Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

- І што тады? – з насмешкай спытаў Скрайф. – Чым ты хочаш нас запалохаць, Холін? Адной-адзінай жанчынай, якая, калі яна нават цудам і засталася ў жывых, зараз хаваецца дзесьці ад…

- Памаўчыце, Скін! – Ліўскі узняў руку. – А вы, - звярнуўся ён да Холіна, - працягвайце! Мы вас уважліва слухаем!

Холін кінуў хуткі погляд на сцяўшага зубы Скрайфа, потым крыху памаўчаў, збіраючыся з думкамі.

- Паспрабуем зыходзіць з той, хоць і невялікай долі верагоднасці, што яна ўсё ж нейкім чынам засталася жывой, - пачаў ён. – Што тады?

- Што тады? – машынальна паўтарыў Ліўскі і, спахапіўшыся, дадаў: – Працягваеце, Максіміліян, я вас уважліва слухаю!

- Я працягваю. Са слоў Свенсана нам вядома, што яна забіла Каратышку…

- І Леслі! – напомніў Скрайф. – Каратышку і Леслі!

- Яна забіла Каратышку! – упарта паўтарыў Холін. – У той час, калі Свенсан адключыўся, Леслі быў яшчэ жывы! Знявечаны, але жывы! І гіпнакрэсла ў рабочым рэжыме побач…

- Ты хочаш сказаць… - пачаў было Скрайф, але Ліўскі жэстам загадаў яму замаўчаць.

- Навошта ёй было гіпнакрэсла? – рэзка спытаў ён.

-Ну, гэта ж проста! – Холін паціснуў плячамі. – Ёй патрэбны былі дадзеныя аб яе сяброўках, аіх было, акрамя яе, яшчэ чацвёра! – дадаў ён у адказ на нямое пытанне Ліўскі. – Пяць “дзікіх кошак”! Уяўляеце, што адбудзецца, калі да ўсіх іх вернеццапамяць!

Ён змоўк і з задавальненнем адзначыў, што Ліўскі, здаецца, цалком на яго баку. А Скрайф… што ён з сябе ўяўляе, гэты Скрайф! Пустое месца!

- І што вы прапануеце? – спытаў Ліўскі.

На гэтае пытанне ў Холіна быў адказ. Адзіны, з усіх магчымых.

- Забіць! – коратка сказаў ён. – І прытым неадкладна!

Скрайф насмешліва хмыкнуў. Ды і сам Ліўскі, напэўна, не чакаў менавіта такога адказу.

-Забіць? – перапытаў ён. – Але ж гэта ўжо не наша ўласнасць… Што мы скажам фермерам?

І на гэта пытанне ў Холіна ўжо меўся адказ.

- Праўду! – сказаў ён. – Дакладней, амаль праўду. Што іх жонкі сталі небяспечнымі. Што за іх фермеры адразу ж атрымаюць паўнацэнную замену, і, апрач таго, яшчэ невялікую грашовую кампенсацыю. Мне здаецца, з фермерамі праблем не будзе.

Скрайф нецярпліва паварушыўся на сваім крэсле.

- Праблемы будуць у ФІРМЫ! – сказаў ён. – Кошт чатырох новых жанчын, якім мы аддаем проста так, без усялякай аплаты, плюс расходы на грашовую кампенсацыю…І прытым, няма ніякіх доказаў, што гэтая “дзікая кошка” засталася ў жывых!

Засвяціўся адзін з экранаў каля сцяны і на ім узнік устрывожаны твар дзяжурнага.

- У нас праблемы, сэр! – прагаварыў ён, ні да каго з начальства канкрэтна не звяртаючыся. – Забіты яшчэ адзін фермер. Яго рабочая жонка знікла.

* * *

Жанчына білася ў істэрыцы.

- Ты забіла майго мужа! – бесперапыннапаўтарала яна. – Ты забіла майго гаспадара!

Другая жанчына моўчкі на яе глядзела. Вельмі падобная на першую і зусім на яе не падобная. Не толькі адзеннем, хоць і адзеннем таксама. На ёй быў ладна падагнаны плямісты камбінезон, на нагах высокія шнураваныя чаравікі. Першая ж жанчына была зусім босай, з адзення на ёй была адна толькі доўгая кашуля з тонкага белага палатна.

- Ты забіла майго мужа! – зноў паўтарыла яна і, нарэшце, змоўкла, нізка апусціўшы галаву.

Другая жанчына працягвала моўчкі на яе глядзець. Яна нібыта чакала чагосьці.

А вакол на многія дзесяткі кіламетраў цягнуліся палі гібрыднай кукурузы. Вялізныя мясістыя ствалы яшчэ не дасягнулі сваёй канчатковай вышыні, тым не менш яны ўзвышаліся над зямлёй метраў на дзесяць-пятнаццаць, шырока раскінуўшы ва ўсе бакі шырокае плоскае лісце. Гэта было ідэальнае сховішча і для жанчын, і для кацера, які стаяў непадалёку. Праўда, пасадзіць яго тут каштавала жанчыне ў камбінезоне нямалых намаганняў.

- Я цябе дзесьці бачыла! – сказала раптам жанчына ў белай кашулі, узняўшы галаву. Штосьці новае засвяцілася ў затуманеным яе позірку… затым яна трасянула галавой і, абхапіўшы далонямі скроні, дадала: - Вось толькі дзе я магла бачыць цябе… прынцэса?

Яна ўздрыгнула.

- Як я назвала цябе толькі што?

-Ты назвала мяне прынцэсай, Ізіда! – павольна прагаварыла жанчына ў камбінезоне, не зводзячы са сваёй субяседніцы ўважлівага свайгопозірку.

- Ізіда?!

Жанчына ў белай кашулі раптам уздрыгнула.

- Хто я?! – выкрыкнула яна, напружана азіраючыся ва ўсе бакі. – Дзе я?! Чаму я нічога не памятаю аб сваім мінулым?!

Калені яе падагнуліся і жанчына мякка ўпала на зямлю, тварам уверх. Цела яе напруглася, потым яно выгнулася амаль дугой.

- Ізіда! – амаль нечленараздзельна мармытала жанчына, скаланаючыся ўбесперапынных канвульсіях. – Барсум! Я штосьці памятаю… я памятаю штосьці! Ірума! Ірума, ты дзе?!