Вячеслав Адамчик - Чужая бацькаўшчына

Межавы ружовы камень нагадаў Мiцю далёкае лета, тую пору яго, калi пасянуюць i на балоце астануцца толькi сухiя, паўтыканыя лапкi алешнiку, якiмi значылi мяжу, няроўныя радкi ад касы, з жоўтымi, зрэзанымi купкамi пяску, наточанага мурашкамi, i калi можна было прыганяць сюды на пашу каровы. Далей, дзе рэчка рабiла луку, падмываючы сыпкi груд, стаяла яшчэ сiвая ад спелае мятлiцы, ацяжэлая, няскошаная сенажаць, там, у цёмных прысадзiстых кустах алешнiку, рыпеў, як дралi жыўцом дрэва, затоены драч: згорбiўшы спiну, высока i асцярожна паднiмаючы ногi, хадзiў бусел, варочаў доўгай дзюбай — выцiкоўваў адным вокам жаб, потым бiў ёю, як кiркаю, i высока задзiраў голаў.

А за рэчкаю, за купамi сiвых, што гнулiся ў адзiн бок, вербаў, хавалася вёска. Пад рэдзенькаю, як начэпленая на верацяно растрэсеная кудзеля, хмаркаю вiўся, не махаючы крыламi, каршун — у вёсцы былi чуваць лопат i кудахканне курэй i нечы глухi голас i крык.

Тонкiм, крыклiвым голасам там, за вербамi, спявала няспелае дзяўчо:

Мiця любiў гэты крыклiвы голас дзяўчацi, гэтую ясную познюю, ужо ў апалай расе, ранiцу, неба ў белых, як растрэсеная на верацяне кудзеля, хмарах, гэтае балота, рэчку ў прысадзiстым алешнiку, дзе востра цвiрчалi маладыя, з жоўтымi дзюбамi, рудаватыя шпакi. Нейкая любасць у душы прыходзiла да гэтага свету, радасць мяшалася са светлым смуткам.

Мiцю хацелася складаць вершыкi, каб расказаць iх на вечарынцы, як расказваў Яўхiм, якога ў лазовым, раз’еханы, як стары кошык, палукашку прывозiлi верасаўскiя хлопцы недзе з Навасад. Напiўшыся вечарам, кароткi рыжы Яўхiм лез з гармоняю на лаву, прыскальваў адно вока, расцягваў стракатыя, з блiшчастымi кантамi мяхi i пачынаў «вычвараць»:

Мiця цiснуўся туды, да лавы, да покуця, дзе пад абразамi стаяў Яўхiм: зялёная, у блiшчастых, як слюда, зорачках-iскрах гармоня задыхалася i сапла. Мiцю брала зайздрасць: яму хацелася быць музыкантам, хацелася, каб i яго прывозiлi ў лазовым палукашку, i, стоячы на лаве, ён расказваў бы смешныя вершыкi, а ў людзей заходзiлася б сэрца, як заходзiлася ў яго, калi ён, стаiўшыся, глядзеў на Яўхiма.

Як гэта было даўно. Даўно ўжо няма на свеце Яўхiма: казалi, ён быў пуцявым абходчыкам i яго зарэзаў поезд.

I Мiцю раптам зрабiлася шкода рыжага Яўхiма, тае далёкае яснае пары лета, смешнага тонкага голасу дзяўчацi, белаватай хмаркi, пад якою вiўся каршун, вострага крыку маладых рудаватых шпакоў. Няўжо ўгё без нiякага следу гiне на свеце, як гiнуць старыя алешыны, дзе цяпер знаць ружаватыя, наўскос зрэзаныя пнi. I гэтыя пнi счарнеюць, зарастуць травою, i iх пачнуць тачыць мурашкi, а тут пойдзе расцi малады алешнiк.

Дайшоўшы да раўка, дзе зелянiлася свежая, як маладая атава, не прыхопленая замаразкам трава, па высокiх купiнах пераскочыў iржавую, зацягнутую сiнявата-мутнаю плеўкаю крынiцу i падняўся на грудок. Азiрнуўся — убачыў вёску: шарыя ў карычняватым прысаддзi стрэхi, за нечы комiн сiняватым каснiком зачапiўся дым. Каля рудога папару за вёскаю, як злiнялая пасма лёну, слалася дарога, на грудку стракацела, спярэшчанае белымi радкамi снегу, зялёнае жыта. Сонца ўжо залацiла край цемнаватае, высокае, як сцяна, хмары. Яна сыходзiлася з зямлёю, закрывала нiзкi i здалёк цёмны лезнявiцкi лес.

Няўжо праўда, што ўсё гэта павiнна змянiцца на зямлi — вёска, той далёкi лес, лапiк стракатай рунi на грудку, дзе на другое лета будзе палавець высокае, як троснiк, i густое жыта, потым будзе адлiваць золатам пруткае ржышча i пад восень на сонцы цяплом запахне свежая ралля. I гэтак бясконца. Бясконца будуць мяняцца людзi ў гэтай цiхай, што хаваецца за карычнявата-чорным прысаддзем, вёсцы.

А колькi iх змянiлася ўжо. I нiхто не ведае, чым жыў, пра што думаў гэты даўнейшы чалавек. А ён жа таксама пераходзiў недзе тут кладку, глядзеў з грудка за вёску, радаваўся, што добра паўсходзiла рунь. Улетку аглядаў поле i быў давольны, што выпаў ураджайны год, што будзе ўмалотны колас, будзе хлеб. А хто ведае гэтага чалавека?

Няўжо i я без нiякага следу павiнен згiнуць, растаць, як дым, у гэтым бясконцым свеце?

Мiцю ўзяла трывога, ахапiў страх, у нейкай звар’яцелай гарачынi завiрылi, закружылiся, як глыбокая вада, яго мыслi: ён згiне, прападзе ў гэтым бясконцым свеце — i пасля яго не астанецца нiчога. Няўжо гэта праўда? Няўжо? I ён, як за саломiну, хапiўся зноў за тое, што перадумаў раней, кожны раз самнасам, стаiўшыся перад сном, — ён зробiць нешта вялiкае на гэтай зямлi дзеля сябе i дзеля сваiх людзей, ён пойдзе ваяваць за iхнюю волю. Ён згiне, але яго будуць помнiць. Чалавек павiнен пакiдаць пасля сябе памяць.