Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

- Я магу варушыць толькі левай рукой! – прахрыпеў у адказ Лэслі. – Яна штосьці пашкодзіла мне, гэтая сучка, моцна пашкодзіла! Я нават ног не адчуваю! Забі яе, Свенсан, забі!

- Ты і сапраўды хочаш забіць мяне? – раптам спытала жанчына Свенсана, па-ранейшаму не кранаючыся з месца. – Ты гэтага хочаш?

- А ты? – пытаннем на пытанне адказаў Свенсан.

Жанчына раптам усміхнулася, але ўжо не злавесна, як раней, а крыху нават сумнавата.

- Ты загінеш! – яна памаўчала з хвіліну і дадала: - Як толькі ты паспрабуеш напасці на мяне – ты загінеш!

Гэта было праўдай, і Свенсан выдатна гэта ведаў.

- Што ж мне з табой рабіць? – у нейкім задуменні прагаварыла жанчына. – Хіба толькі...

У яе руцэ немаведама адкуль з’явіўся раптам пісталет. Разумеючы, што ўсё скончана і ён прайграў, Свенсан, тым не менш, ірвануўся наперад, стараючыся выйграць тыя долі імгнення, якія былі неабходны жанчыне, каб узняць зброю і націснуць на курок...

Ён, зразумела ж,не паспеў.

Суха трэснуў стрэл, і адразу ж штосьці ледзяное і, адначасова, такое пякучае ўпілося Свенсана ў грудзі, разам адкідваючы яго назад. Свенсан упаў на падлогу, зноў ускочыў... і з новым сухім стрэлам зваліўся ўжо канчаткова. Абмяклае цела былога космадэсантніка тарганулася яшчэ некалькі разоў, хутчэй,па інерцыі, чым свядома. Потымяно безжыццёва застылаў нейкай дзіўнай, выварачанай позе... так людзі не ляжаць нават пасля смерці... не павінны ляжаць...

А жанчына ўжо паварочвалася ў бок Лэслі, які, прыўзняўшы галаву, з жахам назіраў за ўсім, што адбылося.

- Не трэба! – узмаліўся ён. – Не забівай!

Жанчына задуменна глядзела на яго і нібыта штосьці вырашала.

- Не забівай! – зноў паўтарыў Лэслі, марна стараючыся адпаўзці хоць крыху далей. – Злітуйся!

Моцная рука схапіла яго за кіршэнь, ірванула ўверх. Імгненне... і Лэслі ўжо сядзеў у тым самым крэсле, якое яшчэ зусім нядаўна старанна збіраў для жанчыны. Лязгаючы сталёва-гумавымі скобамі і зашчэпкамі, жанчына ўмела, нібыта ўсё жыццё гэтым займалася, прымацавала Лэслі да крэсла, потым апусціла яму на галаву шырокі белы шлем...

- Што ты хочаш зрабіць са мной?! – нема закрычаў Лэслі, у адчаі матляючы галавой. – Не рабі гэтага, чуеш! Лепей забі мяне!

- Заткніся!

Жанчына нахілілася, нейкі час моўчкі глядзела ў белы, нібыта абцярушаны мелам, твар аператара.

- Колькі жанчын прайшло праз гэтае тваё крэсла, Лэслі?! Маўчыш? Ці, можа, не памятаеш ужо?! Дык вось, зараз ты на сваёй уласнай шкуры адчуеш усё тое, што адчувала, праз што прайшла кожная з гэтых няшчасных жанчын! А потым... потым ты раскажаш мне ўсё тое, што мяне будзе цікавіць, усё, што ты ведаеш! І нават тое, што не ведаеш, ты мне ўсё роўна раскажаш мне потым...гэта я табе гарантую!

Яна павярнулася да Лэслі спіной і націснула нейкую кнопку. І ў той жа момант Лэслі дзіка завыўі затросся так, нібыта яго жыўцом рэзалі на дробныя кавалкі. А яшчэ праз імгненне гэтае ягонае выццё поўнасцю заглушыў высокі, роўныгул працуючай гіпнамашыны...

- Гэта ўсё, што я памятаю, - адкінуўшыся на падушку, сказаў Свенсан. – Астатняе вы ведаеце лепш за мяне.

- Чаму яна не забіла вас? – спытаў Холін.

Свенсан паціснуў плячамі.

- Магчыма, таму, што пазнала. Я ж казаў:мы сустракаліся з ёй раней…

- Так, вы гэта казалі…

Узняўшыся з табурэта, Холін нейкі час моўчкі хадзіў па палаце. Свенсан гэтак жа моўчкі глядзеў у белую столь.

- Як вы сябе адчуваеце? – спытаўся Холін, спыняючыся.

- Цудоўна! – сказаў Свенсан. – Проста цудоўна!

- Ну так! – Холін крыва ўсміхнуўся. – Гэтыя анастэзіруючыя кулі для кароў… там вельмі складаны састаў… Але ўсё разлічана так, каб каровы не адчувалі пасля анастэзіі аніякага дыскамфорту. Колькі, вы кажаце, раз яна ў вас стрэліла?

- Два разы.

- Яна разлічыла дозу! – Холін крыва усміхнуўся. – Пасля трох вы б ужо не ачунялі!

- Я ж кажу: яна не хацела мяне забіваць! Толькі абясшкодзіць!

Нейкі час яны абодвы маўчалі, потом Свенсан першым парушыў працяглае гэтае маўчанне.

- Што з жанчынай? – спытаў ён. – Што з ёй?

Нейкі час Холін моўчкі глядзеў на Свенсана, так, нібыта вырашаючы, гаварыць яму хоць штосьці альбо лепш гэтага не рабіць.

- Спадзяюся, што яна загінула ў час выбуху, - прагаварыў ён нарэшце. – Вельмі на гэта спадзяюся…

Ён змоўк, кінуў хуткі погляд на скамянелы твар Свенсана і дадаў:

- Я і забыўся, што вы нічога аб гэтым яшчэ не ведаеце!

- Аб чым, аб гэтым?

- Ну… - Холін зноў апусціўся на табурэт. – Калі ахоўнікі прыляцелі туды, то першай справай яны наткнуліся на вас. Вы ляжалі ў рамонтным кацеры…