Bernard Werber - Tanatunauci

Mając naprzeciw siebie tego aniołka, który wyśmiewał się z mojej niewiedzy, odważyłem się zadać pytanie cisnące mi się na usta podczas spotkania ze świętym Piotrem-Hermesem. Zrozumiałem jednak, że wielki klucznik zgodzi się udzielić tylko tych odpowiedzi, których będzie chciał udzielić. A mój serafin nie miał z pewnością tak dużego doświadczenia w tej materii.

– Powiedz no, aniołku, widziałem tu zmarłych, widziałem anioły, archanioły, diabły… Ale czy nad wami jest tutaj Bóg?

Wykonał nieznaczny ruch, jakby wskazując gdzieś daleko, z tyłu, za górą.

– A skąd ja mogę wiedzieć? – odparł. – Nigdy nie zauważono tutaj Boga, ale niektóre anioły wierzą, że Bóg istnieje i że jest wszędzie. Ja osobiście jestem agnostykiem. Jak święty Tomasz, którego być może spotkasz. Wierzę tylko w to, co widzę.

I roześmiał się anielsko.

Ja także nie dawałem jednak za wygraną, wpatrując się w górę światła sądu ostatecznego.

– A czy tam, z tyłu, korytarz Raju ciągnie się gdzieś dalej?

– Kto to wie? – powiedział, filuternie się uśmiechając. – Może tak, może nawet prowadzi do Boga? Ale moje miejsce jest tu. A twoje miejsce jest tam, na dole.

Zamachał skrzydełkami i odleciał.

Rose namawiała nas, byśmy wyruszyli za tę górę i sprawdzili, czy rzeczywiście istnieje biała fontanna będąca przeciwwagą dla czarnej dziury, lecz nasze pępowiny były już tak mocno naprężone, że baliśmy się zapędzać jeszcze dalej. Poza tym Stefania nalegała, żebyśmy jak najszybciej wrócili do naszej cielesnej powłoki. Sporo czasu już minęło, odkąd wyruszyliśmy, i trzeba było się spieszyć, jeśli nie chcieliśmy ujrzeć po powrocie jedynie stosu martwych ciał.

Z żalem, bo z żalem, ale popędziliśmy w stronę tanatodromu.

Już w grobie zmarły poddany jest osądowi dwóch aniołów, które nazywają się Munkara i Nakira. Od nich zależy, czy grób zamieni się w przedsionek piekła, we wstępny czyściec czy we wstępny raj. Potem aniołowie będą mogli wstawiać się do Boga, żeby ratować potępionych. Dzięki nim wydostaną się z piekła i staną się wówczas podobni do tso’rom (małych ogórków). W wyniku kąpieli w trzech kolejnych rzekach ich skóra ponownie stanie się biała.

Fragment rozprawy Śmierć, ta nieznajoma Francisa Razorbaka

Zaraz po powrocie Raoul podskoczył na fotelu. Był bardzo podekscytowany. W jego mrocznym spojrzeniu pojawiały się błyskawice, a ręce latały mu wokół ciała jak dwa przebiegłe pająki.

– Co się stało? Widziałeś ojca?

– Nie, ale pewien anioł opowiedział mi jego historię.

– Święty Piotr-Hermes?

– Nie, on mi odmówił, za to Szatan bardzo chętnie odpowiedział na moją prośbę.

Pragnienie wiedzy było u Raoula zawsze tak mocne, że musiało wywoływać silne wibracje. Czyżby jednak prawda okazała się tak przerażająca, że tylko czarny anioł był w stanie mu ją przekazać? Wstrząsnął mną dreszcz, zanim jeszcze mój przyjaciel zaczął opowiadać.

Pod koniec – powiedział mu Szatan – państwo Razorbakowie nie byli już w stanie się ze sobą porozumieć. Francis kompletnie zaniedbywał żonę, poświęcając się całkowicie pisaniu pracy naukowej zatytułowanej „Śmierć, ta nieznajoma". Im dalej posuwał się w badaniach, tym bardziej żona oddalała się od niego. Aż w końcu znalazła sobie kochanka, niejakiego Philippe’a.

To co było nieuchronne, stało się. Pewnego dnia ojciec Raoula zaskoczył gołąbki gruchające w najlepsze. Wściekłość. Kłótnie. Groźba rozwodu. Pani Razorbak potraktowała go z buta, zapewniając, że będzie walczyć o swoje do końca. A jeśli się rozejdą, to nie ze stratą, ale z korzyścią dla niej, zażąda bowiem wysokich alimentów i opieki nad Raoulem.

