Agnieszka Głowacka: Dmuchawce

Po raz ostatni jechała do centrum służbowym volvo. W chłodzie klimatyzowanego wnętrza z wolna docierało do niej, co się tak naprawdę stało. W jednej chwili straciła to, na czym tak bardzo jej zależało, w co włożyła tyle trudu i poświęcenia. Ale to była tylko praca. Jak nie ta, to będzie inna. Co za różnica.

Żal było zostawiać przyjaciół. Michał, Mirek, Paweł… Będzie za nimi tęsknić. Nowe biuro, w którego projekt i wyposażenie włożyła tak wiele energii… Wyszło na to, że nie miała w nim spędzić ani jednej godziny.

Ewa z żalem zacisnęła ręce na kierownicy. Śmieszne – pomyślała – za tym samochodem też będę tęsknić.

Przez moment przemknęło Ewie przez głowę, by wyżalić się ze swego zmartwienia któremuś z internetowych pseudoprzyjaciół. Po chwili ze wstrętem odrzuciła tę myśl. Otaczała ją twarda rzeczywistość i tylko w rzeczywistości Ewa mogła rozprawić się z problemami. Nierealistyczny świat internetowych znajomości nie przynosił tak naprawdę niczego poza iluzorycznymi nadziejami na złudną przyjaźń. Jedyną najistotniejszą rzeczą, jaką Ewa wyniosła ze swych internetowych przygód, było spojrzenie w głąb niej samej, dostrzeżenie tego, co potrzebowała w sobie naprawić, by uwierzyć w lepszą przyszłość.

To nic, że zwalniano ją z pracy. To tylko kolejny schodek do pokonania. Na pewno długo nie będzie jej łatwo się z tym pogodzić, ale w końcu przejdzie nad tym do porządku dziennego. Zamiast rozpamiętywać porażkę, wyciągnie wnioski na przyszłość.

Nade wszystko wiedziała, że będzie dzielna. I poradzi sobie. Przecież miała to, co w życiu najważniejsze – miłość drugiej osoby.

Ewa trzymała się dzielnie, gdy opuszczała miejsce pracy. Radziła sobie jakoś nawet wtedy, gdy po pracy zatrzymała się z przyjaciółmi na piwo.

– Tak to już jest – próbowała pocieszać Michała, który złorzeczył na dyrektora ile wlezie. – To niczyja wina. Konkurencja jest okrutna, rynek pracy niepewny…

– Zwłaszcza, że konkurencja niezbyt uczciwa – zauważył z sarkazmem Mirek.

– Co jest, chłopaki – zażartowała – przecież to nie koniec świata. Nikt nie umarł. Będziemy się spotykać po pracy, tak jak teraz.

– Tylko że ty już nie masz pracy – przypomniał jej Paweł ze smutkiem.

– Nie ta, to inna – stwierdziła lekko. – Może tak miało być? W Pro-Wapie nie zostało już prawie nic do zrobienia. Znajdę sobie coś ciekawego.

– Tak – ciągnął Paweł – tylko nie mogę sobie darować, jak zarząd mógł być taki chamski. Po tym wszystkim, co dla nich zrobiłaś… co zrobiłaś dla nas…

– Ciekawe, na kogo przyjdzie następna kolej, jeśli czyjś jeszcze kuzynek zechce popracować w Pro-Wapie – dodał Michał żłopiąc potężny łyk piwa. – Zosia dobrze zrobiła, wynosząc się stąd w diabły.

– Tylko nie musiała wynosić się tak daleko – westchnął Mirek.

– O, ktoś tu tęskni – zarechotali pozostali mężczyźni.

– A właśnie – Ewa zwróciła się do Mirka – kiedy ona wraca? Bo mam nadzieję, że zmieniła decyzję i nie zostanie w Londynie na zawsze.

– Wróci – zapewnił ją. – Często ze sobą mailujemy. Na Boże Narodzenie będziemy razem – powiedział to tak swobodnie, że nie ulegało najmniejszej wątpliwości, że stali się parą.

Dopiero w domu przykrość wycisnęła z Ewy pierwsze łzy. A kiedy strumyczek przerwał głaz udawanej obojętności, polała się cała rzeka smutku.

– Co znowu? – zdenerwował się Tomek, kiedy wrócił do domu i zastał ją kompletnie załamaną, tonącą we łzach. – Co ja znowu zrobiłem?!

Zerwała się z łóżka i szlochając już zupełnie na głos padła mu w ramiona.

