Барыс Пятровіч - Плошча. Гісторыя аднаго каханьня

Спачатку ўсё было чынна – мы прыглядалі­ся адно да аднаго, – потым раззнаёміліся, разгуля­ліся – у іх таксама дома не было нікога. Алеся рас­па­чала нейкую гульню – нешта не давала мне паглядзець, а я ў яе адбіраў. Яна ўпала на ло­жак, а я на яе і ў нейкі момант заўважыў, што яна не абараняецца, а мне і адбіраць тую рэч ня хочацца. Мы застылі ў такой паставе. Яна нам спадабалася. Нам было добра, але калі я хацеў устаць, зьбянтэжана, бо ведаў як бывае і як можа быць далей, Алеся мяне прытрымала (яна сораму таго яшчэ ня ведала, ёй проста было прыемна…) і мы яшчэ трохі пакоўзаліся.

І потым, калі заставаліся разам, адныя – мы наўмысна паўтаралі тую гульню: яна хавала не­шта, а я ў яе адбіраў, але я так і не адважыўся паказаць ёй, што бывае далей і як бывае яшчэ прыемней гуляць, калі распрануцца…

Але аднойчы Алеся ўстала на ложку і пачала павольна-павольна распранацца… засталася зусім голай і я ўбачыў першыя нясьмелыя, кволыя яшчэ, рэдкія, але чорныя-чорненькія валосікі ў яе на лабку...

А потым… – не, гэта я пачынаю ўжо пры­дум­ляць…

Паэт, блін…

На самой справе нічога не было… Даруй, даруй мне Але­ся…

…Алеся даўно замужам – за Васькам з суседняга пад’езду, і я часам бачу іх на шпацыры вакол дому, з каляскай, у якой сядзіць двойня – два хлопчыкі…”

Як ён і думаў, Сьвета ўжо чакала яго. Стаяла ля ўва­ходу, ля адзіных расчыненых дзьвярэй, і кідала позіркі ўправа-ўлева нібыта баялася прапусьціць. Такой яна падабалася яму яшчэ менш. Ці, лепей сказаць, – зусім не падабалася. Ён нават падумаў, што з яе боку гэта выглядае не каханьнем, а нечым іншым. Разьлікам...

Пэўна, ён не памыліўся ў сваіх запісах-накідах: маж­ліва, тут спрацоўвае чыста жаночая (дзявоцкая? не – постсавецкая…) боязь застацца ўрэшце рэшт адной... “Калі так будзе баяцца, дык дакладна заста­нецца...” – падумаў ён. “Лічы, ужо засталася...” – дадаў сабе, бо яму дужа не хацелася да яе падыходзіць.

Аднак, пакуль ён пралічваў, што зрабіць, Сьвета ўбачыла яго і прыветна-радасна замахала рукою: “Тут я, ту-ут!” “Добра”, — буркнуў ён сам сабе і ні­быта прысьпешыў крок, а на самой справе пасьля кароткага рыўка адразу ж пайшоў яшчэ павольней. Толькі цяпер, гледзячы на гэты шчасьлівы твар, ён падумаў, што на спатканьне звычайна купляюць кветкі, а ён ідзе як вахлак... Усьміхнуўся сам сабе – Сьвета падумала, што ёй – і расьцьвіла, як не рас­тала. “Папаўся... Вадзі цяпер яе, выгульвай, ды яшчэ размовы разумныя размаўляй... І дзеля чаго?”

Не было ў яго адносна Сьветы цяпер ніякіх на­ме­раў. Ня стала. Абсалютна. Не хацелася нават за­цягнуць у ложак. Не карцела і распытваць (дзеля “анкеты” як праверкі сябе) пра сям’ю і захапленьні. Адно жаданьне ўсплыло і зацьміла іншыя: як мага хутчэй разьвітацца...

Аднак ён ня змог зрабіць гэта адразу. З гадзіну яны блукалі па паркавых сьцежках. То моўчкі, то перакідваючыся дробнымі, нязначнымі словамі. Між, іншым, ён даведаўся, што ў Сьветы ёсьць сяст­ра. Прынамсі, адна. Старэйшая. (Ці ёсьць малодшая і ці ёсьць увогуле яшчэ хто ў сям’і – брат да прыкладу – ён не спытаў: нецікава, непатрэбна гэта зусім). Сястра замужам. Муж яе пару разоў прыставаў да Сьветы, калі заставаліся дома адны, клаў на канапу, але... Ён ня бачыў, што расказваючы пра гэта – намякаючы на... – Сьвета дужа ўважліва сочыць за ім... Ён быў абсалютна абыякавы, ён быў рэч у сабе, ён амаль ня чуў Сьвету, ён хутчэй чуў пошум дрэваў, крокі іншых людзей, гуд паркавых атракцыёнаў... і голас Сьветы – толькі як працяг гэтага гулу...

“Ты ня чуеш?.. Ня чуеш?.. Ня слухаеш?..” – штур­шок у плячо вярнуў яго ў сябе. Сьвета пакрыўджана насупілася.

“Даруй, задумаўся, адключыўся...”

“Ты мо захварэў, ці ў цябе нейкія праблемы?”

“Цяжка сказаць. Радок добры напісаўся...”

“Радок? Ты пішаш вершы?”

“Во, блін, уліп, – падумаў ён, – і трэба ж было ляпнуць…” – і адказаў:

“Ды не сур’ёзна гэта… Так…”

З “Дзёньніка” Аляксандра К.

“Бродскага назвалі тунеядцам і пасадзілі ў тур­­­­­­му... Я не адчуваю сябе тунеядцам, бо, нібыта, працую... Ды і час ня той: цяпер можна і ўвогуле не працаваць. Але нешта падобнае ў нас ёсьць: мая праца, якая б яна ні была – не мая, апроч ад­ной: пісаць вершы...

Гэта я супакойваю сябе, бо разумею, што тро­­хі – добрае слова: “трохі”! – не такі, як усе: так і ня змог займець нейкую адукацыю, хоць і атрымлівалася нібыта, хоць і ня горшы за іншых, не безгаловы і не бязрукі, не тупы, урэшце... Але – не такі, як усе...