Кастусь Акула - За волю

Заданьне нялёгкае. Ды выканаць яго такой дзяўчыне, як яна — плюнуць, калі-б яно не закранала тваіх людзкіх пачуцьцяў, каб можна было гэта неяк мэханічна. Хаця-нехаця, тут лёгка ад яго не адкараскаешся. Пастанавіла, падумаўшы-перадумаўшы пра «людзей з клюбу», ацаніўшы сытуацыю «на халодную галаву», дзеяць паволі. А сумлевы вярталіся. Зноў-жа вярталіся старыя пытаньні… А можа яно так, а можа лепш гэтак…

Падсумаваўшы выказваньні Капшуна, гэты дзяцюк павінен быць надта-ж спрытным і кемлівым чалавекам, праўдападобна не адны зубы зьеў у мастацтве інтрыгі, махлярства. Магчыма меў набітую руку ў забойствах. Памяркуем, што ён цяпер зь вядомых прычынаў маскаваўся. Дык што крылася пад маскай? Адкуль ён зьявіўся, што рабіў падчас апошняй вайны. Кардынальныя пытаньні…

Гэтых вялікіх матылёў зь вясёлкай хварбаў называлі тут манархамі. І запраўды ці адзін манарх мог-бы ім такіх колераў пазайздросьціць. Некаторыя мясцовыя і суседнія навукоўцы ўжо ганяліся за гэтымі прыгажунамі, каб адказаць на пытаньне: дзе яны зімуюць. Расьцьвіла адна тэорыя, што яны адсюль, з сакавітай прыроды Канады адлятаюць зімаваць аж у Мэксыка. А тымчасам яны вось тут — вялізная колькасьць — пырхаюць у квецені ля поўнай рэчкі Крэдыт, што паволі пхне цяпер свае воды ў глыбокім яры ў недалёкае возера. А за матылямі, сама быццам матылёк, ганяецца Вера. Усьцешанаму такім пагодным днём Алесю прыгадалася пачутае ў сьвятыні: «усякае дыханьне славіць Госпада». Так яно. Птушыныя песьні, расьціннасьць, сонца… Пацеха, маладосьць… Не хапае салавейкі, бусла й жаваранка… Калі-ж ідзе пра тое «дыханьне», дык тут няма атрутных бензінных гарадзкіх выхлапаў. Сонца, зелень, роскаш. Вера, пабачыўшы птушку робіна, цікава раскажа пра яе. Яна ў гэтай краіне роджаная, любіць прыроду.

Дзяўчына перастала ганяцца за матылямі. Ішлі, задуманыя, насычваліся адчуваньнем блізкасьці, гаварылі зрокам. І іхныя думкі былі, пэўне-ж, больш будзённымі, чымся тыя, што «славілі Госпада».

— Алесь, ты ведаеш, мы ўжо даўно разам працуем і бачымся, але ты мала расказаў пра сябе: як ты жыў, дзе быў. Можаш расказаць?

— Гэй! — зьдзівіўся Алесь. — Я ня ведаў, што ты так добра гаворыш пабеларуску. Адкуль то раптам узялося?

Яны спыніліся. Алесь доўга і ўважна глядзеў дзяўчыне ў вочы. Дагэтуль гаварылі пераважна паангельску, адно рэдка калі ў мову дзяўчыны прарывалася расейскае ці беларускае слова.

— Я, знаеш, мала гаварыла, але цяпер нямношка падвучылася.

— А навошта табе гэта? Ці ты нямношка падвучылася, каб са мной пабеларуску гаварыць, ці што?

— Можа так, а можа й ня так. Хачу пазнаць твой край, чытаць беларускую літаратуру, спаткаць землякоў тваіх.

— Мне вельмі прыемна такое з тваіх вуснаў пачуць. Калі магу як памагчы табе вучыцца, то калі ласка…

— Можаш, мой даражэнькі, — раптам згадзілася Вера.

«Даражэнькі»… Дагэтуль дзяўчына ніколі не назвала яго гэтым ласкальным словам. Алесь задумаўся, ці Вера цяпер думала паангельску і ўжывала беларушчыну, ці як. Ідзе, прыкладна, пра ўжываньне таго-ж слова «дарагі». У канадыйскай ці амэрыканскай бізнэсавай дый і ў іншай карэспандэнцыі, там, дзе ў беларускай мове ўжываецца слова «шаноўны» ці «паважаны», на гэтым кантынэньце ды і ў самой Ангельшчыне скрозь ужываецца слова «дарагі». Чалавек вам зусім незнаёмы, вы да яго пішаце ліст у нейкай справе першы раз, усёроўна пачынаеце: «Дарагі містар Сміт», так і гэтак… У нашай мове гэткі зварот здаўся-б надта дзіўным. Адгэтуль у ангельскай мове слова «дарагі» набыло крыху іншы нюанс ці сфэру ўжываньня, чымся ў нашай.

Прыселі на беразе рэчкі.

— Ты вельмі амбітная дзяўчына, — пахваліў Веру Якімовіч.

— Як добра чуць гэта ад майго боса. Можа дасі мне лепшую работу? — жартавала Вера. Яна ўзяла гатовы кій, што знайшла побач, варушыла ім у вадзе. Паднялася каламуць. Дзяўчына прыглядалася страказе, што быццам верталёт, затрымалася над купінай.

— Зусім не жартую. Беларускую мову вучылася! Цікава, якія там яшчэ ў цябе неспадзеўкі.

— Ты не адказаў на маё пытаньне.

— Гэта якое пытаньне? Ага, памятаю. Ты хочаш даведацца пра мяне?

— Так.

— Чаму?

— Таму, што хачу лепей цябе пазнаць.

Алесь маўчаў. Ейная парфума… Якая гэта? Ці ня бэзавая? Ледзь стрымліваўся, каб ня ўзяць дзяўчыну ў абдымкі, абцалаваць яе…

— Адкуль мне пачынаць? — спытаўся.

— З самага нізу.

Алесь усьміхнуўся, уважна прыгледзеўся рамонку-спакусе, жартаўліва пачаў апавядаць.

— Ну добра… Расказвалі мне, што нарадзіўся я ў старэнькай струхлелай хаце над раніцу, пасьля трэціх пеўняў…