Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Як і Лэслі!

Свенсан выпрастаўся, павярнуўся да жанчыны. Яна па-ранейшаму стаяла каля дзвярэй, высока ўзняўшы галаву і глядзела на Свенсана, і ў уважлівым позірку яе было дзіўнае нагрувашчанне самых разнастайных пачуццяў.

- Ты – “дзікая кошка”? – спытаў Свенсан, нарэшце ўсё зразумеўшы. – Дакладней, ты – былая “дзікая кошка”?

Жанчына раптам адмоўна тарганула галавой.

- Я не былая! – працадзіла яна праз зубы. – Былых “дзікіх кошак” не бывае! Я прайшла абрад ачышчэння, і зараз я зноў “дзікая кошка”! Сапраўдная!

- Абрад ачышчэння? – Свенсан раптам усё зразумеў. – Дык вось чаму ты... – ён запнуўся на слове, - вось чаму мы знайшлі твайго мужа ў такім стане?

- Табе яго шкада? – раптам спытала жанчына і, не паспеў яшчэ Свенсан хоць штосьці сказаць, дадала: - Ты былы космадэсантнік, хіба не так?

- Былы! – Свенсан горка ўсміхнуўся. – Што ж, у адрозненні ад цябе, я і сапраўды былы...

- Я памятаю цябе! – прагаварыла жанчына павольна, нібыта і сапраўды штосьці ўспамінаючы. – Гэта было тры гады таму, і мы ўдзельнічалі з табой у адной і той жа аперацыі...

- Тры гады таму?!

Свенсан раптам успомніў гэтую самую аперацыю. Успомніў ён і жанчыну... праўда, ні тады, ні потым нават, ён так і не даведаўся, кім жа яна была на самой справе...

А вось зараз даведаўся...

Жанчына раптам весела рассмяялася, і Свенсан, уздрыгнуўшы, з недаўменнем на яе паглядзеў. Аказваецца. яна ўмее смяяцца... вось бы ніколі не падумаў!

- Я проста ўспомніла, як клапатліва ты адносіўся да мяне ў час той аперацыі, як аберагаў ад розных небяспек, сапраўдных і ўяўных.Цікава, кім ты мяне лічыў тады?

Не адказваючы, Свенсан проста глядзеў на яе. Божа, як ён шукаў яе потым, пасля таго, як усё было скончана... як спрабаваў хоць штосьці даведацца, выкарыстоўваючы дзеля гэтага ўсе магчымыя крыніцы, як афіцыйныя, так і неафіцыйныя. Але ўсё аказалася дарэмна... адзінае, што высветліў тады Свенсан:жанчыны гэтай, наогул, не існавала ў прыродзе, і ўаперацыі той яна проста не магла ўдзельнічаць ні ў якасці каго, у выніку свайго жыццёвага неіснавання...

- Ты знікла так нечакана... – прагаварыў ён нарэшце. – Куды ты знікла?

Жанчына ледзь прыкметна ўсміхнулася.

- Я не знікла! – сказала яна. – Я проста адправілася выконваць сваё асноўнае заданне. Няўжо ты не зразумеў тады, што ўсе вашыя дзеянні патрэбны былі толькі дзеля ўвядзення ў зман праціўніка? Ты што, так і не зразумеў усяго гэтага?

Свенсан толькі паціснуў плячамі. Штосьці такое ён падазраваў ужо тады, падазраваў, але так і не рашыўся спытаць потым аб гэтым хоць у каго-небудзь з кіраўніцтва. У той аперацыі загінула амаль палова ягонай каманды... ды і сам ён быў тады сур’ёзна паранены... крыўдна ведаць, што ўсе яны аказаліся простымі пешкамі ўчужой і незразумелай гульні...

- Я шукаў цябе! – сказаў нечакана нават для сябе самога Свенсан. – Доўга шукаў...

Тонкія бровы жанчыны здзіўлена прыўзняліся.

- Шукаў? – недаўменна перапытала яна. – Навошта?

Адказаць на няпростае гэтае пытанне Свенсан так і не паспеў.Гучна застагнаў Леслі і гэта ў момант вярнула Свенсана да рэчаіснасці. Ён паглядзеў на жанчыну, якая стаяла паміж ім і Лэслі і з нейкім шчымлівым болем у сэрцы зразумеў, што зараз яны ворагі! Напэўна, жанчына таксама падумала аб гэтым жа: яна неяк разам спахмурнела, вочы яе ператварыліся ў дзве вузкія шчыліны, пунцовыя прыгожыя вусны перакрывіла нядобрая нейкая ўсмешка, больш падобная на грымасу.

“Мне трэба будзе забіць яе! – у адно імгненне пранеслася ў галаве Свенсана адзіная цвярозая думка. – Забіць, бо інакш яна заб’е мяне! У мяне проста няма іншага выйсця, акрамя, як паспрабаваць забіць яе! У яе, дарэчы, таксама няма зараз іншага выйсця...”

Свенсан прыняў баявую стойку, але першым нападаць не стаў. І так не шмат было ў яго шанцаў адзін на адзін адолець “дзікую кошку”... ён не хацеў памяншаць іх безразважным сваім нападам. Таму ён проста ўважліва сачыў за кожным рухам жанчыны... дакладней, проста сачыў за жанчынай, бо яна пакуль што не рухалася…

Лэслі зноў застагнаў, паспрабаваў прыўзняцца на локці, але зноў паваліўся на падлогу, гучна ўдарыўшыся аб яе ілбом.

- Дазволь мне аглядзець яго?! – у голасе Свенсана прагучалі амаль што ўмольныя ноткі. – Яму патрэбна дапамога!

Жанчына нічога не адказала, яна нават не павярнулася ў бок Лэслі, хоць той зноў упарта паспрабаваў прыўзняцца на локці левай рукі... і зноў няўдала.

- Лэслі, ты можаш устаць?! – крыкнуў Свенсан. – Як ты сябе адчуваеш?!