Кастусь Акула - Дзярлiвая птушка

— Сабаку ты друг, а ня мне! — падняў Пракоп голас. — Выбiрайся з майго гумна, каб тут твайго й смуроду нi было, а то…

— А то што, дзядзька, зробiш? Ну скажы што, га? Пойдзiш у палiцыю? Данясеш тым самым катам, што тваю Алену са сьвета зьвялi?

Пракопа як быццам хто варам аблiў. Ён дрыжэў. Гэты нахабны дзяцюк пекануў у самае кволае. Дый працягваў:

— Iж i дурны ты чалавек, Пракоп. Табе-б з намi цяпер дзiржацца, а ты мне дэфэнзывай грозiш! Цьфу!

Зьедлiвая ўсьмешка на заспаным твары зьдзеквалася з Бахмача, выклiкала на бой. А той плявок дык ужо й мерку перабраў. Бахмач зрабiў крок наперад.

— Ухадзi вон адсюль, сабака ты! Чаго цябе нячыстая на маю галаву прыгнала? Вон кажу! — сыкнуў злосна Пракоп, мерачыся на Косьцiка, каб схапiць яго рукамi загрудкi.

У гэты момант Косьцiк сунуў правую руку ў кiшэню портак i вомiг выцягнуў адтуль вялiкi складанчык. Пстрыкнула ў спрактыкаванай руцэ й выпрасталася зiхатлiвае лязо. Косьцiкавы вочы зрабiлiся цяпер злоснымi. Дзяцюк, як пантэра, гатоў быў скочыць на Пракопа. Бахмач, зьбянтэжаны такiм манэўрам Сабакевiча, застыў на мейсцы, сочачы нож.

— Нi скачы, Бахмач! — грозна сьцiшыўшы голас, цадзiў праз зубы Сабакевiч. — Нi прынуждай мяне нож упатрабiць, бо яй-богу нi шучу.

А тады яшчэ больш пагрозьлiва й шматзначна:

— Ты яшчо паскачаш у мяне як мiленькi, як нашыя прыдуць!

Кроў хлынула ў Пракопаву галаву. Вялiкая злосьць пры фiзычнай немачы зьбянтэжыла яго канчаткова.

— Я пайду, а ты… выбiрайся з пунi, — сказаў больш лагодна, падымаючы лёккi кош iзь сенам на правае плячо.

Не прыгадваў, як вытрас у ясьлi кабыле тое сена. Добра ўжо зьмяркалася, калi наважыўся зазiрнуць да швагры. Той выслухаў яго зь вялiкай увагай i зьдзiўленьнем, ды перапытаў:

— Дык як ён сказаў: нашыя прыдуць?

— Так i сказаў: ты, кажа, паскачыш у мяне, як мiленькi, як нашыя прыдуць!

Мужчыны сядзелi на прызьбе. Збоку стаяла Кацярына. Доўга маўчалi.

— А чорт-жа яго бацьку знаiць. Будзь-жа тут разумным i ўгадвай, што будзiць…

У Бахмачовым голасе наскрозь пульсавала вялiкая трывога.

— Ат, Пракоп, махнi рукой. А чаго-ж яму спадзявацца? Вунь доктарава радзiва ўжо гадамi трубiць. што руку помачы пададуць, што прыдуць… Ды мала што брэшуць…

Ды й у Алесевым голасе чулася няпэўнасьць. Нiколi-ж так раней не разважалi аб вялiкай праўдападобнасьцi таго, аб чым сяньня з пагрозай сказаў Пракопу Сабакевiч.

— Алесь, а што будзiць, калi й праўда возьмуць i прыйдуць, а гэткi бандзiт i злодзей станiць над табой начальнiчаць? Га?

I на гэта пытаньне нiхто не адважыўся адказаць.

Доўга тэй ночы ня мог заснуць Пракоп. На яго жыцьцё лёг новы цень.

На двары пачалi ўжо голасна гарлапанiць пеўнi, калi прачнулася Дуня Макатунiшка. Правы бок ныў ад цьвёрдых палаткаў, на якiх шчыльна, покатам адно побач другога, спала цэлая сям'я Макатуноў. Сяньнiк, з пацёртай на дробную мякiну саломай, не памагаў, яго як-бы й не было.

Ды не ад самой цьвёрдасьцi азбудзiлася Дуня. Нешта моцна ўпiлося ў мякаць шыi. Памацала пальцам, расьцёрла нешта лiпкае зь едкiм смуродам. Здагадалася: гэта клоп.

Збоку раз-пораз варушылiся, кiдаючыся з аднаго на другi бок, дзецi й жанчыны. Паразiты не давалi спаць. Дунi сон адразу сагналi з павек. Пэўны час ляжэла спакойна, углядалася ў цемру й думала. Тады нешта покнула зьверху проста на голыя грудзi. Дуня зноў абмацала клапа, з агiдаю адкiнула ў цемру. Ужо ведала — клапы вандравалi па столi, ды покалi ўнiз на сваю пажыву.

Цi-ж першы гэта раз? Ведала, што будзе далей. Зараз ускарабкаюцца кабеты, засьвецяць газьнiчку, пазапальваюць лучыны ды з бурчэньнем пачнуць паляваньне на агiдных смактуноў крывi. Пасьля ўскапышацца, тручы спрасонку ручкамi заспаныя вочы, ды ўзьнiмуць лямант дзеткi.

У гэткiя часы прыгадвала Дуня свайго бацьку, таксама быццам як праз сон. Было гэта, мусiць, даўно-даўненька, перад тым, мусiць, пакуль на сабачы сенакос наважыўся йсьцi. Зьяўляўся ён у ейным уяўленьнi амаль заўсёды iз лучынай у руцэ. Насуплены, злосны. Капцiць лучынавы агонь, трашчыць ды прагна жарэ сухую драўнiну чырвоны язык i ўсё падарожнiчае па шчэлках ложка, палаткаў, па печы, па сьценах. Бацька — заядлы паляўнiчы на клапоў. У паляўнiчага густымi чорнымi валасамi абрасьлi напаўзакрытыя шэрай зрэбнай кашуляй грудзi. Калi пападзе на вялiкую здабычу, тады чуваць нейдзе з глыбiнi гэных касматых грудзей голас:

— Iж ты, падла, як крывi нажлопаўся, што ажно паўзьцi ня можыць. Цьфу!

Бацька брыдка мацюкаецца. Мацi цi каторая сястра памагаюць з лучынамi. Калi дзе ў якой шчылiнцы большую клапiную сям'ю апоруць, тады труць, поруць так заўзята, ды палююць, што аж лучына ад смуроду сквiрчыць. Забаўным, хоць i дакучлiвым, было для Дунi тое паляваньне. Сон пераб'е яно, што пасьля цэлы дзень рот ад зяваньня балiць.