Bernard Werber - Tanatunauci

Twierdza Alamut została zdobyta w 1253 roku przez wielkiego chana mongolskiego Hulagu, wodza wielkiego chińskiego chana Mongkego. Asasyni daremnie domagali się wsparcia ze strony sułtanów, którym wcześniej pomagali – ci nie interweniowali, ciesząc się na myśl, że wreszcie pozbędą się tych niebezpiecznych ludzi.

Zdziesiątkowani asasyni mogli się przekonać, że poznali jedynie namiastkę raju, sztuczny święty świat stworzony przez ludzi, żeby wprowadzić ich w błąd.

Fragment rozprawy Śmierć, ta nieznajoma Francisa Razorbaka

– Zaatakowały nas ektoplazmy piraci – tłumaczyła Stefania, z truciem łapiąc oddech, a skafander wciąż drżał na jej ciężkich piersiach. – Było ich około dwudziestu i ukryli się za pierwszą barierą komatyczną. Wykorzystując moment zaskoczenia, przecięli zębami pępowiny Luciena i Alberta.

Freddy odkrył ze zdziwieniem, że świat ektoplazmy rządzi się własnymi prawami. We śnie ludzie walczą, krew leje się strumieniami. Podobnie na Ostatecznym Kontynencie – ektoplazmy mogą walczyć ze sobą i przecinać sobie nawzajem łączące je z ziemią pępowiny. Dopiero co dokonał tego odkrycia i nie wiedział, jak wytłumaczyć to zjawisko. Może wystarczy emisja nienawiści lub agresji, żeby wywołać przemoc? W każdym razie dwaj biedni rabini zostali wchłonięci przez światło błyszczące w głębi lejka.

Ale jak to się stało, że Stefania i Freddy z tak dużą łatwością określili swoich napastników jako „asasynów"? Polegało to na komunikacji dusz. Meyer sądził początkowo, że to bitwa wydana przez Arabów. Natychmiastowe manichejskie skojarzenie: Arabowie przeciw Żydom, byłoby jednak zbyt proste. Byli to bowiem ostatni potomkowie asasynów, którzy widzieli w tym ataku na rabinów doskonały sposób na ożywienie świętej wojny i odegranie roli forpoczty zwycięskiego islamu. I zależało im na tym, żeby ta zwykła potyczka została bardzo mocno nagłośniona w muzułmańskim świecie.

Stefania była wściekła.

– Rzucili się na nas. Złapali nas za ręce. Próbowali rozerwać pępowiny, ciągnąc za nie z całych sił lub owijając je sobie wokół łydki. Kiedy zaskoczenie minęło, zaczęliśmy się bronić!

– I to jak jeszcze! – dodał Freddy. – Wysłaliśmy na łono Abrahama trzech spośród tych piratów. Wiedzą teraz, że nie damy się biernie mordować.

Walka rozegrała się trochę jak podmorska bitwa płetwonurków, z tym że chodziło nie o odcięcie dopływu sprężonego powietrza, lecz o zerwanie srebrzystych pępowin. Wokoło najświeżsi zmarli ze zdziwieniem przyglądali się, jak tanatonauci zabijają się nawzajem!

Chociaż prezydent Lucinder postanowił trzy dni wcześniej rzucić palenie, chwycił teraz eukaliptusowy papieros Raoula.

– Patrząc perspektywicznie – powiedział, wypuszczając pachnący dym – należałoby ogłosić Ostateczny Kontynent „strefą zdemilitaryzowaną". Każdy, kto tam wkroczy z wrogimi zamiarami, zostanie natychmiast wygnany.

– Przez pokojowe siły ONZ-etu? – zaśmiała się Stefania.

– W tej chwili jesteśmy bezsilni. Wszyscy mają prawo się tam udać, także asasyni, a nie jesteśmy w stanie zapanować nad nimi tu, na ziemi. Nie wolno nam wywołać konfliktu, nawet na poziomie lokalnym, żeby chronić Ostateczny Kontynent, który na dobrą sprawę należy do wszystkich.

Nigdy dotąd nie zastanawiałem się nad aspektami dyplomatycznymi naszych działań. Zwykle odkrywcy wbijali flagę swojego kraju na odkrytym terytorium. W taki sposób powstawały kolonie. Najpierw pojawiali się odkrywcy, potem karczownicy, za nimi kupcy i wreszcie administracja. W trakcie kolejnych wojen wytyczano nowe granice, czasem za pomocą zwykłej linijki, jak w przypadku wielu krajów Afryki. My jednak w żaden sposób nie zaznaczyliśmy stref, które odkryliśmy, tak że Ostateczny Kontynent nie był do tej pory własnością żadnego państwa. Oczywiste zatem, że pierwsi, którzy użyją siły, by ten obszar zdobyć, mogą stać się jego władcami. Jak na Dzikim Zachodzie zwycięży ten, kto szybciej wyciągnie rewolwer!

