Кірыл Дубоўскі - Беларуская мова

— Каб да раніцы іх тут не было, — сказаў Сярога.

Апрануўшы паліто і боты, ён выбег на вуліцу. Ля выхаду з пад’езда спатыкнуўся аб рознакаляровыя мяккія цацкі, што невядома адкуль узяліся пад нагамі, але не звярнуў на гэта ўвагі і таму нават не здзівіўся.

— А хлопцы нібы павар’яцелі, — сказала Юля. — Ты думаеш, у іх абвастрэнне вясной? Нічога такога. Кожны спрабуе сабе дзеўку да халадоў знайсці, хоць якую. Трэба ж бавіць з некім доўгія зімовыя вечары, вось і запасаюцца.

Юля ўздыхнула.

— Ты б, Ірка, ведала, — працягнула Юля, — колькі я ўжо адшыла за апошнія два тыдні. І ўсе яны дурні такія. Адзін мяне да сябе дадому зваў ката глядзець. Думаў, што раз я дзяўчына, то на любую скаціну дамашнюю павядуся. Я гэтых катоў ужо столькі пераглядзела, не лічачы сабак розных, хамякоў і чарапашак.

Ірка задуменна барабаніла пальцамі па дужачцы акуляраў.

— Напэўна, гэта не так ужо і дрэнна, калі нехта табою цікавіцца.

— А табою хіба не цікавяцца? Бачыла, як гэты хлопец на цябе глядзеў?

— Не бачыла, ты ўсё прыдумляеш спецыяльна. А хто гэта наогул?

— Ды сусед, здаецца. Веньку назад прыпер. У Раяна перахрысціў. Што за свет, нават з дзяцінствам не дадуць нармалёва развітацца ў дзень нараджэння. Ненавіджу.

Сярога брыў пад дажджом па лужынах і дрыжэў ад холаду. Алкаголь даўно выветрыўся, і ў галаву лезлі розныя думкі. Ён думаў пра тое, што няма нічога горшага за брудныя кастрычніцкія лужыны. Вось калі б цяпер былі чыстыя красавіцкія, то іншая рэч. А так... Ён ужо шкадаваў, што сышоў з уласнага дому, але вяртацца яму не хацелася. Парывы ветру білі ў твар, прадзьмувалі мокрае адзенне, а ён усё крочыў і крочыў.

Ля нейкай цаглянай сцяны ён спыніўся і закурыў, прыкрываючы цыгарэту пальцамі ад дажджу. Стаяў і выпускаў у гэты непрыветны свет атрутны дым. — Малады чалавек! — пачуў ён аднекуль збоку дзявочы голас. Яго гаспадыня хавалася пад вялізным парасонам. — Малады чалавек! Вы ж зусім мокры! Вазьміце ручнік, вытрыце хоць бы валасы, каб не захварэць. Хочаце каньяку сагрэцца? У мяне ёсць з сабою. Дарэчы, я жыву зусім побач.

Мы сядзелі зь ёй побач, нага да нагі. Вымушаная блізкасць з-за адсутнасьці вольных месцаў. Раптам мы адначасова адчулі дрыжыкі, быццам нашыя ногі ахапіла ліхаманка. Я выцягнуў з кішэні тэлефон і прачытаў новую смс: “Nam treba razyiscisia”. Мае рукі разьвязаліся, і я абняў сваю суседку.

(Пераклад з расейскай Наталлі Давыдоўскай)

...Яна з’явілася непрыкметна. Падыйшла да мяне са спіны, далікатна дакранулася да пляча.

— Прывітанне.

— Дзень добры, Вераніка, — азірнуўся я. — Чым магу служыць?

— Ты сам ведаеш...

Яна апусціла вочы. У іх куточках збіраліся першыя слязінкі.

— Нават не здагадваюся. Ну давай, выкладвай, што там у цябе.

Вераніка сціснула пераплеценыя пальцы. Наманікюраныя пазногцікі ўпіліся ў скуру.

— Ты хочаш, каб мы з Янкам расталіся!

— Крый Божа, Вераніка! Зусім я гэтага не хачу.

— Але ж мы павінны растацца, так?

— Толькі таму, што ты здараджваеш яму.

Вераніка пачырванела. Я працягнуў:

— Час ужо Янку здагадацца. Хіба ты не ведаеш, што ўсё тайнае становіцца яўным?

— Але ж ты можаш зрабіць так, каб ён не даведаўся...

— Канечне магу, — пагадзіўся я. — Але гэта будзе выглядаць фальшыва, і мне ніхто не паверыць. Ты мая ўлюбёная гераіня менавіта таму, што ты такая сапраўдная.

— І чаму мне толькі рэаліст дастаўся, — уздыхнула Вераніка. — Ну ты ж вельмі проста мог бы быць рамантыкам. Вось у Светкі пісьменнік — рамантык. І ў яе такое каханне...

— А яшчэ я мог бы быць постмадэрністам. Я б табе такое каханне паказаў... Паўгода ты шчасліва жыла з Янкам, навошта табе быў патрэбен гэты Аляксей?

— Мне? — здзівілася Вераніка. — А навошта ён з’явіўся ў трэцім раздзеле?

— Гэта другарадны персанаж, ты не павінна была звяртаць на яго ўвагі.

— А можа, ты сам гэта ўсё зрабіў для развіцця сюжэта ? Вам, пісьменнікам, наогул напляваць на лёс сваіх герояў, пакрэмзаеце, як хочацца, абы чыталася цікава. Калі нехта шчаслівы, то вам гэта не падабаецца, вам гэта сумна. А нам што рабіць?

Я задумаўся.

— Мне падаецца, Вераніка, ты павінна разабрацца, хто табе патрэбен. Калі ты будзеш кідацца на кожнага выдуманага мною хлопца, то шчаслівай не будзеш. Мая віна, я стварыў цябе занадта палкай, але калі ты зможаш трымаць сябе ў руках, то Янка ні пра што не даведаецца.