Кірыл Дубоўскі - Беларуская мова

— Поўнач! Пятнаццатага красавіка прыйшло! Самая сярэдзіна вясны! Адчуй! Зараз так пахне момантам, сапраўдным момантам!

— Клеем?

— Дзіма, не смяшы мяне! Я магу незнарок пакаціцца ад смеху! Будзеш потым мой банцік ад асфальту адшкрабаць.

— Які банцік? У цябе ж кароткія валасы.

— Я жартую! Проста мне весела! Вясна!

— Мне трэба дадому, — сказаў Дзіма, — заўтра на працу з раніцы. Паперы важныя прыйдуць.

— А віно? Мы ж узялі віно, каб сярэдзіну вясны святкаваць.

Дзіма нахіліўся і дастаў з дыпламата пакет віна. Патрымаў яго ў руках, затым паставіў на парапет перад Насцяй.

— Я не буду, — сказаў ён, — забірай сабе. Сярэдзіна вясны — гэта крута, але мне насамрэч трэба ісці.

Я нудзіўся ў чарзе ў платную прыбіральню і думаў пра тое, што яна ніколі не скончыцца. Перада мною стаялі два хлапцы. Па белых кашулях, запраўленых у чорныя штаны, востаносых бліскучых туфлях і асабліваму выразу твараў я пазнаў у іх банкаўскіх супрацоўнікаў. Хто-хто, а я з такімі тыпамі сутыкаўся. Адзін з іх пра нешта апавядаў іншаму:

— Я ёй кажу: пайшлі ў якую рэстарацыю прыстойную, я плачу. А яна мне: “Хачу на дах — і ўсё”. Я з бабамі з інтэрнэту не першы раз сустракаюся, але гэтая зусім нейкая ненармальная. Ну я з ёю і палез…

Далей я не слухаў. Звычайная гісторыя двух людзей, якія вырашылі выпаўзці насустрач адзін аднаму, ды нешта не склалася. Колькі такіх сітуацый у мяне самога было!

Калі падышла чарга, я нагнуўся да акенца, працягваючы грошы, і ўбачыў дзяўчыну. Сказаць, што я быў ашаломлены, — нічога не сказаць. Дзяўчына ў акенцы была не проста прыгожай, яна была прыўкраснай. Крыху бледны твар, цёмныя валасы і вялізныя зялёныя вочы. На грудзях вісеў бэджык з яе імем — Юля. Я забыўся, навошта прыйшоў, і стаяў, разявіўшы рот і перамінаючыся з нагі на нагу. Тым часам Юля працягнула руку з тонкім прыгожым запясцем і спрытна выцягнула з майго кулака 600 рублёў.

— Наступны, — сказала яна. Я прайшоў далей і ўжо спіною пачуў, як алкаш, што стаяў за мною, шчыра здзіўляўся: “Што такая красуня робіць у гэтай прыбіральні?”

Я выйшаў на вуліцу і паглядзеў на таблічку, дзе быў напісаны час працы ўстановы, і ўжо ў той самы вечар стаяў каля прыбіральні з букетам невядомых кветак, купленых у выпадковай бабулькі на выхадзе з метро.

Калі з’явілася Юля, я падышоў да яе і працягнуў кветкі. Яна прыняла букет без асаблівага здзіўлення і дазволіла себе праводзіць. Яна жыла непадалёку, і мы пайшлі пехатою па сухіх красавіцкіх вуліцах.

— Паслухайце, Юля. Я разумею, гэта, напэўна, вельмі недалікатнае пытанне, але тым не менш. Як вы здолелі знайсці такую працу? — нарэшце спытаўся я.

Яна адказала не адразу. Дастала з сумачкі цыгарэты, запаліла.

— Гэта ўсё размеркаванне. Я скончыла універсітэт, і мяне на два гады размеркавалі сюды адпрацоўваць грошы, якія патраціла дзяржава на маю адукацыю.

Я здзівіўся:

— А на якой спецыяльнасці вы вучыліся?

— Бюджэтаванне і кіраванне патокамі.

Я не ведаў, пра што яшчэ спытацца, і таму задаў зусім дурацкае пытанне:

— Вам падабаецца ваша праца?

— Нічога так, — адказала Юля, — я ўжо звыклася. Канечне, дах крыху зносіць. Уявіце: з раніцы да вечара прасядзець у прыбіральні. Але цярпець можна. Лепш, чым у чарнобыльскай зоне працаваць, ці ў вёсцы. Хоць часам здаецца, што маладосць так і пройдзе ўся ў прыбіральні. Цікава, праўда?

Я асмялеў:

— Можа, мы заўтра сходзім куды-небудзь разам? У кіно, напрыклад.

— Цудоўна! — узрадавалася Юля. — Я вельмі люблю фармат “Чатыры на чатыры”. Заходзьце па мяне пасля працы.

Мы дамовіліся, што я абавязкова зайду, і развіталіся.

— Што ты зараз робіш? — спытаўся Паша ў Косціка, калі скончыліся пары.

— Не ведаю.

— Ідзем піва піць?

— Давай, сёння бацькі як раз грошай падкінулі.

— Тады паехалі ў цэнтр.

На метро яны дабраліся да Нямігі, купілі піва і выйшлі да Свіслачы.

— Ну, давай за нас! — сказаў Паша. Косцік зрабіў некалькі глыткоў.

— Усё-ткі нармалёвае піва “Аліварыя”, — сказаў Паша, закурваючы. — Адзінае з беларускіх, якое піць можна.

— Я не ведаю.

— Ну так, ты ж у нас зусім нядаўна піць пачаў.

— Спойваеш ты мяне.

— А хулі, трэба бухаць, пакуль малады, пакуль першы курс. Потым калі яшчэ пабухаеш?

— Я зараз лепш бы з дзяўчынай быў, чым бухаў.

Паша засмяяўся.

— Слухай, у цябе з бабамі зусім ніяк, ці што?

— Ніяк, — прызнаўся Косцік. — Сустракаўся з адной, калі мне яшчэ семнаццаць было. Яна мяне выратавала, можна сказаць. Паабяцай, што нікому не раскажаш..