Jako niezwykle naiwna istota, zawsze wyobrażałem sobie, że mężczyźni i kobiety oddający się medytacji i kładący na szali swoje życie, zasiadając w fotelach startowych, mogą być wyłącznie uczciwymi i porządnymi ludźmi, których jedynym celem jest przesunięcie granic poznania .

Ale przygoda się skończyła, koniec z kaskaderami śmierci, nie ma już marzycielskich mistyków! Wraz z upowszechnieniem odlotów tam, w górze, pojawiać się będą te same problemy, których rozwiązanie tu, na ziemi, zajęło nam tak wiele czasu. Okazało się, że w zaświatach jakakolwiek sekta, jakakolwiek horda fanatyków, jakakolwiek banda złoczyńców jest równie potężna jak państwo. Kilku asasynów, których moc odpowiadała sile pięćdziesięciu bezmózgich morderców, mogło przywłaszczyć sobie Raj po prostu dlatego, że pierwsi wpadli na pomysł zdobycia go siłą!

Jak można się im przeciwstawić?

Prezydent Lucinder wydawał się zniechęcony.

– Nade wszystko, moi drodzy, należy zachować ostrożność. Trzeba za wszelką cenę uniknąć incydentów dyplomatycznych lub politycznych z Libanem, Iranem, a tym bardziej z Arabią Saudyjską.

Stefania się oburzyła:

– Ale przecież ani Iran, ani Liban, ani Arabia Saudyjska nie wspierają asasynów. Oni są wrogami wszystkich Arabów.

– Nawet pozostali szyici ich nienawidzą i odnoszą się do nich z pogardą – dorzucił jeden z uratowanych rabinów.

– A kto to wie tak naprawdę? – prawie krzyknął Lucinder. – Saudyjczycy uparli się, że zbudują gigantyczny tanatodrom niedaleko Mekki. Z usług jakich najemników mogą skorzystać, żeby się znaleźć na czele tego wyścigu? A przecież to oni są głównymi dostawcami ropy naftowej i nie możemy sobie pozwolić na luksus pokłócenia się z nimi nawet z powodu kilku drobnych problemów w dziedzinie tanatonautyki.

– Ale tu chodzi o życie i śmierć – zaprotestowała Rose.

– Przykro mi, moi mili, najpierw muszę się zająć siedmioma miliardami istnień ludzkich, które na naszej planecie mają duszę mocno połączoną z ciałem, a w szczególności sześćdziesięcioma milionami osób, z czego ponad połowa to wyborcy jeżdżący dzięki ropie naftowej samochodami, noszący ubrania z tworzyw uzyskanych z ropy naftowej, ogrzewający mieszkania ropą naftową i do tego…

– No to może byśmy znaleźli saudyjskiego emira, który zgodziłby się przyłączyć do nas? – zapytałem prosto z mostu.

– W takim razie macie wolną rękę! – oświadczył prezydent, rozkładając szeroko ramiona.

„Wywyższył Bóg gorliwie walczących swoimi dobrami i swoim życiem nad tych, którzy siedzą spokojnie, o jeden stopień. Wszystkim Bóg obiecał rzeczy piękne. Lecz Bóg wyróżnił walczących gorliwie ponad tych, którzy siedzą spokojnie, nagrodą ogromną". [17]

KORAN, sura TV, 95

Fragment rozprawy Śmierć, ta nieznajoma Francisa Razorbaka

Asasyni byli nie tylko prekursorami wojny religijnej, której nie przewidzieliśmy. Owszem, na początku naszych eksperymentów spotkaliśmy się z rywalizującymi ze sobą w gorliwości duchownymi, którzy chcieli pierwsi dotrzeć do świata umarłych, ale nigdy nie wyobrażaliśmy sobie, że konflikt ten może przybrać tak wielkie rozmiary.

Hinduiści przeciwko muzułmanom, protestanci przeciwko katolikom, buddyści przeciw szintoistom, żydzi przeciw muzułmanom: u wybrzeży Ostatecznego Kontynentu ścierały się najpierw główne religie. A potem do walki przystąpiły dysydenckie odłamy i bractwa pragnące zachować odrębność: irańscy szyici przeciwko syryjskim sunnitom, dominikanie przeciw jezuitom, taoiści będący zwolennikami Laoziego przeciwko adeptom Zhuangziego, luteranie przeciwko kalwinistom, liberalni żydzi przeciw ultraortodoksom i antysyjonistom, mormoni przeciwko amiszom, Świadkowie Jehowy przeciw Adwentystom Dnia Siódmego, wyznawcy sekty Moona przeciwko scjentystom!