Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

- Я побач з табой! – жанчына ў камбінізоне абхапіла тую, якую яна назвала Ізідай, за плечы, прыўзняла яе, упілася поглядам у яе па-ранейшаму затуманеныя вочы. – Ты мяне памятаеш, Ізіда?! Сяброўка мая, баявая мая сяброўка… “дзікая кошка” Ізіда, ты памятаеш мяне?!

- Я памятаю цябе, прынцэса! – прашаптала Ізіда, шчасліва ўсміхаючыся. – Але мне яшчэ шмат чаго неабходна ўспомніць…

- Гэта дапаможа табе! – прагаварыла Ірума, адыходзячы крыху ўбок.

За яе спіной, каля самага кацера стаяла гіпнакрэсла. Тое самае…

* * *

- Дзіўна! – ні да каго канкрэтна не звяртаючыся, сказаў Ліўскі.

- Аб чым вы, сэр? – пацікавіўся Холін.

- Калі верыць гэтаму былому космадэсантніку….як яго там?

- Свенсан, сэр.

- Дык вось, калі верыць Свенсану, цела першага забітага фермера было знявечана амаль да непазнаваемасці. Яго не проста забілі… яго катавалі… доўга катавалі…дзеля гэтага іхняга абраду ачышчэння, ці як яго там… А гэтага, другога фермера… яго проста забілі…

Ліўскі змоўк. Холін таксама маўчаў, не ведаючы што адказаць.

- А, можа, гэта простае супадзенне? Можа, яго забіў хтосьці з суседзяў?

- Сярод фермераў гэта не прынята, сэр! – дыпламатычна сказаў Холін. – Ды і навошта? Нічога ж не прапала… так што гэта не абрабаванне…

Ліўскі паціснуў плячамі.

- Прапала жонка. Магчыма, хтосьці ўпадабаў яе, ды так моцна, што пайшоў на злачынства?

- Тады гэта не фермер! – умяшаўся ў размовы начальнік аховы, які да гэтага пачціва сядзеў крыху ў аддаленні. – Магчыма, Сіндыкат…

- Сіндыкат не стаў бы забіваць фермера! – рэзка адказаў Холін. – У ганстэраў свой кодэкс гонару, асабліва на гэтай, цалком фермерскай планеце!

- Тады, магчыма, хтосьці з заезжых гастралёраў! – не здаваўся начальнік аховы. – Жанчыны зараз у цане, самі ведаеце…

- І ўсё ж гэта яна! – сказаў Холін з упэўненнасцю. – Гэта яна зрабіла! Бо прапаўшая жанчына таксама з “дзікіх кошак”. Гэта што, супадзенне? Прабачце, але я не веру ў такія супадзенні!

- Чаму ж тады другога фермера проста забілі? – спытаў Ліўскі.

Холін задумаўся на імгненне.

- Магчыма, у яе не хапала часу, - сказаў ён. – Ну, а, магчыма, абрад ачышчэння патрэбен толькі адзін раз, а ўжо потым яны маюць права самі ачышчаць адна адну…

- Вы гэта ведаеце, альбо ўсё гэта толькі ваша меркаванне? – рэзка спытаў Ліўскі.

- Гэта толькі маё меркаванне, сэр! - адказаў Холін з ранейшай пачцівай ветлівасцю ў голасе. – Але ў іншым я ўпэўнены: гэтая жанчына усё яшчэ жывая! І гэта яна забіла другога фермера!

Пілот кацера, павярнуўшыся, паведаміў:

- Аб’ект нумар адзін прама па курсу! Які будзе загад?

Ліўскі зірнуў у круглае акно справа ад сябе. Тры дэсантныя кацеры па-ранейшаму ляцелі крыху ніжэй кацера начальства,майстэрскі вытрымліваючы бездакорна роўны строй.

- Першая група на зніжэнне! – загадаў Ліўскі, узяўшы мікрафон. – Астатнім - працягваць палёт.

Ён праводзіў поглядам кацер, які пачаў зніжацца побач з сядзібай фермера, і павярнуўся да Холіна.

- Што ж, лічыце, Холін, што вы мяне пераканалі! І ўсё ж… калі вы памыляецеся…

Холін нічога не адказаў. Ён таксама сачыў за кацерам, які ўсё працягваў сваё зніжэнне. Потым кацер заклаў рэзкі віраж, адразу ж знікаючы з віду.

- Колькі там чалавек? – звярнуўся Холін да начальніка аховы.

- Пяць, - буркнуў той, нават не падняўшы галавы. – Я думаю, гэтага дастаткова, каб адправіць на той свет адну няшчасную жанчыну, уся віна якой толькі ў тым, што яна раней кімсьці там была!

* * *

Калі кацер зрабіў пасадку на спецыяльнай пляцоўцы за домам, жанчына, якая раней была “дзікай кошкай”, а зараз нічога аб гэтым не памятала, гатавала мужу вячэру. Дакладней, яна ўжо падавала на стол.

Жанчына была вельмі прыгожай і вельмі маладой. І яшчэ яна была… шчаслівай. Адной з нямногіх, а, можа, і адзінай, па-сапраўднаму шчаслівай рабочай жонкай на Аграполісе. У яе нават было імя, якое ёй даў муж, бо жанчына не проста падабалася яму. Ён кахаў яе шчырым юнацкім каханнем.

І яшчэ ён быў паэтам.

Фермерам ён стаў па волі бацькі, але сама фермерская справа ніколі не прыцягвала юнака… ды ён і не падобны быў на сапраўднага фермера. Нават знешне. Худы, цыбаты, блізарукі.

Жанчына, падаўшы на стол, застыла побач, не зводзячы любячых вачэй з мужа.

- Сядай, Мэры! – сказаў той і, узяўшы жанчыну за руку, асцярожна прыцягнуў да сябе. – Сядай побач!

Жанчына паслухмяна села.

- Смачна? – ціха спыталася яна, гладзячы мужа па руцэ.

- Вельмі! – сказаў фермер. – Ты ў мяне малайчына, Мэры!