– Nic, Tomku, absolutnie nic. To ja… Jestem do niczego – chlipała mu w tors. – Wyrzucili mnie z pracy. – I przerywanymi łkaniem zdaniami opowiedziała całą historię.

– I tym tak bardzo się przejmujesz? – spytał, gdy skończyła, a w jego oczach znów pojawiły się wesołe ogniki. – Przecież masz mnie. Nie pozwolę cię skrzywdzić. Nie tak dawno płakałaś przeze mnie, choć nie byłem wart twych łez. Kochaj mnie, Ewo. Jeśli pozwolisz, bym stał się godny twoich łez, ja nie pozwolę, byś kiedykolwiek przeze mnie płakała. Byś musiała płakać przez kogokolwiek.

– Kocham cię, Tomku – powiedziała szczerze. – Choć Bóg mi świadkiem, że tak bardzo się starałam nauczyć się obojętności, to naprawdę nigdy nie przestałam cię kochać.

Dla Tomka było to najpiękniejsze wyznanie miłości.

Niestrudzone siły natury zmieniają przyrodę od zarania dziejów. Odwieczna walka żywiołów, ich niszczycielski, a zarazem tak twórczy taniec od zawsze mieszał ogień z wodą, żar z lodem, odbierał życie milionom istnień, ale też dawał początek nowemu życiu.

Miliony lat temu Morze Śródziemne zagarnęło niżej położone tereny lądu zostawiając na powierzchni niezliczoną ilość wysepek. Miały one stać się miejscem narodzin bogów, sławnych czynów herosów, czy twórczości poetów. Kreta należy do jednych z takich, szczególnie ukochanych przez bogów miejsc. To tutaj wychował się Zeus, który potem z wysokości Olimpu czuwał nad ziemią. To na tę wyspę władca wszystkich bogów przywiózł porwaną przez siebie Europę.

Na Kretę Tomek zabrał swoją żonę.

Była to ich pierwsza tego typu wycieczka. Nigdy nie zapuścili się dalej niż do kafejki na sąsiedniej ulicy, a i te wyjścia Tomek traktował jako zło konieczne. Dlatego jakże zdziwiło Ewę, gdy na drugi dzień po tym, jak dowiedziała się, że ma opuścić Pro-Wap, mąż pomachał jej przed nosem dwoma biletami lotniczymi.

– Przygotuj się do podróży, skarbie. Grecja czeka.

– Dlaczego? – zapytała tylko.

– Dla ciebie. Dla mojej żony. Najukochańszej, najcudowniejszej i najwspanialszej. Zasłużyłaś sobie na to, choć to i tak niewiele w porównaniu z tym, ile powinienem ci dać.

Samolot lecący do Grecji oderwał się od płyty lotniska Okęcie. Siedząca na pokładzie para wyglądała na niewiarygodnie zakochanych. Chociaż obydwoje byli po trzydziestce, a na swych barkach dźwigali dziewięcioletni staż małżeński, czuli się jak para nastolatków uciekających z domu, by spędzić razem upojne chwile.

Ewa nie mogła uwierzyć we własne szczęście. Jej mąż, który nigdy nie zabierał jej poza granice miasta Lublin, a już szczytem wszystkiego było wspólne wyjście na kawę, zaprosił ją na wycieczkę. Dwa tygodnie. I to dokąd? Na słoneczną Kretę. Nigdy by nie przypuszczała…

Zatrzymali się w czterogwiazdkowym hotelu Kavros Beach, położonym w Chanii, – jednym z czterech regionów wyspy. To w Chanii znajdowały się imponujące Białe Góry, w których mimo śródziemnomorskiego ciepłego klimatu o każdej porze roku leżał śnieg. W tym też regionie znajdował się niezwykły wąwóz Samaria oraz największa naturalna przystań w Grecji – zatoka Souda.

Hotel Kavros Beach okazał się przeuroczym miejscem, był to płaski parterowy budynek usytuowany przy samej plaży nad Morzem Kreteńskim.

– Nie chciałem wynajmować apartamentu w jakimś kilkupiętrowym obiekcie – powiedział dumny z siebie Tomek. – Mamy dosyć schodów i wind w naszym bloku, prawda, skarbie?

Ewa długo stała w wielkim oknie ich apartamentu, z którego widać było śnieżne czapy na szczytach Białych Gór, a także lazur morza, które aż lśniło w blasku śródziemnomorskiego słońca. Przeciągłe westchnienie, jakie wydostało się z piersi kobiety, mogło być zarówno oznaką szczęścia, jak i niedowierzania. Dość, ze wytrąciło ją z zamyślenia.