Tego samego wieczoru Francis Razorbak powiesił się na spłuczce w ubikacji. Dla syna nie było to już samobójstwo, lecz morderstwo. Cudzołożąc, matka popchnęła ojca, tak przecież wrażliwego, do ostateczności. W ten sposób mogła spokojnie przejąć po nim spadek i korzystać zeń do woli razem ze swoim kochankiem.

Nikt się nie zorientował w oszustwie. Było bowiem czymś logicznym, że nauczyciel filozofii zafascynowany śmiercią sam sobie ją zadał, chcąc lepiej zrozumieć, co się kryje po drugiej stronie lustra. Nawet Raoul w to uwierzył! Bez pomocy Szatana nigdy by nie poznał prawdy.

Prawda jest najgorszą bronią, a anioł ciemności nie omieszkał przedstawić wszystkich szczegółów i przyczyn. W zasadzie stało się tak, jakby po raz pierwszy policyjne śledztwo znalazło swoje rozwiązanie dopiero w Raju. Ileż nowych możliwości otwierał przed nami Ostateczny Kontynent!

Siedząc w penthousie z drinkami przygotowanymi przez Amandine, próbowaliśmy uspokoić przyjaciela. Ale wszystkie wysuwane przez nas argumenty zdawały się wywoływać skutek odwrotny do zamierzonego. Im bardziej przekonywaliśmy go, że cała ta sprawa należy już do przeszłości, im bardziej błagaliśmy go, by się z tym pogodził, zostawił zmarłych w spokoju i pozwolił żywym żyć ich własnym życiem, tym większa była wściekłość Raoula.

– Ona go zabiła, zabiła mojego ojca! – wykrzykiwał, łapiąc się za głowę.

– Nie, on popełnił samobójstwo. Nie możesz przecież wiedzieć, co się działo w jego głowie, kiedy przełożył ją przez łańcuch przy spłuczce.

– Ja może nie, ale Szatan owszem. Mój ojciec kochał matkę, a ona zdradziła go, i tyle.

– Szatan tylko utwierdza ignorantów w ich niewiedzy – przekonywałem.

Raoul jednak nie był w stanie normalnie rozumować. Tak jakby wszystko wokół niego zdeformowane zostało przez tę obsesyjną myśl.

Doprowadzony do potwornej wściekłości wstał, przewracając krzesło i szklankę, po czym wypadł z pokoju i zbiegł pędem po schodach tanatodromu.

Domyślając się, co zamierza zrobić, zacząłem pośpiesznie szukać numeru telefonu jego matki, żeby ją ostrzec. Dodzwoniłem się do niej i powiedziałem, że jej syn, przekonany o tym, że to ona ponosi winę za śmierć ojca, biegnie do niej, żeby się na niej zemścić. Przysięgała mi, że Raoul się myli, i bez trudu się z tego wytłumaczy, ale po chwili szybko odłożyła słuchawkę.

Parę rzeczy pośpiesznie wrzuconych do torby i już jej nie było, gdy Raoul z twarzą wykrzywioną nienawiścią wyważył drzwi jej mieszkania.

Wrócił do nas wciąż ogarnięty wściekłością. Nie znalazłszy matki, popędził do owego Philippe'a, jej ówczesnego kochanka. Rzucił się na niego, lecz tamten był silniejszy i powalił go na ziemię. Wszystko to razem było groteskowe! Dumny tanatonauta stał się znowu rozzłoszczonym dzieckiem, które tupie nogą i chce wszystko porozbijać!

Jakże łatwo dać się ponieść nienawiści!

Po raz pierwszy zrozumiałem, że często lepiej nie znać prawdy. Lepiej do niej dążyć, aniżeli dotrzeć, i dlatego zapewne święty Piotr-Hermes zdecydował się milczeć. Czyż Freddy nie zwykł mawiać: „Mędrzec szuka prawdy, podczas gdy głupek już ją znalazł"?

– Moja matka to najgorsza z dziwek – miotał się Raoul, kiedy już wrócił do nas.

– A kim ty jesteś, żeby mieć prawo ją osądzać? – uniosła się Stefania, kładąc mu na skroniach mokry ręcznik. – W końcu twój ojciec też nie był bez skazy. Zaniedbywał ją i interesował się tylko książkami. Sam mówiłeś, że tobą też się właściwie w ogóle nie zajmował. To ona cię wychowała!

Raoul jednak był w takim stanie, że nie dał sobie niczego wytłumaczyć.