Bernard Werber - Imperium aniołów

– Jak zwie się ten lud?

– To relatywiści, od nazwy ich wierzenia – relatywizmu.

Zgodnie z założeniami ich religii istnieje wiele prawd, które zmieniają się w czasie i przestrzeni. Relatywiści dość wyraźnie wzbudzają niechęć miejscowej ludności. Każdy z czterech narodów jest przekonany o słuszności własnych racji i uważa, że relatywiści są sprawcami wszystkich ich kłopotów. Tak więc w okresach wzrostu wszyscy oddają się prześladowaniu relatywistów, co wzmaga jeszcze panujący nacjonalizm. Prześladowania zaś są z reguły zapowiedzią nadchodzącego ochłodzenia stosunków pomiędzy dwoma sojusznikami.

Freddy milknie zamyślony. Wiem, o czym w tej chwili myśli. Zastanawia się, czy wszystkie ziemskie czy też pozaziemskie gatunki nie posiadają przypadkiem takiej samej siatki ról społecznych.

– Relatywiści byli obiektami prześladowań – mówi Zoz. – Wielokrotnie myśleliśmy już, że znikną z powierzchni globu. Jednak za każdym razem udawało im się ocaleć i zmutować, relatywizując coraz bardziej własną kulturę.

Nagle, tknięty intuicją, Raoul mówi:

– Być może Żydzi i relatywiści są jak pstrągi w oczyszczalniach słodkiej wody.

– Jak pstrągi? – dziwi się rabin.

– Oczywiście, w oczyszczalniach wody umieszcza się pstrągi, gdyż są to zwierzęta wyjątkowo wrażliwe na zanieczyszczenia. Jeśli tylko w ich otoczeniu znajdzie się ślad toksycznego związku, pstrągi zginą pierwsze. To taki rodzaj dzwonka alarmowego.

– Nie bardzo widzę związek…

– Żydzi, naznaczeni prześladowaniami, jakich obiektem byli w przeszłości, stali się przewrażliwieni. Ze zwiększoną agresją reagują na powstające systemy totalitarne. To takie błędne koło. Tyrani wiedzą bowiem, że Żydzi natychmiast ich wyśledzą, próbują więc pozbyć się ich jak najprędzej.

Marilyn Monroe przejmuje pałeczkę:

– Raoul ma rację. Dla nazistów Żydzi byli niebezpiecznymi lewakami. Dla komunistów – aroganckimi kapitalistami. Dla anarchistów – dekadenckimi mieszczanami. Dla mieszczan – destabilizującymi anarchistami. Zadziwiającą rzeczą jest, że gdy tylko stabilizuje się scentralizowana i hierarchiczna władza, jej pierwszym celem jest prześladowanie Żydów. Nabuchodonozor, Ramzes II, Neron, Izabela I Katolicka, święty Ludwik, carowie, Hitler, Stalin… Intuicyjnie przywódcy, zwolennicy totalitaryzmu, wiedzą, że tam gdzie znajdują się Żydzi, tam też są osobnicy niepodatni na indoktrynację, ich myśl zrodziła się bowiem pięć tysięcy lat temu i oparta jest nie na kulcie charyzmatycznego wojownika, lecz księgi zawierającej symboliczne historie.

Freddy waha się przez chwilę. I ja dorzucam swoje trzy grosze:

– Być może Żydom udało się ocaleć dlatego, że są „pstrągami wyczulonymi na totalitaryzm". Przecież to jedyny lud starożytny, który zachował swoją kulturę niemal nietkniętą. Tymczasem wszystkie wielkie imperia: egipskie, rzymskie, greckie, hetyckie czy mongolskie, gdy tylko zaczęły eksperymentować z totalitaryzmem, bardzo szybko upadły. Kultura żydowska odgrywa w tym wszystkim ogromną rolę.

– Tak jak każda kultura ma swoją rolę: Japończycy, Koreańczycy, Chińczycy, Arabowie, Cyganie, Indianie amerykańscy, wszyscy ci, którym udało się przeżyć po dziś dzień, pełnią konkretną funkcję w tej wielkiej ludzkiej masie. Konieczne jest utrzymywanie między nimi równowagi.

Zoza śmieszą nieco nasze teorie. Freddy chciałby obejrzeć świątynie relatywistów, ruszamy więc w stronę jednego z tych osobliwych miejsc. Nie widać żadnych pomników, żadnych ekstrawagancji. Wyjątkowa surowość świątyń relatywistów przywodzi nam na myśl kościoły protestanckie.

