Кірыл Дубоўскі - Беларуская мова

— На лецішчы, — адказаў той. — Яны цяпер кожныя выходныя ездзяць. Нарыхтавалі кучу рознага гаўна на зіму, перацягваюць памаленьку ў горад.

— А гуркоў яны выпадкам не закруцілі салёных? — пацікавіўся Валера. — Гарэлка ж як-ніяк...

— Зірну потым у лядоўні. А пакуль можна і замуціць, калі ўжо нас трое.

Сярога разліў гарэлку па чарках. Хлопцы выпілі.

— А добра ўсё-ткі, субота. Ва ўнівер з ранку не трэба, — сказаў ён.

— Ды наогул афігенна, — падтрымаў Рома. — Толькі што баб не хапае.

— А каму іх цяпер хапае, знаёміцца трэба. Тут яшчэ свае метады неабходныя.

— Без іх аніяк, — уздыхнуў Рома. — Я вось апроч метаду “здароў, як справы” ўвогуле нічога прыдумаць не магу. Яшчэ ў школе неяк спрацоўвала, а цяпер...

— Спадарства, вы лузеры, — сказаў Валера. — Уласна мой метад знаёмства называецца “чалавек дажджу”. Як толькі збіраецца на дождж, я выходжу на вуліцу і пільна азіраюся навокал. Многа якія дзяўчаты ходзяць без парасонаў. Ці то за надвор’ем не сочаць, ці забываюць іх дома. І, ведаеце, мяне гэта натхняе. Ну скажыце, хіба можа вам спадабацца дзяўчына, у якой прагнозы надвор’я ў галаве? Якая нават нездольная забыцца на такую дробязь, як парасон? Не! — сказаў Валера, пагрукваючы кулаком па стале, — прагматычныя дзяўчаты — не мой тып. У іх у галаве толькі грошы. Іншая рэч — мокрыя, безабаронныя красуні, якія так міла намагаюцца схаваць прычоску далонькай. Вось дзеля такіх я і з’яўляюся на вуліцы з шыкоўным парасонам, упэўнены ў сабе, з ручніком і каньяком напагатове. Во як яно, спадарства!

Сяргей і Рома агаломшана глядзелі на Валеру. Той, у сваю чаргу, глядзеў на іх і, падавалася, быў задаволены эфектам ад свайго аповяду. За вакном тым часам пачало пастукваць.

— Здэцца, дождж пачынаецца, — узрадаваўся Валера. — Вы тут сядзіце, а я покуль збегаю на вуліцу, каго-небудзь прывяду. Толькі глядзіце, — пагразіў ён пальцам, — не выпівайце ўсю гарэлку без мяне! А то вярнуся, мокрага парасона паспытаеце.

Ліфт адчыніў дзверы, і я выйшаў у калідор. Заяц Раян спачываў за пазухай, больш яму нішто не пагражала. На пляцоўцы стаялі дзве дзяўчыны. Адна, сімпатычная бландынка, жыла, здаецца, у нашым пад’ездзе. Другую, вельмі поўную і ў акулярах, я раней ніколі не бачыў.

Бландынка займалася тым, што налівала ў аднаразовыя шклянкі віно на падваконні. Я на ўсякі выпадак кіўнуў ёй, хоць і не быў упэўнены, што мы суседзі.

— Пачакай, — сказала яна. — Віна хочаш?

— У яе дзень нараджэння, — удакладніла тоўстая дзяўчынка.

— Давайце, — сказаў я.

Віно было занадта салодкім, але мне ўсё роўна спадабалася.

Я паспеў крыху сагрэцца, у галаве прыемна закружылася.

— Дарэчы, у мяне ёсць для цябе падарунак, — сказаў я. Расшпіліў куртку і за вушы выцягнуў Раяна. — Гэта табе, — працягнуў зайца імянінніцы. — Я цудам выратаваў яго. Нехта скінуў яго мне на галаву.

— Зайку бросила хозяйка, под дождем остался зайка, — пачала дэкламаваць тоўстая. Бландынка тым часам не спяшалася браць падарунак. Крыху пастяла, потым працягнула руку, узяла Раяна і паклала яго ў пусты пакет, што валяўся на падлозе.

— Дзякуй, — сказала яна.

— Валера, каго ты прывёў? — спытаўся Сярога, адводзячы таварыша ўбок. — Расказваў пра мокрых прыгажунь, а прывёў дзвюх мокрых курыц, ды ячшэ і пэтэвэшніц. Як гэта называецца? Сябар, да?

— Ды кінь ты, — пачаў апраўдвацца Валера. — Цёмна ж было, дождж гэты не ў тэму...

— Тым мне тут на дождж не спіхвай! — раззлаваўся Сярога.

— Карацей, ты іх прывёў, ты і выганяй, куды хочаш.

— Ім няма куды пайсці, разумееш... Яны здымалі пакой, а гаспадыня іх пракінула, падманула — раптам замкі памяняла, а сама на лецішча. Няхай дзяўчаткі пасядзяць крыху, сагрэюцца.

Дзяўчаткі тым часам распраўляліся з апошняй гарэлкай і гучна рагаталі.

— Ну і што мы зараз будзем піць, як ты лічыш? — зароў Сярога. Тут яго вочы нібыта прасвятлелі.

— Каньяк! — успомніў ён. — Ты казаў, што носіш з сабой каньяк. А ну даставай! — загадаў ён Валеру.

— Каньяк для дзяўчат! — паспарбаваў супраціўляцца Валера, але здаўся пад грозным Сярогавым позіркам і дастаў з сумкі бутэльку “Крышталю”.

Сярога амаль нагбом махнуў паўшклянкі, заеў лімонам.

З пакою данёсся дзявочы віск, уплецены ў гучныя Ромавы крыкі. Сярога раптам адчуў сябе да брыдоты няўтульна ва ўласнай кватэры, у гэтым памяшканні з чатырма сценамі і цёплым, прапітаным (насычаным?) пахам спірту паветрам. Яму невыносна захацелася апынуцца на вуліцы, пад дажджом, каб кроплі білі яго ў твар, а паветра было рэзкім і пранізвала халоднай свежасцю кожны ўздых.