Вячеслав Адамчик - Чужая бацькаўшчына

— Соль вунь на печы камянее… Цэлая торба, — знайшоў адчэпку i занаравiўся тады Мiця. Лiтавара ён недалюблiваў.

— З’ездзiш, не звярэдзiшся, — Улас Корсак, зняўшы з цвiка, прытаптаў на лысым i белым, як рэдзька, цеменi пляскатую зашмальцаваную кепку, збiраючыся недзе на двор.

— Так, можа, Хрысця? — разявiўшы рот, махнуў галавою Лiтавар. — У вазку, як паню, правязу. Шкода, што ў яе каўняра лiсовага нямашука.

— Нябось, каб не скупы быў, дык купiў, — Хрысця шмарганула з суконнага клубка нiтку, накручваючы сабе на палец.

— Едзь, дальбог, куплю!..

— Хiба авечы цi цялячы, — засмяялася Хрысця, трасучы купкамi маладых грудзей.

— Куды яна паедзе, — азiрнуўся Корсак. — Хай во хату даглядае…

Выбiралiся на торг раненька — над Верасавам яшчэ шарэла абложная зiмовая ноч. Упоцемку шамацеў сухi снег. Злёг занач мароз — ачысцiлiся ад лёду шыбы, у запацелых вокнах душылася жоўтая яснасць. Пахла дымам ад саломы — нехта ёй распальваў у печы.

Мiця Корсак, месячы пухкi снег, што занач зацерушыў сцежкi i цяпер пахрумстваў пад нагамi, як сухое сена ў каня на зубах, выйшаў за высокi i белы каўпак свайго гумна на другую вулiцу. За дробным пераплеценым галлём вiшняў у Мондрых свяцiлiся вокны. На белай фiранцы поўзаў цемнаваты цень. За хатаю ў гумне па мяккiх шапаткiх снапах глуха бухалi два цапы. Iмполь з старым, устаўшы недзе, мусiць, з другiмi пеўнямi, малацiлi. У Лiтавараў на надворку, чуваць было, нехта кашляў. Мiця, перабегшы равок, падняўся на груд. З поля дзьмуў тугi, як нацягнутая радзюжка, вецер, сек сухенькiм снегам у твар. Наставiўшы з аднаго боку каўнер, Мiця зайшоў на Лiтавараў двор.

Бронiк з бацькам ужо запрагалi каня. У санках з высокiмi драбiнкамi трэпала звязанымi нагамi, падымаючы чорную з белай зоркай на лобе голаў, накрытае радзюжкай цяля.

— Добрыя людзi недзе ўжо даўно ў Дварчанах, — буркнуў стары Лiтавар на Мiцева «дзень добры». Бронiк, упiраючыся каленам у кляшчы, нацягваў супоню. — А вы збiраецеся, як з козамi на торг.

— Успеецца, куды дзенецца той торг, — Бронiк абышоў круга саняў, утаптаў у задку канюшыну.

З хаты высунулася Лiтаварыха, асцярожненька ступаючы на зацярушаных снегам дашчаных сходах, паклiкала Мiцю, падала яму новы, што пах кiслаю рошчынаю, кажух.

— Наш Бронiк як маленькi — не прынясi, не падай, так i забудзецца… Во, хоць ногi ўкрыеце. А то ж скалець можна такiм холадам.

Стары Лiтавар, адчынiўшы i адвалокшы да плота доўгую з жэрдак браму, узiраўся, як выязджаюць з надворка Бронiк з Мiцем. Старая, раптам успомнiўшы, падбегла за санкамi, грузнучы ў глыбокiм снезе i задыхаючыся, крыкнула Бронiку:

— Глядзi ж, сынок, танна ўжо не спускай! Калi што якое, дак вязi дахаты… Напытвае, кажуць, Грабянка пра цялят, завязi мо яму.

— Ат, ты, — скрывiўся Бронiк, саромеючыся перад Мiцем мацерынай рады i за крыжам выкiроўваючы на шашу каня.

Крохка рыпеў, ссядаючыся пад палазамi, снег. Тоненька, цягуча, як нiтачка, пазвоньваў пад дугою медзяны званок.

Гумном, гаркаватым пылам пахла з-пад радзюжкi сухая, з шаматкiмi галоўкамi, канюшына, укiнутая ў драбiнкi i засланая старою радзюжкаю, каб было лаўчэй сядзець.

На лёгкай шашы конь пабег трушком. Заварочваючы голаў ад стрэчнага ветру, сек шыпамi стары зледзяны снег. З сярэдзiны гарбатае шашы санi зносiла ўбок, на косую расслiзганую каляiну. Абапал мiльгалi карэлыя, з белымi вiлаватымi камлямi сукоў, старыя бярэзiны. У карычняватым галлi бэрсаўся i густа шумеў вецер. Уздоўж шашы стракацелi рэдкiмi дошкамi новыя жаўтаватыя шчыты.

Зрадзеў снег. Вецер змятаў з сiвага неба, як гаспадар з чыстага таку, астатнi пылок. Пачынала развiднiвацца — на полi засiнеў чысты, мяккi, як падушка ў маладой дзеўкi, снег. Заяснеўся твар у нiзкага насупленага неба — недзе збоку на ўсходзе паднiмалася яснасць.

За вярсты тры ад Верасава Мiцю з Лiтаварам дагнаў дзень.

Пярэднiя фурманкi зварочвалi з шашы ў канаву, па самыя драбiнкi ў глыбокiм снезе хавалiся санкi. Фыркаючы, як вожык, i высунуўшы доўгi лычок радыятара, сунуўся самаход — невялiкi круглы аўтобусiк, крывенькiмi пярэднiмi коламi рассоўваючы на шашы пухкi снег. Ззаду за iм курыўся, паднiмаючыся, як у кудасу, сiвы пыл.

— Каня ты зацугляў? — штурхануў Мiця Лiтавара, бачачы, як там пудзяцца, задзiраючы галовы i кiдаючыся ўбок, ляцяць на злом галавы конi.

Саскочыўшы з чорнага вазка, мужчына ў доўгай бурцы трымаў за цуглi свайго маладога ў цёмныя яблыкi жарабка. Задзiраючы голаў, перабiраючы ад страху нагамi, жарабок адступаўся назад.

— Не бойся, чаго там, удзержу, — крыкнуў Лiтавар, напiнаючы сырамятныя лейцы.