Кірыл Дубоўскі - Беларуская мова

— Ты любіш чытаць?

— У школе не любіла, а зараз чытаю, што сябры даюць.

— Ааа. І што, напрыклад?

— Ну, Данцова там, Каэльё.

— Каэльё?

— Ага, я «Алхіміка» прачытала, мне вельмі спадабалася. Я лічу, што гэта вельмі мудрая кніга.

Косціка перасмыкнула.

— А музыку ты якую слухаеш?

— Я не вельмі музыку люблю, у асноўным слухаю радыё.

Косцік паглядзеў направа. Паша ўжо схапіў бландынку за каленка.

— А фільмы табе якія падабаюцца? — працягнуў Косцік.

— Розныя, камедыі ў асноўным.

Пра што пытацца далей, Косцік не ведаў.

— Пайшлі пакурым, — сказаў яму Паша, падымаючыся з ложка.

Яны выйшлі на калідор і запалілі цыгаркі.

— Ты ведаеш, у чым твая праблема? — спытаўся Паша, гледзячы Косціку ў вочы.

— Ну скажы.

— У тым, што замест таго каб проста паспрабаваць выябаць дзеўку, ты стараешся спачатку выябаць ёй мазгі. Нахер табе ведаць, якую яна музыку слухае, якія фільмы глядзіць, якія кнігі чытае? У цябе што, не стаіць без усёй гэтай хуйні?

— Ды ладна табе, — прамармытаў Косцік.

— Прасцейшым трэба быць, разумееш? Прасцейшым.

— Паспрабую, — паабяцаў Косцік і яны вярнуліся ў пакой.

— Прыкінь, я ўчора па мордзе атрымаў ад сяброўкі, — паскардзіўся Ваня і пачасаў шчаку.

— Ад якой яшчэ сяброўкі?

— Ты яе не ведаеш. Мы з ёй проста сябруем, у кіно ходзім. Размаўляем. У яе нават нехта ёсць, напэўна. Мы сядзелі ўчора на лаўцы, віно пілі. Вясна там, сонейка, птушкі. Раздавілі ўжо пакет на дваіх, і тут бачу я — а ў яе позірк такі асаблівы. Нібыта хоча, каб я яе абняў. Ну ты ж ведаеш, я заўсёды па вачах бачу, калі дзеўкі гэтага хочуць. Ні разу не памыліўся. Ну і палез я да яе з рукамі, а яна мне як заляпіла…

Ваня зноў памацаў шчаку.

— Я калі зараз думаю, што ж гэта наогул было, то разумею, што вочы ў яе проста касыя былі. Звычайны п’яны позірк. І ў тых, што да яе, — таксама. Бухія яны ўсе былі. Проста мне шанцавала.

— Заходзь, — сказала Ліза. — Можаш не разбувацца, у нас рамонт.

Дзіма асцярожна пераступіў парог.

— Пайшлі ў мой пакой. Хаця і там не вельмі.

У пакоі Дзіма агледзеўся. Канапа ў куце была накрытая поліэтыленавай плёнкай з белымі разводамі, на акне не было фіранак. У голай празрыстасці шкла было нешта настолькі няўтульнае, што Дзіма паморшчыўся. Пустая шафа ля сцяны была расчынена, побач на падлозе валяліся кнігі.

— Што я табе павінна аддаць, кажаш? — спыталася Ліза.

— Каэльё і Муракамі.

— А, ну так!

— Дарэчы, як табе?

— Нармальна. Праўда, нічога асаблівага.

— А мне спадабалася, — сказаў Дзіма. — Вельмі лёгка чытаецца. Ведаеш, пасля працы мазгі зусім не вараць, не кожная кніжка падыйдзе.

— Ну так. А ты па-ранейшаму ўвесь у працы?

— Не пачынай.

— Ды я так. Цяпер ужо якая розніца?

— Яны замоўклі.

— Чым зараз займаешся? — спытаўся Дзіма.

— Ды нічым асаблівым. На шэйпінг хіба што запісалася, хачу добра выглядаць.

Дзіма паглядзеў на Лізіны абцягнутыя блузкай грудзі. “Як ні круці, — раптам падумаў ён, — калісьці я дакранаўся да гэтых грудзей, падабаецца ёй гэта або не”. Потым ён пачаў думаць, што чалавечая скура пастаянна абнаўляецца і, напэўна, у Лізы ўжо зусім іншыя грудзі, а тыя, што былі, больш не існуюць. І што наогул ніводзін міліметр Лізінага цела больш нічым не звязаны з ім. Яму зрабілася сумна.

— Пра што задумаўся? — спыталася Ліза.

— Ды так. Дарма мы ўсё ж расталіся. Ты была самай лепшай. Навокал зараз адны вар’яткі. На дахі цягаюць, хочуць невядома чаго.

— Ты паскардзіцца мне прыйшоў?

— Прабач.

— Не бядуй, яшчэ сустрэнеш сваю. На мне свет клінам не сышоўся.

Косцік і Паша дапівалі чарговую бутэльку піва ў Косціка дома на кухні.

— Пайшлі пакурым, прапанаваў Паша, — і яны з бутэлькамі ў руках выйшлі ў пад’езд да смеццепровада.

— Мне ўжо добра, —прызнаўся Косцік і пахіснуўся.

— Дык і не павінна быць дрэнна, — засмяяўся Паша. — Глядзі толькі не наклюкайся зноў, як у інтэрнаце.

— Ну колькі ўжо можна нагадваць?..

— Ну а што? Як налёг тады на гарэлку, дык ледзь я цябе потым да хаты дацягнуў.

— Ай!..

Паша зацягнуўся і агледзеўся.

— Часам здаецца, што каля гэтага смеццепровада ўся маладосць і пройдзе, — пажартаваў ён.

— Добра, што ты да мяне часта заходзіш, — адказаў Косцік. — Мы ж сябры.

— Так, сябры. І ведаеш, ніводная баба сяброў табе не заменіць.

— Ага.

— Ну сам мяркуй, ці зможаш ты калі-небудзь нармалёва пабухаць з бабай?