Zoz zabiera nas teraz na pole walki, gdzie toczy się właśnie bitwa pomiędzy armią Letnich a wojskami Zimowych. Z początku roboty Zimowych wydają się mieć przewagę, lecz ostatecznie tłum dzieci kamikaze, skaczących w sam środek szeregów wroga, przechyla szalę zwycięstwa na stronę Letnich.

– No tak… Na razie wciąż ludzie mają przewagę nad robotami – zauważa nasz przewodnik.

Dzieci, niosące w plecakach materiały wybuchowe, podążają w stronę schronów bojowych Zimowych, chronionych pancernymi wieżyczkami.

Czy tak wyglądać będzie przyszłość wojen?

Anioł o różowej, nieco bardziej świetlistej niż Zoz aurze podlatuje w naszą stronę – to musi być z pewnością jego osobisty instruktor, miejscowy „Edmund Wells".

– Cholerka, to mój mentor – bełkocze niewyraźnie anioł.

Istotnie, nowo przybyły nie wygląda na zadowolonego.

– Co ty wyprawiasz? Twoi klienci harcują sobie w najlepsze! Wracaj do nich natychmiast!

– Ale… ale… – jąka się Zoz. – Moi towarzysze to anioły z innej galaktyki. A więc istnieje jednak inny Raj! Jest też życie pozaczerwienne! Wyobrażasz to sobie?

Na instruktorze informacje te zdają się nie robić najmniejszego wrażenia.

– Niestety, Zoz, nie miałeś jeszcze prawa dowiedzieć się o tym. Ani ty, ani tobie podobni, nie powinniście jeszcze o tym wiedzieć, mam więc nadzieję, że będziesz umiał trzymać język za zębami.

Jeśli Zozem opiekuje się anioł instruktor, który wie o istnieniu Ziemi, oznaczałoby to, że Edmund Wells, mój własny mentor, wie z kolei o Czerwieni.

– Czy nie jest pan przypadkiem „siódemką"? – pyta Raoul.

Anioł instruktor rzuca nam potępiające spojrzenie.

– Wy też znajdujecie się bardzo daleko od waszych klientów, powinniście już wracać.

– Nasi klienci świetnie sobie dają radę sami – mówi Raoul.

– Hmm… Jesteś tego taki pewien? Czerwienne przysłowie mówi, że „mleko kipi wtedy, kiedy akurat nie patrzy się na garnek". Nie ponoszę za was odpowiedzialności, więc nie będę dawał wam dobrych rad, ale jeśli chodzi o Zoza, nie zgadzam się, żebyście sprowadzali go na złą drogę. Zrozumiano, Zoz? Żeby przypadkiem nie przyszło ci do głowy spacerować sobie po tej ich „Ziemi".

Zoz opuszcza głowę z pokorą, spogląda na nas nieśmiało na pożegnanie i oddala się u boku swojego instruktora, który rzuca jeszcze przez ramię:

– Koniec przerwy! Pora, żebyście wszyscy wrócili do pracy.

ISTOTA POZAZIEMSKA: Najstarszy zachodni tekst wspominający o istotach pozaziemskich przypisywany jest Demokrytowi i datuje się go na czwarty wiek przed naszą erą. Nawiązywał on do spotkania badaczy ziemskich i pozaziemskich na innej planecie, mieszczącej się pośród gwiazd. W drugim wieku Epikur stwierdza, że istnienie światów podobnych do naszego jest rzeczą jak najbardziej logiczną. Nieco później tekst ten zainspiruje Lukrecjusza, który w swoim poemacie De natura rerum ponownie rozważy możliwość istnienia ludów pozaziemskich, żyjących z dala od Ziemi.

Tekst Lukrecjusza spotkał się z ogólnym zainteresowaniem. Arystoteles, a później święty Augustyn starają się przekonać, że Ziemia jest jedyną planetą zamieszkaną przez żywe istoty, a żadna inna istnieć nie może, gdyż Bóg tak sobie zażyczył. Podążając w tym samym kierunku, papież Jan XXI zezwolił na wykonywanie kary śmierci na każdym, kto choćby wspomniał o innych zamieszkanych światach. Trzeba było czterystu lat, by istoty pozaziemskie przestały być swego rodzaju tematem tabu. Filozof Giordano Bruno, na przykład, został spalony na stosie w 1600 roku za między innymi podtrzymywanie tej tezy.

Cyrano de Bergerac napisał w 1657 roku dzieło pod tytułem Tamten świat , obrazujące podróż do państw Księżyca i Słońca, do której to książki nawiązał Fontenelle w Rozmowach o wielości światów , a także Wolter, w 1752 roku, w powieści Micromega (Mały-duży), opowiadającej o wielkim podróżniku z przestrzeni kosmicznej, który z Saturna przybywa na Ziemię jako turysta.