, najsłabsze ogniwo, a chora jest cała rodzina wraz z rodzeństwem, cały jej system. Gdyby w Polsce był chociaż jeden ośrodek dla rodziców z dorastającymi dziećmi, ale nie ma.

Rodzice nie są w stanie zrozumieć na początku, dlaczego zachorowało ich dziecko, a później bywa najczęściej za późno, kiedy choroba poczyni zbyt duże spustoszenie lub przyniesie śmierć.

Nowa choroba powaliła mnie jak drwale drzewo jednym ciosem ostrej siekiery, a może to tylko spróchniały pień, który rozsypuje się przy podmuchu wiatru.

Obłędu starczy na wiele przeżyć, mogę nim obdzielić kilka osób albo jeszcze więcej zagubionych duszyczek. Podczas umierania, które się u nas przedłuża, trzeba wygrać z własną świadomością.

Jestem nie nasycona poezją, miłością, słońcem i życiem.

Jestem nie nasycona Tobą.

Miłość to także opętanie.

I tak od rana do wieczora, i od nowa. Zatrzymać na chwilę w sobie czas. Pozbyłam się zupełnie agresji. Nie ma, uleciała i nie istnieje. Stałam się bezbronna i tylko kochać mnie można i nic więcej.